Polak wygrał pierwszą lotną premię, ale później miał problemy techniczne ze sprzętem i dość długo jechał w drugiej grupie. Polak przebił oponę, jej wymiana zajęła ponad jedną minutę i tyle tracił do czołówki.

Później mistrz Polski przyśpieszył, odrobił stratę i na 15 km przed metą znalazł się w głównej grupie. Na finiszu z powodu silnego, bocznego wiatru czołówka jeszcze bardziej się porwała, jechało w niej ośmiu kolarzy, w tym lider Groenewegen i trójka zawodników grupy Sky z Kwiatkowskim na czele.

Ostatecznie Polak był piąty, a po dwóch etapach traci do lidera 12 s.

Wyścig Paryż – Nicea rozpoczął się w niedzielę 10 marca, kolarze będą mieli do przejechania osiem etapów. Rywalizacja zakończy się w niedzielę 17 marca etapem wokół Nicei.

We Francji startuje także Paweł Poljański (Bora-Hansgrohe), który w poniedziałek uplasował się na 34. pozycji i w klasyfikacji generalnej jest 47. ze stratą 3.07 do lidera.

We wtorek zostanie rozegrany trzeci etap z Cepoy do Moulines/Yzeure o długości 201 km.

Wyniki 2. etapu:

 1. Dylan Groenewegen (Holandia/Jumbo-Visma) – 3:14.04

 2. Ivan Garcia (Hiszpania/Bahrain-Merida)                  

 3. Philippe Gilbert (Belgia/Deceuninck-QuickStep)       

 4. Matteo Trentin (Włochy/Mitchelton-Scott)             

 5. Michał Kwiatkowski (Polska/Team Sky)                

 6. Luis Leon Sanchez (Hiszpania/Astana) – wszyscy ten sam czas

…

34. Paweł Poljański (Polska/Bora-Hansgrohe) – strata 5 s.  

Klasyfikacja generalna:

 1. Dylan Groenewegen (Holandia/Jumbo-Visma) – 6:31.19

 2. Michał Kwiatkowski (Polska/Team Sky) – strata 12 s

 3. Luis Leon Sanchez (Hiszpania/Astana) – 13

 4. Philippe Gilbert (Belgia/Deceuninck-QuickStep) – 16

 5. Egan Bernal (Kolumbia/Team Sky) – 19

 6. Matteo Trentin (Włochy/Mitchelton-Scott) – 20

…

47. Paweł Poljański (Polska/Bora-Hansgrohe) – strata 3.07.

RM, PAP

W poniedziałek selekcjoner reprezentacji Polski Jerzy Brzęczek ogłosił powołania na zbliżające mecze z Austrią i Łotwą. Będą to spotkania w ramach eliminacji mistrzostw Europy 2020. Do kadry wróci m.in. Michał Pazdan.

– Cieszy mnie to. Nie grał w reprezentacji, bo rzadziej grał w Legii Warszawa. Zaczął grać regularnie, a Ankaragucu zaczęło uzyskiwać dobre wyniki. Uważam, że ze swoimi atrybutami środkowego obrońcy, kiedy jest w formie, jest bardzo wartościowym zawodnikiem. Wcale nie byłbym zdziwiony, gdyby wyszedł w pierwszym składzie z Janem Bednarkiem, mimo że tak nie grali. Kamil Glik ma swoje kłopoty – powiedział komentator Polsatu Sport Tomasz Smokowski.

Największy problem selekcjoner Biało-Czerwonych ma na lewej obronie. W związku z tym kolejną szansę otrzymał Arkadiusz Reca, który w klubie nie gra zbyt często. Od spotkania z Włochami w Lidze Narodów rozegrał w Atalancie 23 minuty!

– To nie predestynuje go do otrzymania powołania. Wiem, że to nasza pięta achillesowa, czyli lewa obrona, ale nijak nie można wyciągnąć nazwisk z Ekstraklasy. Michał Koj z Górnika Zabrze, Adam Marciniak z Arki Gdynia? Jerzy Brzęczek powołał Recę, choć nie wydaje mi się, by to on zagrał na tej pozycji. Prawdopodobnie zostanie tam przestawiony Bartosz Bereszyński – dodał.

W ostatnim czasie pojawiło się sporo głosów odnośnie strategii na kolejne spotkania. Niektórzy uważają, że trzeba wykorzystać dobrą formę Krzysztofa Piątka, Roberta Lewandowskiego oraz Arkadiusza Milik i wystawić wszystkich trzech od pierwszej minuty.

Wychodząc dwoma napastnikami sprawiamy, że ciągniemy kołdrę w kierunku szyi, a zaczynają nam wystawać nogi. Kołdra staje się za krótka, nie da się grać w 12. Wystawienie dwóch snajperów, nie mówiąc już o trzech, powoduje, że jesteśmy krótcy. Na grę trzema środkowymi obrońcami z wahadłowymi raczej nas nie stać. Na grę bez skrzydłowych też raczej nas nie stać. Wydaje mi się, że Austria w środku pola będzie najbardziej niebezpieczna. Brzęczek nie będzie chciał doprowadzić do sytuacji, że rywale będą mieli przewagę jednego piłkarza w środku pola, bo można się na tym przejechać – zakończył Smokowski.

Cała rozmowa w załączonym materiale wideo.

jb, Polsat Sport

Kwiecień wręczył jubilatowi list gratulacyjny od prezesa Polskiego Komitetu Olimpijskiego Andrzeja Kraśnickiego. Długa rozmowa dotyczyła w większości olimpijskich sukcesów mistrza.

“Jubilat – jak na swój wiek – jest w niezłej formie. Powspominaliśmy jego sukcesy, głównie te dwa największe, czyli olimpijskie triumfy w Meksyku i Monachium” – przekazał Kwiecień.

We wtorek Zapędzkiego ma odwiedzić burmistrz Maciej Piotr Kaczyński. Z kolei w miejskiej bibliotece do 30 kwietnia można oglądać wystawę “Łazowski olimpijczyk – Józef Zapędzki”.

Zapędzki startował w igrzyskach olimpijskich pięć razy w konkurencji pistoletu szybkostrzelnego (60 strzałów do sylwetek na dystansie 25 metrów). W inauguracyjnym występie w Tokio w 1964 roku zajął 15. miejsce. Cztery lata później, w Meksyku, rywale musieli uznać jego wyższość. Złoty sukces powtórzył w Monachium.

Medal wywalczony w 1972 roku w Monachium, ma – co wielokrotnie podkreślał – szczególny wymiar. Zdobył go bowiem 1 września, w dniu napaści Niemiec na Polskę w 1939 roku. Zadedykował go ojcu Janowi, który został zamordowany przez hitlerowców w obozie w pobliskim Dachau, po wcześniejszej gehennie w Auschwitz i Buchenwaldzie.

W Monachium, jako ponad czterdziestoletni mężczyzna, zwyciężył znacznie młodszych konkurentów. W kolejnych igrzyskach, w Montrealu był w bardzo dobrej dyspozycji, jednak kłopoty z bronią i amunicją pozbawiły strzelca Śląska Wrocław możliwości walki o kolejne trofeum olimpijskie. Wadliwa amunicja spowodowała dwukrotne zacięcie pistoletu. W ostatnim olimpijskim starcie w Moskwie, po dwuletniej przerwie, zajął 14-15 miejsce.

W bogatej kolekcji trofeów ma dwa medale mistrzostw świata z 1966 roku – srebrny w pistolecie szybkostrzelnym oraz brązowy w rywalizacji drużynowej w pistolecie dowolnym.

Z mistrzostw Europy w latach 1962-76 przywiózł siedem medali: jeden złoty, dwa srebrne i cztery brązowe, startując w pistolecie centralnego zapłonu, pneumatycznym i szybkostrzelnym.

W sportowym światku Zapędzki znany jest z mocnego charakteru i umiejętności wyrażania własnego zdania. Nawet początek kariery dwukrotnego mistrza olimpijskiego był w wyraźnej opozycji do uznanych teorii nakazujących rozpoczynanie wyczynowego uprawiania sportu w bardzo młodym wieku. Twardy charakter przysparzał mu wielu trosk, ale też pozwalał osiągać sukcesy.

Pułkownik Józef Zapędzki, absolwent wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego, po raz pierwszy wystartował w zawodach strzeleckich 23 listopada 1957 roku w Nowej Soli, natomiast po raz ostatni w Bydgoszczy 7 listopada 1980 roku. W bogatej karierze uczestniczył w 626 zawodach, z których wygrał 251.

Ustanowił dwa rekordy olimpijskie i 17 rekordów Polski, 20-krotnie stanął na najwyższym stopniu podium mistrzostw kraju.

W Plebiscycie “Przeglądu Sportowego” na 10 najlepszych sportowców Polski w 1968 i 1972 roku zajął piąte miejsce.

RM, PAP

Po dwóch zwycięstwach na początku drugiej części rozgrywek, w trzech kolejnych meczach piłkarskiej ekstraklasy Jagiellonia zdobyła zaledwie punkt. W miniony piątek białostoczanie zasłużenie przegrali na wyjeździe ze Śląskiem Wrocław 0:2 i spadli na czwarte miejsce w tabeli. Jeśli nie uda się jej zająć miejsca na podium, gwarantującego eliminacje Ligi Europejskiej, sezon może uratować finał Pucharu Polski.

“To mój najtrudniejszy moment w trakcie pracy w Jagiellonii. Nie będę mówił, że jest inaczej. Liczyliśmy na więcej, jeśli chodzi zarówno o grę, jak i wyniki. Potrzebujemy czasu, ale go nie mamy. Przed nami bardzo ważny mecz i zdajemy sobie z tego sprawę” – stwierdził Mamrot.

Dlatego dwa mecze w tym tygodniu, wtorkowy w ćwierćfinale Pucharu Polski z pierwszoligową Odrą Opole i sobotni, ekstraklasowy pojedynek z Koroną Kielce uważa za priorytetowe. “Możemy odwrócić złą passę. Później będziemy mieć przerwy na kadrę, gdy będziemy mogli część rzeczy skorygować. Wierzę też, że do pełni formy wrócą też zawodnicy po kontuzjach i będziemy mieli większe pole manewru. Wierzę, że wyjdziemy z tych problemów mocniejsi” – powiedział Mamrot, cytowany przez oficjalną stronę internetową klubu.

Analizując porażkę we Wrocławiu ocenił, że zespół czeka też dużo pracy pod względem mentalnym. “Wiara w nasze umiejętności musi być większa. Wierzę, że wrócimy na nasz dobry poziom” – dodał. Odnosząc się do przeciwnika w Pucharze Polski zwrócił uwagę, że zespół z niższej ligi w takim meczu “zawsze gra na dwieście procent możliwości”. “Czeka nas trudny mecz, niezwykle ważny dla wszystkich w Białymstoku, dlatego traktujemy go bardzo poważnie” – zapewnił.

“Seria zwycięstw sprawiłaby, że wszystko wróciłoby do normy. Choć ciężko mówić o grze o mistrzostwo, to trzeba grać o jak najwyższe miejsce w lidze. Musimy przede wszystkim wyjść z tego, co sobie zafundowaliśmy (…). Przerwa na kadrę jest nam bardzo potrzebna, ale najpierw trzeba wygrać dwa najbliższe spotkania, żeby móc spokojnie pracować” – dodał Mamrot.

Piłkarze również zapewniają, że dwa najbliższe mecze są priorytetem. “Mamy za dobry zespół, żeby grać tak, jak we Wrocławiu” – uważa Ivan Runje. “Rozmawialiśmy ze sobą zarówno w szatni, jak i dzień po tym spotkaniu, mieliśmy też już odprawę. Musimy być zespołem zarówno na boisku, jak i poza nim. Nasza sytuacja nie jest już najlepsza, ale dużo dyskutowaliśmy ze sobą i musimy zapomnieć o tym, co było, a wyjść na boisko i walczyć o jak najlepsze wyniki” – dodał chorwacki stoper.

“Musimy pokazać charakter i walczyć do końca, również dla trenera. Z Górnikiem graliśmy nieźle, tylko zabrakło szczęścia (zabrzanie wywalczyli remis w ostatnich minutach spotkania – PAP). We Wrocławiu było inaczej. Musimy pokazać, że możemy dobrze grać w piłkę i walczyć o najwyższe cele” – powiedział Litwin Arvydas Novikovas. “Wszyscy inni mogą w nas nie wierzyć, ale jeśli my nie uwierzymy sami w siebie, to nic z tego nie będzie” – dodał skrzydłowy Jagiellonii.

Mecz Odra Opole – Jagiellonia Białystok we wtorek 12 marca o godzinie 18.00; transmisja – Polsat Sport.

RM, PAP

Maciej Turski: Czy czujesz się w Polsce jak w drugim domu? To już czwarta wizyta w naszym kraju w odstępie roku.

Salahdine Parnasse: To świetny kraj. Zawsze czuję się tutaj znakomicie, także można tak powiedzieć, że to jest mój drugi dom.

Trzy wygrane na twoim koncie. Czy jesteś zaskoczony, że po tych trzech wygranych będziesz walczył o pas?

Czy to niespodzianka? Dla mnie nie do końca. Wygrałem trzy pojedynki i cieszę się, że dostałem szansę walki o pas. Nie pozostaje mi nic innego jak wygrać kolejną walkę i sięgnąć po niego.

Czy zaskoczeniem dla ciebie jest przeciwnik w postaci Romana Szymańskiego zamiast Mateusza Gamrota? – Tak jak wielu kibiców się spodziewało.

To KSW decyduje o przydziale przeciwnika i postawili na Szymańskiego. Ja nie miałem nic do powiedzenia i muszę zaakceptować taki wybór. Zrobię wszystko, aby go pokonać. Dla mnie rywal nie ma znaczenia. Liczy się tylko zwycięstwo i sięgnięcie po pas.

To co łączy Salahdine’a Parnasse’a z Romanem Szymańskim to postać Marcina Wrzoska. Czy ten pojedynek jest jakimś elementem wspólnym, który da nam odpowiedź jak ta walka może wyglądać? Czy raczej każda walka rządzi się swoimi prawami?

Wrzosek pokonał Szymańskiego, ale każda walka jest inna, każdy zawodnik prezentuje swój własny styl, więc nie można łączyć tych pojedynków.

Oglądając ostatnie pojedynki Romka, jaki to jest zawodnik? Jakie są jego mocne i słabe strony?

Jego słabszą stroną jest z pewnością striking, walka w stójce. Ja będę jednak upatrywał pozytywów wszędzie, w każdym aspekcie.

Czy takie zestawienie jak Parnasse – Szymański zasługuje na miano walki wieczoru?

To będzie walka wieczoru. Mój styl idealnie pasuje do KSW. To powinna być wielka walka. Zapowiada się naprawdę dobry, dobry pojedynek.

Jesteś młodym zawodnikiem, a przed tobą walka na dystansie pięciorundowym. Czy obawiasz się tego dystansu? A może te dodatkowe dziesięć minut to nie jest problem?

Pięć rund to dla mnie żaden problem. Tak naprawdę jestem gotowy na więcej niż pięciorundowy dystans. Czuję się dobrze przygotowany. Nie widzę tutaj żadnego kłopotu.

Jestem fanem twojego stylu i umiejętności. Jeżeli jednak miałbym się doszukiwać jakiegokolwiek minusu, to te trzy decyzje w rekordzie. Mimo tych ogromnych umiejętności stójkowych, to żadnego pojedynku przed czasem nie skończyłeś. Czy nie myślałeś o tym, żeby w końcu nie posłać rywala na deski?

Mam nadzieję, że uda mi się znokautować Szymańskiego. Fakty są jednak takie, że najważniejsze jest zwycięstwo i do tego będę dążył. Jeżeli uda się przy okazji go znokautować, to będę zadowolony. Nie będę jednak szukał tego za wszelką cenę.

Bierzesz w ogóle pod uwagę porażkę? Mówisz o tej walce bardzo spokojnie, jakby pas na twoich biodrach był tylko formalnością.

Byłoby to duże rozczarowanie. Nie biorę tego pod uwagę, ale gdyby tak się stało, to trudno – takie jest życie. Każda walka rządzi się swoimi prawami, a ja zrobię wszystko, aby wygrać. Naturalnie zawsze pojawia się trochę presji, ale nigdy nie myślisz o porażce.

Kylian Mbappe odpada z piłkarskiej Ligi Mistrzów, ale Kylian Mbappe wszechstylowej walki wręcz wciąż jest grze. Czy to porównanie do Mbappe odpowiada ci?

Dla mnie to coś miłego, że jestem porównywany do Kyliana Mbappe, ponieważ to wielki piłkarz. Mimo że nie wygrają już w tym sezonie Ligi Mistrzów, to gra w świetnej drużynie. Cieszę się, że mogę być z nim porównywany.

Cała rozmowa w załączonym materiale wideo.

Maciej Turski, KN, Polsat Sport

Oczywiście zawsze można powiedzieć, że Mansour ma już 46 lat, najlepsze czasy za sobą i będzie w tym dużo prawdy. Nie ulega jednak wątpliwości , że styl w jakim Ajagba go zdominował pozwala wiązać z tym blisko dwumetrowym siłaczem z Nigerii spore nadzieje. Mansour w pierwszym starciu dwukrotnie leżał na deskach, w drugim też nie miał nic do powiedzenia i przed trzecim został poddany przez własny narożnik. Słuszna decyzja, bo inaczej zostałby wyniesiony z ringu.

Ajagbę pamiętam z igrzysk w Rio de Janeiro, gdzie w siedem sekund rozprawił się z Nigelem Paulem, pięściarzem Trynidadu i Tobago. I pamiętam gdy w następnej walce przegrał na punkty z mierzącym 206 cm, medalistą tamtych i poprzednich igrzysk w Londynie, Kazachem Iwanem Dyczko.

Dyczko zdobył w Rio de Janeiro swój kolejny medal olimpijski, doświadczenie miał więc nieporównywalnie większe od 21 letniego wtedy byłego piłkarza z Nigerii. Ale dziś nie wiem czy postawiłbym na Kazacha, który też próbuje swych sił na zawodowstwie.

Efe Ajagba (9-0, 8 KO) po pierwsze jest znacznie młodszy i moim zdaniem bardziej perspektywiczny, po drugie bije mocniej, jest szybszy i bardzo głodny wielkich zwycięstw.

A Mansour (23-4-1, 16 KO), to pierwsze znane nazwisko, pierwszy rozpoznawalny bokserski skalp w kolekcji Ajagby. I o to w tym biznesie chodzi. Po nim przyjdą inni, myślę że mądrze wybierani. I jeśli nikt się nie będzie zanadto śpieszył, tak jak przed laty z Michaelem Grantem, którego rzucono na głęboko wodę zanim nauczyć się pływać wierząc, że może pokonać Lennoxa Lewisa, to zajdzie daleko. Ale czy tak daleko jak Samuel Peter, były mistrz WBC wagi ciężkiej, tego nie wiem, lecz potencjał ma ogromny, kto wie czy nie większy od „Nigeryjskiego Koszmaru”.

O samej walce z Mansourem nie ma sensu się rozwodzić, bo Amerykanin nie miał w niej nic do powiedzenia. I tak będzie z wieloma innymi, którym się wydaje, że w wadze ciężkiej coś znaczą. Ajagba zmiecie ich z ringu.

A później siłacz z Nigerii dostanie mistrzowską szansę, oczywiście jeśli odpowiedzialni za jego karierę będą wystarczająco cierpliwi. Problem w tym, że najczęściej są zachłanni i nie potrafią czekać.

Janusz Pindera, Polsat Sport