Rządzący Rosją od ponad 20 lat Putin uważany był zawsze za arbitra pomiędzy różnymi “klanami” u szczytu władzy. Źródłem jego pozycji – jak utrzymywano – było umiejętne godzenie różnych interesów i nienaruszanie równowagi między frakcjami struktur siłowych, służb specjalnych, armii i biznesu.

ZOBACZ: Olaf Scholz: Z Putinem trzeba rozmawiać

Dyskusje o następcy Putina wybuchają od lat, podsycane przez jego decyzje personalne i przeforsowane zmiany w konstytucji. W oczach wielu komentatorów Putin dążył przy tym do sytuacji, która da mu kilka wariantów do wyboru, a jednocześnie pozostawi jego otoczenie w niepewności, kogo ostatecznie wskaże.

Nikołaj Patruszew: Najbliższy ideologicznie

W debatach o możliwych następcach wymieniany jest Patruszew, jako przedstawiciel służb specjalnych i człowiek, którego Putin darzy największym zaufaniem. Sekretarzem Rady Bezpieczeństwa FR Patruszew jest od 2008 roku, wcześniej stał na czele Federalnej Służby Bezpieczeństwa (FSB).

W latach ZSRR Patruszew przeszedł wiele szczebli kariery w różnych wydziałach KGB w Leningradzie, mieście rodzinnym Putina; do FSB w Moskwie trafił w 1994 roku. W 1998 roku w administracji (kancelarii) ówczesnego prezydenta Borysa Jelcyna został szefem Głównego Zarządu Kontroli, zastępując na tym miejscu Putina, który awansował na dyrektora FSB. Gdy zaś Jelcyn desygnował Putina na premiera w 1999 roku, Patruszew przeszedł na stanowisku szefa FSB.

ZOBACZ: Agnieszka Romaszewska o “kulcie cara”. Ocenia, kiedy Rosjanie odwrócą się od Putina

Patruszew uważany był zawsze za osobę ideologicznie najbliższą Putinowi w jego otoczeniu; wiele jego oskarżeń pod adresem Zachodu powtarzał później sam Putin. Już w 2005 roku Patruszew mówił publicznie, że “kolorowe rewolucje” w krajach b. ZSRR są inspirowane przez wywiady zachodnie, a organizacje pozarządowe są narzędziem obcych wywiadów. O wadze szefa RB FR podczas wojny z Ukrainą świadczy fakt, iż to właśnie on wygłasza jej publiczne uzasadnienia, np. w wywiadach prasowych. Oskarża Zachód, że od dawna dążył do wojny z Rosją i wyposażał w tym celu Ukrainę.

Choć Patruszew uważany jest za mocnego kandydata na choćby tymczasowego następcę Putina, to część komentatorów uważa, że jego wiek – 70 lat – jest przeszkodą, a na miejsce Putina powinien przyjść ktoś z pokolenia obecnych 40-50-latków.

Siergiej Szojgu: Doceniony za lojalność

67-letni Szojgu jest ministrem obrony Rosji od 2012 roku. Pod koniec lat 90. XX w. był ministrem ds. sytuacji nadzwyczajnych. Pokazywał się w miejscach katastrof i wypadków, symbolizując ratowników walczących o ludzkie życie. Przyniosło mu to popularność znacznie wyższą od notowań ówczesnego premiera Putina i pojawiały się pogłoski o jego ambicjach prezydenckich.

W 1999 roku Szojgu znalazł się na liście wyborczej świeżo utworzonej prokremlowskiej partii, obecnej Jednej Rosji. Niemniej, nie zdecydował się na rzucenie Putinowi wyzwania i udział w wyborach prezydenckich. Zdaniem ekspertów właśnie okazana wtedy lojalność jest źródłem pozycji Szojgu w otoczeniu Putina. Od około dekady oficjalne media publikują kadry z ich wspólnych urlopowych wypraw, najczęściej do rodzinnego regionu Szojgu – republiki Tuwy w azjatyckiej części FR.

ZOBACZ: Sergiej Szojgu spotkał się z Ramzanem Kadyrowem. “Operacja specjalna będzie przebiegać szybciej”

Po inwazji rosyjskiej na Ukrainę Szojgu przez pewien czas nie pokazywał się publicznie. Wzbudziło to pogłoski, że popadł na Kremlu w niełaskę. Niemniej, ze względu na rolę armii pozycja ministra obrony rośnie, dlatego nazwisko Szojgu nie znikło z dyskusji o następcy. Zauważa się przy tym, że prezydentem Rosji zawsze był etniczny Rosjanin.

Dmitrij Miedwiediew: Strażnik kremlowskiego tronu

Prezydentem Rosji, a w istocie – strażnikiem kremlowskiego tronu, był już niegdyś, w latach 2008-12, 56-letni Dmitrij Miedwiediew. Nigdy nie odmawiano mu do końca szansy na powrót na Kreml. Miedwiediew i Putin znają się od lat 90. z czasów współpracy we władzach miejskich Petersburga. Gdy w 1999 roku Jelcyn wyznaczył Putina na premiera, Miedwiediew został wiceszefem kancelarii rządu. Dwukrotnie (w roku 2000 i 2004) kierował sztabem wyborczym Putina, a później został pierwszym wicepremierem.

ZOBACZ: Miedwiediew sugerował, że za dwa lata Ukrainy nie będzie. “Mały człowiek z dużymi kompleksami”

Gdy w 2008 roku, po dwóch pod rząd kadencjach prezydenckich, zgodnie z konstytucją Putin nie mógł ubiegać się o kolejną, Miedwiediew został kandydatem na prezydenta i w marcu 2008 roku wygrał wybory. Putin stanął wtedy na czele rządu. W 2011 roku Miedwiediew nie walczył o kolejną kadencję, a dokonał z Putinem roszady stanowisk. Niegdyś uważany za umiarkowanie prozachodniego, były prezydent od początku inwazji na Ukrainę nie ustaje w gwałtownej retoryce antyzachodniej. Nie brak głosów, że chce w ten sposób przypomnieć o swej lojalności jako partnera w “tandemie” z Putinem, bo wciąż widzi siebie w tej roli.

Nawiązanie do Jelcyna

Prócz trzech długoletnich współpracowników Putina wymieniani są jako kandydaci na jego następcę byli lub obecni urzędnicy administracji kremlowskiej. Wśród nich – 59-letni Siergiej Kirijenko, były premier, obecny pierwszy wiceszef administracji Putina. Uważany jest za wytrawnego weterana aparatu Kremla mającego wsparcie biznesu. Jego nazwisko wymienia się jako kandydata na “przejściowego” prezydenta. W maju Kirijenko pojawił się w zrujnowanym Mariupolu na południu Ukrainy.

Z administracją prezydenta FR był też w przeszłości związany przewodniczący niższej izby parlamentu, Dumy Państwowej, Wiaczesław Wołodin, niemniej – jak się uważa – nie ma on “własnego” stojącego za nim “klanu”. Z kolei szefowa izby wyższej, Rady Federacji, Walentina Matwijenko ma szerokie kontakty w biurokracji, a premier Michaił Miszustin według konstytucji powinien przejąć ster rządów, gdyby nagle zabrakło prezydenta. Część komentatorów uważa, że nie należy wykluczać takich “nieoczywistych” kandydatów, którzy na Kremlu mogą zasiąść dzięki konsensusowi różnych grup.

ZOBACZ: Wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej Margaritis Schinas: Jesteśmy świadkami końca władzy Putina

Kolejnym wymienianym rozwiązaniem jest kolektywne kierownictwo Rosji, z udziałem Patruszewa i młodszej córki prezydenta, 35-letniej Tichonowej. Byłoby to pewną analogią do roli, jaką pod koniec rządów Jelcyna pełniła jego córka i zarazem oficjalna doradczyni Tatiana Djaczenko.

Nie brak opinii, że pogłoski o następcy Putina są w istocie niebezpieczne dla takiego kandydata. Ściągają na niego niełaskę samego Putina i wrogość rywalizujących grup. Według innych ocen doniesienia o chorobie i bliskim odejściu Putina, które nasiliły się podczas wojny z Ukrainą i nakładanych na Moskwę sankcji, mogą też służyć po prostu przetestowaniu lojalności.

prz/PAP

Czytaj więcej

Każdego roku ok. 4 tys. Polaków dowiaduje się o tym, że ma czerniaka. Dermatolog prof. Lidia Rudnicka zaznaczyła, że “przyczyna nowotworów skóry to składanka różnych czynników”.

– Jednak ekspozycja na słońce, nawet nie jedna, ale ekspozycje w kolejnych latach powoduje, że ryzyko zachorowania zwiększa się – podkreślała i dodała, że prawie każdy rak skóry “indukowany jest przez promienie słoneczne”. 

– Rozsądnie się opalać to sprzeczność – stwierdziła.

Jak się chronić?  

– Powinniśmy chronić się przed bezpośrednim wpływem promieni słonecznych na skórę poprzez parasole, kapelusze czy ubranie – wymieniała prof. Lidia Rudnicka.

– Nie tylko w Polsce, ale w Europie bardzo duża część osób używa preparatów z filtrem poniżej 30. Oczywiście lepszy jest taki filtr niż wcale, ale jeśli chcemy się zabezpieczyć, to to powinno być 30 lub więcej – doradzała dermatolog. 

ZOBACZ: Pogoda. Upalny weekend w Polsce. Nawet do 35 st. C. IMGW wydał ostrzeżenia

Zaznaczyła też, że należy badać znamiona raz na kilka lat. – Po okresie letnim czy w okresie letnim powinniśmy zbadać skórę i zobaczyć czy nie ma tam zmian nowotworowych – mówiła dodając, że nowotwór wykryty wcześnie leczy się “łatwo i szybko”. 

– Są takie procedury medyczne, że można wyleczyć taką zmianę nawet w ciągu jednej wizyty – mówiła. Natomiast niezdiagnozowany rak przez “rok, dwa czy trzy możne doprowadzić do przerzutów, a skutki mogą być katastrofalne”. 

Od wielu lat trwają badania nad szczepionką “czerniakową”. – Jeżeli ona wejdzie do szerokiego użytku, to będzie ona dla osób, które już zachorowały – wyjaśniła prof. Rudnicka. 

Czerniak. Kto jest najbardziej narażony? 

Dermatolog wymieniła też cechy osób, które są szczególnie podatne na choroby skóry spowodowane ekspozycją na słońce. – Jeśli chodzi o statystyki to są gównie osoby, które mają bardzo jasną skórę, rude włosy, albo blond włosy, jasne oczy – wymieniała dodając, że są to osoby, “które bardzo łatwo się oparzają”.

– Mówi się: opalam się na czerwono – powiedziała. – Nie ma opalenizny na czerwono. Jeżeli mamy czerwoną skórę po ekspozycji na słońce, to po prostu się oparzyliśmy i to już jest niebezpieczne – tłumaczyła. 

Jakie symptomy powinny niepokoić? 

Kiedy bezzwłocznie powinniśmy udać się do dermatologa? – Klasycznie mówi się o tym, że jeżeli zmiana (na skórze – red.) jest asymetryczna, jeżeli ma nierówny brzeg, jeżeli ma więcej niż jeden kolor i jeżeli jest większa niż pół milimetra – wymieniała prof Rudnicka. 

– W dermatologii dysponujemy demoskopią, urządzenie, które pozwala na to, żeby wykryć czerniaka, nowotwory skóry, które są bardzo malutkie – tłumaczyła. 

ap/Polsat News

Czytaj więcej

W piątek zmarł słynny francuski aktor, scenarzysta, reżyser filmowy i teatralny Jean-Louis Trintignant. Jak przekazała jego żona Mariane Hoepfner Trintignant, 91-letni gwiazdor “odszedł spokojnie, otoczony bliskimi”. W filmie “Trzy kolory. Czerwony” Krzysztofa Kieślowskiego wcielił się w rolę emerytowanego sędziego Josepha Kerna.

Trintignant zasłynął przede wszystkim rolami w “I Bóg stworzył kobietę” Rogera Vadima i “Kobieta i mężczyzna” Claude’a Leloucha. Pierwszy z tych obrazów stanowił przełom w jego karierze, drugi przyniósł mu sławę.

ZOBACZ: Nie żyje współzałożyciel zespołu Bon Jovi. Alec John Such miał 70 lat

Na planie “I Bóg stworzył kobietę” nawiązał romans z Brigitte Bardot, która grała główną rolę kobiecą. – Kochałam Jean-Lou do szaleństwa (…). Chwile miłości do Trintignana były najszczęśliwsze w moim życiu – powiedziała później Bardot.

Jean-Louis Trintignant – wielokrotnie nagradzana gwiazda kina

Zagrał w wielu ambitnych filmach, takich jak “Trzy kolory. Czerwony” Krzysztofa Kieślowskiego, “Konformista” Bernardo Bertolucciego, “Moja noc u Maud” Erica Rohmera, czy “Miłość” Michaela Haneke.

Za tę ostatnią rolę otrzymał w 2013 roku nagrodę Cezara dla najlepszego aktora, a film został nagrodzony Złotą Palmą w Cannes w 2012 roku. Haneke powiedział, że napisał tę rolę specjalnie dla Trintignana.

Był jednym z najsłynniejszych aktorów francuskiej Nowej Fali, ale grał też w wielu filmach włoskich. Pracował z najlepszymi reżyserami jak Costa-Gavras, Francois Truffaud, Claude Chabrol, Ettore Scola, czy Dino Risi.

Aktor i kierowca rajdowy. Ścigał się w Monte Carlo

W 1994 roku, po nakręceniu “Trzy kolory. Czerwony”, na 14 lat przestał grać w filmach i skoncentrował się na rolach teatralnych. Wrócił jednak do pracy na planie, gdy zagrał w “Miłości” Haneke.

ZOBACZ: Kasia Gallanio nie żyje. Była księżniczka Kataru miała 45 lat

Ostatni film z jego udziałem – “L’amour c’est mieux que la vie” (Miłość jest lepsza niż życie) Claude’a Leloucha, wejdzie na ekrany francuskich kin w bieżącym roku.

Trintignant był również kierowcą rajdowym, m.in. startował wielokrotnie w rajdowych samochodowych mistrzostwach świata i rajdzie Monte Carlo.

Macron: Składam hołd wielkiemu talentowi

W 2018 roku zdiagnozowano u niego raka prostaty, w 2021 roku pojawiły się doniesienia, że aktor traci wzrok, a stan jego zdrowia pogorszył się znacząco.

Prezydent Francji Emmanuel Macron powiedział, że składa hołd “wielkiemu talentowi” Trintignana; aktora, który “towarzyszył nam przez całe życie”.

wka/PAP

Czytaj więcej

Zgodnie z tradycją zwycięzca Konkursu Piosenki Eurowizji jest gospodarzem konkursu w następnym roku, pod warunkiem spełnienia określonych kryteriów, w tym zapewnienia opłacalności organizacji imprezy i bezpieczeństwa wszystkich zainteresowanych stron, w tym publiczności – napisała Europejska Unia Nadawców (EBU) na swojej stronie internetowej.

W tegorocznym finale Eurowizji zwyciężył ukraiński zespół Kalush Orchestra.

Biorąc pod uwagę inwazję Rosji na kraj tegorocznego zwycięzcy, EBU przeprowadziła pełną ocenę sytuacji z udziałem specjalistów z Ukrainy jak i z innych krajów. Konkurs Piosenki Eurowizji jest jedną z najbardziej skomplikowanych produkcji telewizyjnych na świecie, przy której pracują tysiące osób, a udział w niej wymaga 12 miesięcy przygotowań – czytamy w komunikacie EBU.

Eurowizja nie odbędzie się w Ukrainie. “Nie może spełnić wymogów”

Po przeprowadzeniu obiektywnej analizy Rada Zarządzająca Konkursu Piosenki Eurowizji z głębokim żalem stwierdziła, że biorąc pod uwagę obecne okoliczności, Ukraina nie może spełnić wymogów bezpieczeństwa i gwarancji operacyjnych, aby mogła być gospodarzem, organizatorem i producentem Konkursu Piosenki Eurowizji.

ZOBACZ: Eurowizja. Włochy deklarują pomoc Ukrainie w organizacji konkursu

EBU pragnie podziękować Narodowej Publicznej Teleradiokompanii Ukrainy za jej pełną serca współpracę i zaangażowanie w rozpatrywanie wszystkich scenariuszy od czasu zwycięstwa zespołu Kalush Orchestra 14 maja w Turynie oraz podziela jej smutek i rozczarowanie, że przyszłoroczny konkurs nie może odbyć się na Ukrainie – napisała EBU.

Eurowizja w Anglii? 

W związku z powyższym, zgodnie z regulaminem i w celu zapewnienia ciągłości wydarzenia, EBU rozpocznie teraz rozmowy z BBC, jako publicznym nadawcą w Wielkiej Brytanii, która w ostatnim konkursie zajęła drugie miejsce, na temat ewentualnego podjęcia się roli gospodarza Konkursu Piosenki Eurowizji w 2023 roku.

Pragniemy, aby zwycięstwo Ukrainy znalazło odzwierciedlenie w przyszłorocznej edycji konkursu. Będzie to dla nas priorytetem w rozmowach z jego potencjalnymi gospodarzami – podsumowała EBU.

laf/PAP

Czytaj więcej

Żargon Unii Europejskiej nie należy do najłatwiejszych. Zwłaszcza jeśli na co dzień nie przechadzacie się korytarzami Komisji Europejskiej czy europarlamentu. Sytuacji nie poprawiają liczne unijne agencje, urzędy i biura. Każde z nich ma swoją konkretną nazwę i przypisany jej skrót. O wielu z nich słyszycie w codziennych wiadomościach, drugie tyle działa “w tle”. Zobaczcie, na ile biegle orientujecie się w zawiłościach unijnych organizacji.