Ankieta pozwoli Państwu ocenić poszczególne działania III edycji projektu Prasowa Akademia Pieniądza, tj. szkolenia online, praktyczne warsztaty, publikacje edukacyjne czy testy wiedzy. Prosimy o opinię na temat tych elementów projektu, z których Państwo skorzystali. Każda sugestia jest dla nas bardzo ważna.

Ankieta dostępna jest TUTAJ.

Prasowa Akademia Pieniądza to szkolenie dla dziennikarzy zainteresowanych tematyką ekonomiczną. Celem projektu realizowanego przez PAP we współpracy z NBP jest poszerzenie i uaktualnienie wiedzy ekonomicznej i podniesienie umiejętności warsztatowych w zakresie dziennikarstwa gospodarczego.

Projekt oprócz części warsztatowej składa się z 5 szkoleń w formule e-learningowej dostępnych bezpłatnie po zarejestrowaniu na stronie http://akademia.pap.pl.

Program tematyczny Prasowej Akademii Pieniądza, III edycja:

1. „Wstęp do ekonomii”,

2. „Podstawy współczesnej gospodarki rynkowej”,

3. „Warsztat dziennikarza ekonomicznego”,

4. „Rola i zadania NBP”,

5. „Kryzysy ekonomiczne i finansowe”.

Źródło informacji: Serwis Samorządowy PAP

Euro w górę

Po wczorajszych wahaniach kursów złotowa cena euro wyniosła imponujące 4,6450. To najwyższy poziom po 2009 roku. Powodem jest dalszy wzrost niepokojów na rynkach. Gdy rządzi strach, inwestorzy wycofują się z bardziej ryzykownych regionów i aktywów. Za taki region w dalszym ciągu uchodzi Polska. Wydawać by się mogło, że niemal 4% utraty wartości od minimów z pierwszej połowy października to armagedon.

Dane z USA

Wczoraj opublikowano dane z USA. Szczególnie kuriozalnie wygląda annualizowane PKB. Parametr ten pokazuje, jak rosłaby gospodarka, gdyby przez cały rok utrzymywała się sytuacja jak w danym kwartale. Trzeci kwartał był silnym odbiciem po drugim. W rezultacie owy analizowany parametr wyniósł 33,1%. Jest to dobry wynik, ale jego wartość informacyjna jest naprawdę słaba. Lepiej wypadły za to dane na temat wniosków o zasiłek dla bezrobotnych. Złożyło go 751 tysięcy osób, to kolejne dziesiątki tysięcy mniej niż tydzień temu. Inwestorzy przyjęli te dane jako bardzo dobre, umacniając dolara kolejny dzień.

EBC bez zmian

Posiedzenie Europejskiego Banku Centralnego nie przyniosło przełomu. Stopy procentowe pozostały na niezmienionym od lat ujemnym poziomie. Nie zdecydowano się również na zmiany w programach luzowania ilościowego. Pojawiło się za to ponownie wiele zapewnień o gotowości do działania. Zdaniem wielu analityków EBC czeka obecnie na wybory w USA i to dlatego nie podjęto żadnych istotnych działań.

Dzisiaj w kalendarzu danych makroekonomicznych warto zwrócić uwagę na:

13:30 – USA – dochody Amerykanów,

15:00 – USA – raport Uniwersytetu Michigan.

Maciej Przygórzewski, główny ekspert walutowy InternetowyKantor.pl i Walutomat

Źródło informacji: Currency One

Wskaźniki płynności

Płynność finansowa może być rozumiana m.in. jako zdolność przedsiębiorstwa do regulowania bieżących zobowiązań, zdolność zamiany aktywów na pieniądz lub terminowego regulowania zobowiązań. Ostatecznie płynność finansowa sprowadza się do relacji aktywów obrotowych lub ich wydzielonych składników w relacji do bieżących zobowiązań.

Pierwszy z prezentowanych wskaźników nosi nazwę wskaźnika płynności bieżącej, który informuje, ile razy aktywa obrotowe pokrywają zobowiązania bieżące. Innymi słowy, czy zobowiązania przedsiębiorstwa mogłyby zostać spłacone przez upłynnienie aktywów obrotowych.

W przypadku wskaźnika płynności bieżącej ujmuje się aktywa obrotowe, czyli teoretycznie łatwiejsze do upłynnienia aktywa obrotowe, w relacji do ogółu zobowiązań bieżących. Uznaje się, że optymalnie wskaźnik powinien oscylować w granicach 1,2-2. Zbyt niska wartość może oznaczać problemy z płynnością, a w efekcie regulowaniem zobowiązań. Zbyt wysoka może być natomiast sygnałem o nieefektywnym wykorzystaniu środków pieniężnych lub wysokim stanie zapasów lub materiałów.

Kolejnym miernikiem jest wskaźnik płynności szybkiej. Konstrukcja wskaźnika różni się od poprzedniego o wielkość zapasów i krótkoterminowych rozliczeń międzyokresowych. Uważa się, że są to najmniej płynne składniki aktywów obrotowych. Oznacza to, że zamiana zapasów i rozliczeń międzyokresowych na środki pieniężne jest relatywnie najtrudniejsza do osiągnięcia.

Za prawidłową wysokość wskaźnika uważa się wynik w granicach jedności. Wartość wynosząca 1 oznacza, że najbardziej płynne aktywa powinny równać się całości zobowiązań bieżących. Taka relacja wielkości bilansowych pozwala na szybką spłatę zobowiązań i oznacza, że spółka jest wypłacalna.

Wskaźnik przyspieszony płynności uwzględnia inwestycje krótkoterminowe w relacji do zobowiązań bieżących, co zostało zobrazowane poniższym wzorem.

Powyższy wskaźnik obrazuje, w jakim stopniu spłata zobowiązań krótkoterminowych znajduje odbicie w upłynnieniu inwestycji krótkoterminowych. W przypadku tego wskaźnika, podobnie jak w poprzednim dotyczącym płynności finansowej, względnie wysoka wartość świadczy o pozytywnej sytuacji, jednakże jest to również uzależnione od branży oraz strategii firmy. Normy liczbowe dla wskaźnika znajdują się w przedziale od 0,2 do 0,35.

Wskaźniki rentowności

Rozpoczęcie działalności gospodarczej wymaga zaangażowania kapitału. Rezygnując z bieżących korzyści ekonomicznych właściciele kapitału liczą na zwrot z zainwestowanego kapitału w przyszłości, co tłumaczy, dlaczego do głównych celów przedsiębiorstwa należy maksymalizacja korzyści właścicieli.

Rentowność definiuje się jako stan finansowy przedsiębiorstwa odzwierciedlony przez wynik finansowy. Z racji dwojakiej natury wyniku finansowego również w rentowności należy wyróżnić dwa jej stany – zyskowności i deficytowości. Zyskowność ma miejsce, gdy przychody przewyższają koszty jednostki, deficytowość z kolei opisuje ujemny wynik, a więc odnotowanie straty. Wskaźniki rentowności opisują relację wartości wyniku finansowego do wybranych wielkości mających wpływ na wynik finansowy. W ogólnej formule przyjmują one następującą formę: .

Powyższy wskaźnik pozwala wyliczyć stopień pokrycia wyniku finansowego wielkością generującą zyski/straty. Poziom rentowności zależy w dużej mierze od stadium rozwoju przedsiębiorstwa, sektora oraz zakresu działalności inwestycyjnej. W ogólnym rozumieniu można stwierdzić, iż większe wartości wskaźników rentowności świadczą zazwyczaj o pozytywnej sytuacji i efektywności działania. W przypadku obszarów przynoszących zyski wskaźniki przyjmują wartość dodatnią. Wskaźniki rentowności można najogólniej podzielić na trzy grupy: wskaźniki rentowności majątku, wskaźniki rentowności sprzedaży oraz wskaźniki rentowności kapitałów.

Aktywa są to niezbędne do funkcjonowania jednostki zasoby materialne. Powinny być one wykorzystane jak najlepiej, dlatego stworzono grupę wskaźników opisującą efektywność tej grupy.

Wskaźniki efektywności majątku oraz aktywów badają, czy wielkość i struktura majątku są adekwatne do przeznaczonych dla niego zadań. Stanowią one relację osiągniętego w danym okresie zysku lub poniesionej straty do zaangażowanych w działalność przedsiębiorstwa zasobów majątkowych. Ich analiza umożliwia wyznaczenie optymalnej wielkości majątku w zależności od rozmiarów i charakteru prowadzonej działalności, stwarzają podstawę do wykrywania i eliminacji zjawisk niepożądanych, identyfikację możliwości inwestycyjnych oraz kontrolę kosztów wynikających z utrzymania majątku. Ogólna postać wskaźnika rentowności majątku przyjmuje postać wyrażoną wzorem  zamieszczonym poniżej.

Powyższy wskaźnik, opisując relację zysku/straty do majątku, wskazuje efektywność wykorzystania majątku. Nazywany jest także stopą zwrotu z majątku, ponieważ informuje, jaką kwotę wyniku finansowego wygenerowała jedna złotówka majątku.

Wskaźnik rentowności majątku, określany jako ROA (ang. Return on Assets), informuje o stopniu efektywności wykorzystania aktywów. W formie ogólnej występuje jako stosunek wyniku finansowego netto do zaangażowanych aktywów ogółem. Może być także przedstawiany w formie iloczynu wskaźnika obrotu aktywami i rentowności sprzedaży, co przedstawia wzór 6.

Powyższy wskaźnik można interpretować jako kwotę wygenerowaną przez złotówkę aktywów ogółem, co pozwala na ocenę działalności przedsiębiorstwa. Informuje o możliwości przedsiębiorstwa do generowania zysku i oceny efektywności gospodarowania majątkiem. Wskaźnik ten używany jest często w instytucjach finansowych przy ocenie zdolności kredytowej jako miernik pozwalający określić zdolność spółki do stałego generowania dodatnich przepływów pieniężnych, będących w stanie pokryć przyszłe, potencjalne zobowiązania finansowe. Na wartość wskaźnika wpływa wielkość wygospodarowanego zysku i aktywów, niezbędnych do jego wygospodarowania.

Analiza rentowności sprzedaży pozwala na weryfikację opłacalności sprzedaży produktów, towarów i usług oraz ustalenie odpowiedniej polityki cenowej i wielkości produkcji. Narzędziami służącymi do badania rentowności sprzedaży są wskaźniki rentowności sprzedaży, opisujące relację zrealizowanego wyniku finansowego do osiągniętych przez przedsiębiorstwo przychodów, co przedstawia poniższy wzór.

Powyższy wskaźnik opisuje część przychodów pozostałą po zredukowaniu o koszty. Wyższa wartość wskaźnika świadczy o opłacalności sprzedaży.

Wskaźnik efektywności sprzedaży, określany jako ROS (ang. Return on Sales), konfrontuje zrealizowany przez przedsiębiorstwo wynik finansowy netto wypracowany z całej działalności w relacji do przychodów ze sprzedaży, co obrazuje poniższy wzór.

Wskaźnik rentowności netto sprzedaży informuje o udziale wyniku finansowego netto w wartości sprzedaży. Wykorzystuje się go do prezentacji efektów finansowych uzyskanych ze sprzedaży. Niższa wartość wskaźnika implikuje większą wartość sprzedaży w celu zachowania efektywności i osiągnięcia planowanego zysku. Korzystna sytuacja finansowa firmy znajduje odzwierciedlenie w wysokiej wartości wskaźnika ROS.

Kapitały stanowią źródła finansowania przedsiębiorstwa, dlatego też oceną ich rentowności są zainteresowani zarówno aktualni, jak i potencjalni inwestorzy. Analizę rentowności kapitałów przeprowadza się przy użyciu wskaźników rentowności kapitałów, które można zapisać jako relację wyniku finansowego netto do przeciętnego stanu zaangażowania kapitału. W zależności od przyjętego licznika i mianownika zmienia się obszar badanej działalności jednostki. Ogólną konstrukcję wskaźnika rentowności kapitału przedstawia poniższy wzór.

Wskaźniki rentowności kapitału określają, jaka część zysku przypada na jednostkę zaangażowanego kapitału oraz opłacalność zaangażowania tego kapitału. Wyższa wartość wskaźnika, a więc wyższa rentowność kapitału świadczy o korzystnej sytuacji przedsiębiorstwa, jego możliwościach rozwojowych oraz zdolności generowania zysków w przyszłości.

Jednym z istotnych wskaźników określających kondycję finansowo-majątkową przedsiębiorstwa jest wskaźnik rentowności kapitałów własnych, zwany również ROE (ang. Return on Equity), wyrażony poniższym wzorem.

Powyższy wskaźnik informuje, jaka część wyniku finansowego netto przypada na jednostkę zaangażowanego kapitału własnego. Stanowi on miarę korzyści szczególnie dla właścicieli kapitału z tytułu jego zaangażowania w podmiot gospodarczy. Wyższy poziom wskaźnika świadczy o pozytywnej sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz wysokości stóp zwrotu, a więc i możliwości wypłaty dywidend.

Wskaźniki zadłużenia

Wskaźniki z tej grupy pozwalają na ocenę przedsiębiorstw pod kątem zdolności do obsługi zadłużenia. W przypadku instytucji udzielających kredytów, to najczęściej kapitał własny staje się zabezpieczeniem dla udzielonego finansowania dłużnego. Gdy poziom finansowania obcego staje się relatywnie wysoki w relacji do kapitału własnego, przedsiębiorstwo może mieć kłopoty z obsługą takiego zadłużenia. Do analizy sytuacji finansowej przedsiębiorstwa wykorzystuje się wskaźniki zadłużenia, wśród których wyróżnia się m.in.: wskaźnik ogólnego zadłużenia, wskaźnik pokrycia aktywów kapitałami własnymi, wskaźnik zadłużenia długoterminowego, wskaźnik zadłużenia kapitałów własnych, wskaźnik obsługi długu.

Pierwszym z prezentowanych wskaźników jest wskaźnik ogólnego zadłużenia (ang. debt ratio), który jest najbardziej syntetycznym wskaźnikiem zadłużenia przedsiębiorstwa. Służy do oceny globalnego zadłużenia przedsiębiorstwa na podstawie relacji zobowiązań firmy do jej majątku, co przedstawia poniższy wzór.

Powyższy wskaźnik informuje o udziale zobowiązań w finansowaniu działalności przedsiębiorstwa. Wzrost wartości wskaźnika wynika ze zwiększonego udziału kapitałów obcych, a więc korzyści wynikających z efektu dźwigni finansowej. Niska wartość wskaźnika informuje o zmniejszeniu zadłużenia, a więc zwiększonej samodzielności finansowej. Istotnym aspektem przy interpretacji wskaźnika ogólnego zadłużenia jest struktura zadłużenia oraz struktura majątku. Przykładowo, przeważający udział zobowiązań z tytułu dostaw i usług może świadczyć o pozytywnej sytuacji finansowej przedsiębiorstwa wynikającej z korzystania finansowania nieoprocentowanego. W podobny sposób należy analizować strukturę majątku przedsiębiorstwa. Przeważające aktywa stosunkowo łatwe do upłynnienia jak środki pieniężne, należności czy zapasy, świadczą o korzystnej strukturze. Z kolei wysoki udział środków trwałych stanowi zagrożenie w sytuacji nagłej potrzeby środków finansowych.

Wskaźnik pokrycia aktywów kapitałami własnymi stanowi uzupełnienie wyżej opisanego wskaźnika ogólnego zadłużenia, przedstawiając relację między kapitałem własnym a majątkiem przedsiębiorstwa, co wynika z poniższego wzoru.

Powyższy wskaźnik obrazuje, jaka część aktywów ogółem zostaje sfinansowana kapitałami własnymi. Razem ze wskaźnikiem ogólnego zadłużenia powinny dawać razem wynik 1. Przyjmuje się, że norma dla wskaźnika pokrycia aktywów kapitałami własnymi wynosi 0,33-0,43, co oznacza, iż przedsiębiorstwo winno finansować się głównie kapitałami obcymi.

Wskaźnik zadłużenia długoterminowego przedstawia relację między zobowiązaniami długoterminowymi a aktywami ogółem, przedstawioną wzorem poniżej.

Wskaźnik ten informuje o części majątku finansowanej zobowiązaniami długoterminowymi. Przyjmuje się, ze wartości wzorcowe powinny być zbliżone do wartości wskaźnika ogólnego zadłużenia. Świadczy to wówczas o wysokim udziale zobowiązań długoterminowych w ogólnej strukturze kapitałów obcych, a więc o stabilnej sytuacji finansowej.

Wysoki udział zobowiązań długoterminowych jest oznaką z pewnością bardziej korzystną niż podobny udział zobowiązań krótkoterminowych, jednakże warto pamiętać o prawidłowej relacji długoterminowych kapitałów do kapitałów własnych. Relację tę przedstawia poniższy wskaźnik

Wskaźnik zadłużenia kapitałów własnych określany jest również wskaźnikiem przekładni kapitałowej (ang. Capital Gearing). Opisuje on stopień zaangażowania kapitałów obcych w stosunku do kapitałów własnych. Służy on jako miara zadłużenia przedsiębiorstwa. Wzorcowe wartości podaje się w wariantach w zależności od wielkości przedsiębiorstwa. W przypadku małych przedsiębiorstw dopuszcza się stosunek kapitałów obcych do kapitałów własnych w stosunku 3:1. Dla średnich i dużych przedsiębiorstw dopuszcza się proporcje 1:1.

Uzupełnieniem powyższego miernika jest wskaźnik długoterminowego zadłużenia kapitałów własnych. Opisuje on relację między zobowiązaniami długoterminowymi a kapitałami własnymi, co przedstawia poniższa formuła.

Wskaźnik ten, nazywany również wskaźnikiem ryzyka, wskazuje jaka kwota zobowiązań długoterminowych przypada na jednostkę kapitałów własnych. W literaturze wskazuje się wartości wzorcowe w przedziale domkniętym 0,5-1. Wartości poniżej 1 opisują sytuację, w której kapitały obce długoterminowe stanowią mniejszą część niż kapitały własne. Z kolei wartości powyżej 1 wskazują na silne zadłużenie jednostki gospodarczej.

Źródło informacji: Serwis Samorządowy PAP

Poradnik można pobrać ze strony izby: https://kif.info.pl/fizjoterapeuci-wspieraja-chorych-po-covid-19/ lub bezpośrednio pod linkiem: 

https://extranet.who.int/iris/restricted/bitstream/handle/10665/333818/WHO-EURO-2020-855-40590-54773-pl.pdf

W publikacji znaleźć można nie tylko opisy zestawów ćwiczeń polecanych dla rekonwalescentów, którym towarzyszą przejrzyste infografiki obrazujące sposób ich wykonania.

Co więcej, są praktyczne wskazówki, co można zrobić w pierwszej kolejności w razie wystąpienia rozmaitych trudności. Na przykład czytamy w poradniku: „Osoby, które odbyły leczenie szpitalne często doświadczają uczucia duszności. Utrata sił i spadek kondycji towarzyszące pogorszeniu stanu zdrowia, jak również sama choroba, mogą nasilić występowanie duszności. Brak tchu może wywołać uczucie niepokoju, co dodatkowo pogarsza funkcje oddechowe organizmu. Zachowanie spokoju oraz zapoznanie się z technikami postępowania w przypadku duszności pozwolą złagodzić dolegliwości”. Zamieszczona jest instrukcja technik, jakie można zastosować w razie duszności i kiedy wezwać pomoc.

Publikacja podzielona jest na kolejne rozdziały:

• Postępowanie w razie duszności;
• Ćwiczenia fizyczne po opuszczeniu szpitala;
• Postępowanie w razie problemów z głosem;
• Porady dotyczące przyjmowania płynów, pokarmów oraz przełykania;
• Postępowanie w razie wystąpienia problemów ze skupieniem uwagi, pamięcią oraz logicznym myśleniem;
• Radzenie sobie z codziennymi aktywnościami;
• Radzenie sobie ze stresem u wahaniami rozwoju;
• Kiedy skontaktować się z personelem medycznym.

jw, zdrowie.pap.pl

Źródło informacji: Serwis Zdrowie

Infekcję potwierdzono we wtorek u 35-letniej kobiety i 46-letniego mężczyzny, którzy pracują w amerykańskiej bazie wojskowej w atolu Kwajalein. Oboje przybyli tam bezpośrednim wojskowym lotem z Honolulu.

Zakażeni nie mają objawów, a po przylocie zostali odizolowani. Nie ma szans na rozprzestrzenienie wirusa w społeczności i nie jest konieczne wprowadzanie żadnych restrykcji w przemieszczaniu się – zapewniły władze Wysp Marshalla.

Zapasy jedzenia i lekarstw

Urzędnicy wezwali mieszkańców do zachowania czujności. Zaznaczyli, że nie ma potrzeby robienia zakupów w panice, ale doradzili utrzymywanie zapasów jedzenia i lekarstw na 2-4 tygodnie.

The #MarshallIslands, one of the last few places in the world untouched by #Covid19, has recorded its first two positive case of the virus. pic.twitter.com/0frISnyBhr

— Jeyaram Anojan (@AnojanJeyaram) October 29, 2020

Wyspy Marshalla zamknęły granice w marcu, by nie dopuścić do przywleczenia koronawirusa na swoje terytorium. W czerwcu władze nieco złagodziły restrykcje i zezwoliły na przyjazd pracownikom amerykańskiej bazy, pod warunkiem przejścia trzytygodniowej kwarantanny na jej terenie.

Licząca 55 tys. mieszkańców republika składa się z ponad tysiąca wysp. Była jak dotąd jednym z nielicznych krajów bez potwierdzonych infekcji. W regionie za wolne od koronawirusa wciąż uznawane są Kiribati, Mikronezja, Nauru, Palau, Samoa, Tonga, Tuvalu i Vanuatu – wynika z danych BBC.

Koronawirus na Wyspach Salomona

Na początku października z listy krajów wolnych od koronawirusa wypadły Wyspy Salomona. Premier Manasseh Sogavare powiedział w telewizyjnym przemówieniu do narodu, że student, który niedawno przybył z Filipin lotem repatriacyjnym z 96 pasażerami, uzyskał pozytywny wynik testu na koronawirusa.

– Boli mnie, gdy mówię, że straciliśmy status kraju wolnego od Covid-19 pomimo naszych wspólnych wysiłków, aby zapobiec przedostaniu się pandemii do naszego kraju – powiedział w sobotę Sogavare.

Premier wezwał 600 tys. mieszkańców archipelagu do zachowania spokoju i wyjaśnił, że śledzenie przypadków kontaktu z osobami zakażonymi zostało aktywowane, jak również inne środki zapobiegające rozprzestrzenianiu się wirusa. Powiedział też, że wprowadzanie lockdawnu nie jest konieczne .

dk/ PAP, polsatnews.pl

Czytaj więcej

Przykładem opisu stanu polskich przedsiębiorstw w czasach pandemii COVID-19 może być poniższy raport NBP.

Z lipcowego Szybkiego Monitoringu NBP wynika, że pandemia COVID-19 i towarzyszący jej wstrząs administracyjny (m.in. czasowy lockdown znacznej części gospodarki) doprowadziły do tego, że w II kwartale ocena bieżącej sytuacji przedsiębiorców gwałtownie pogorszyła się i jest najniższa od momentu przystąpienia Polski do UE.

Jak zaznaczono w raporcie NBP, wpływ pandemii COVID-19 na ocenę sytuacji bieżącej charakteryzował się dużym zróżnicowaniem – zarówno pomiędzy branżami, jak i przedsiębiorstwami, spośród których aż 68 proc. nadal uważa swoją sytuację za dobrą albo bardzo dobrą. Z ankiety prowadzonej wśród firm w okresie od lutego do czerwca br. wynika, że w II kwartale pogorszyła się deklarowana ocena płynności przedsiębiorstw oraz zdolność do terminowej obsługi zadłużenia. Jednocześnie większość ankietowanych przez bank centralny przedsiębiorców przewidywała dość szybki powrót do sytuacji sprzed wybuchu pandemii, choć w niektórych obszarach może być on trudniejszy.(…) Według opinii respondentów – ok. 2/3 przedsiębiorstw deklaruje odzyskanie kondycji przedkryzysowej w przeciągu co najwyżej 2-3 kwartałów, a w sumie niemal 80 proc. w czasie nie dłuższym niż rok (…).

Pamiętajmy jednak, że powyższe dane odnosiły się do sytuacji z wiosny i pierwszej „fali” epidemii i dziś, w obliczu nowych restrykcji i ograniczeń wprowadzanych przez rząd, ocena sytuacji przez część przedsiębiorców mogłaby być inna.

Niemniej jednak, żeby łatwiej zrozumieć, jak radzą sobie firmy i jaka jest ich kondycja, warto przypomnieć najważniejsze terminy i ich definicje, które odnoszą się do funkcjonowania przedsiębiorstw. W poniższym artykule omawiamy takie pojęcia jak: przedsiębiorstwo – jego kapitał i majątek, sprawozdanie finansowe oraz mierniki kondycji finansowej przedsiębiorstwa.

Czym jest przedsiębiorstwo?

Kodeks cywilny definiuje przedsiębiorstwo jako zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),

2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,

3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,

4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,

5.koncesje, licencje i zezwolenia,

6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,

7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,

8. tajemnice przedsiębiorstwa,

9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Cel działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, począwszy od zysku księgowego do maksymalizacji wartości wszystkich interesariuszy, ewoluował wraz ze zmianami wiedzy ogólnej, zmieniających się światopoglądów czy też rozwoju demokracji. We współczesnych finansach przyjmuje się, że głównym celem działalności przedsiębiorstwa jest pomnażanie bogactwa właścicieli, który jest realizowany poprzez maksymalizację wartości przedsiębiorstwa. Osiąganie głównego celu przedsiębiorstwa możliwe jest dzięki wypełnieniu celów cząstkowych, wzajemnie powiązanych, tworzących hierarchiczną siatkę celów firmy zaprezentowaną w tabeli 1.

Istnieje wiele kryteriów dokonywania podziału przedsiębiorstw uwzględniających ich wielkość, rodzaj działalności, formę własności przedsiębiorstwa czy formę prawną. Powszechnie stosowaną klasyfikację przedsiębiorstw zaprezentowano na rysunku 1 (w załączeniu).

Najbardziej rozbudowaną oraz rozwiniętą formą prawną przedsiębiorstw jest spółka akcyjna należąca do najczęściej wybieranych form prawnych przedsiębiorstw działających na dużą skalę. Minimalny kapitał zakładowy spółki akcyjnej wynosi 100000 zł, a cena jednej akcji nie może być niższa niż 1 gr. Spółka akcyjna jest zobowiązana do powołania rady nadzorczej oraz zarządu reprezentującego spółkę na zewnątrz oraz prowadzącego jej interesy. Kapitał zakładowy spółki powstaje z wkładów założycieli, którzy w ten sposób stają się współwłaścicielami przedsiębiorstwa w formie posiadania pakietu akcji spółki. Kapitał akcyjny może zostać podniesiony w dalszej działalności przedsiębiorstwa poprzez dodatkową emisję akcji skierowaną do dotychczasowych akcjonariuszy lub przeznaczoną do publicznej oferty. Właścicielem akcji może być zarówno osoba fizyczna jak i prawna. Akcjonariusze, w zależności od zysku wypracowanego przez przedsiębiorstwo, posiadają prawo do dywidendy.

Kapitał w firmie

Kapitał w przedsiębiorstwie można scharakteryzować według różnych kryteriów. Jednym z nich jest źródło jego pozyskiwania. Kapitał ogółem dzieli się na własny i obcy. Do kapitałów własnych zalicza się:

· kapitał podstawowy, inaczej nazywany zakładowym,

· kapitał zapasowy,

· kapitał z aktualizacji wyceny,

· kapitał rezerwowy.

Kapitał własny w spółce akcyjnej stanowią środki wniesione przez właścicieli oraz wypracowane w trakcie działalności przedsiębiorstwa. Do najważniejszych funkcji kapitału własnego zaliczają się następujące:

· założycielska – kapitał własny stanowi podstawę spółki akcyjnej i jest niezbędny do zarejestrowania działalności,

· pomiarowa – na podstawie wysokości wpłaty na kapitał zakładowy dokonuje się podziału wypłacanej dywidendy,

· gwarancyjna – kapitał własny jest zabezpieczeniem dla wierzycieli spółki, ponieważ w przypadku upadłości są oni spłacani przed właścicielami,

· finansowa – kapitał własny zapewnia środki finansujące działalność i pozwala na zwiększenie jej skali,

· reprezentacyjna – wysokość kapitału własnego świadczy o pozycji, skali działalności przedsiębiorstwa i kondycji finansowej,

· wyrównawcza – rezerwy utworzone w ramach kapitału własnego są wykorzystywane do pokrywania strat i wypłaty dywidendy.

Należy podkreślić bezpieczeństwo i stabilność, jakie zapewnia kapitał własny. Jest on wniesiony do spółki na czas nieokreślony, czyli bezterminowy. Stanowi gwarancję dla wierzycieli, ponieważ to oni są zaspokajani w pierwszej kolejności w przypadku bankructwa.

Kapitał obcy to kapitał pozyskiwany tylko i wyłącznie na zewnątrz firmy. Do źródeł pozyskiwania kapitału obcego zalicza się m.in. kredyty bankowe, leasing finansowy oraz wpływy z emisji papierów dłużnych. Do zalet finansowania pozyskiwanego od wierzycieli, określanego mianem kapitału obcego, zalicza się m.in.:

· zwiększenie własnych zdolności inwestycyjnych przedsiębiorstwa,

· korzystny wpływ na rentowność kapitału własnego, przez zakwalifikowanie do kosztów podatkowych obciążeń wynikających z obsługi długu pomniejszających podstawę opodatkowania.

Aktywa przedsiębiorstwa

Majątek firmy dzieli się na aktywa trwałe i obrotowe. Zgodnie art. 3 pkt. 1 ustawy o rachunkowości środki trwałe to zdatne do użytku, kontrolowane przez jednostkę, przeznaczone na potrzeby jednostki rzeczowe aktywa trwałe, których okres użytkowania określa się na dłużej niż rok. Przez aktywa obrotowe rozumie się środki majątku przeznaczone do wykorzystania lub sprzedaży w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego. Tym samym, do aktywów trwałych zalicza się:

· wartości niematerialne i prawne, np. licencje, znaki towarowe, prawa do patentów,

· rzeczowe aktywa trwałe, np. budynki, budowle, grunty, środki transportu, maszyny i urządzenia techniczne,

· inwestycje długoterminowe, np. nabyte obce długoterminowe papiery wartościowe, nieruchomości i grunty nabyte nie na własne potrzeby, a z zamiarem późniejszej odsprzedaży z korzyścią ekonomiczną,

· należności długoterminowe,

· długoterminowe rozliczenia międzyokresowe, np. aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego.

Z kolei wśród aktywów obrotowych wymienia się:

· zapasy (w tym materiały), wyroby gotowe, półprodukty, towary,

· inwestycje krótkoterminowe, np. krótkoterminowe papiery wartościowe, udzielone krótkoterminowe pożyczki, środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych,

· należności krótkoterminowe, np. z tytułu podatków i ubezpieczeń społecznych, dostaw i usług,

· krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe, np. ubezpieczenia majątkowe, podatki od nieruchomości, czynsze płacone z góry.

Zgodnie z praktyką firmy produkcyjne charakteryzują się zazwyczaj relatywnie dużym udziałem majątku trwałego w aktywach ogółem. W przedsiębiorstwach usługowych udział ten będzie najniższy, ponieważ swoją wartość opierają one na wypracowanej marce, rozpoznawalności oraz jakości świadczonych usług. W firmach handlowych udział aktywów trwałych w aktywach ogółem jest zależny od przyjętego modelu biznesowego. Korzystając z wynajętego magazynu i powierzchni sklepowej, mogą ograniczać zapotrzebowanie na majątek trwały. W firmach handlowych obserwuje się za to wysoki udział zapasów ze względu na zamrożenie kapitału w zaopatrzonych sklepach. Spółki mogą minimalizować wartość tych aktywów przez optymalizację wielkości i częstotliwości dostaw oraz wysyłek.

Sprawozdanie finansowe firmy

Sprawozdanie finansowe jest usystematyzowanym zbiorem danych finansowych. W Polsce sprawozdania są tworzone według ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku. Wszystkie jednostki gospodarcze, które prowadzą księgi rachunkowe, są zobligowane do tworzenia uproszczonych sprawozdań finansowych, w których skład wchodzą: bilans, rachunek zysków i strat oraz informacja dodatkowa, stanowiąca uzupełnienie sprawozdania finansowego. Dodatkowo sprawozdanie jednostek określonych w art. 64 ust. 1 ustawy o rachunkowości obejmuje: zestawienie zmian w kapitale bądź funduszu własnym (w przypadku funduszy inwestycyjnych – zestawienie zmian w aktywach netto) oraz rachunek przepływów pieniężnych.

Bilans

Bilans określany jest jako jeden z podstawowych dokumentów sprawozdawczych. Sporządzany jest na dany dzień, w języku polskim i w obowiązującej walucie. Bilans zamknięcia poprzedniego okresu jest bilansem otwarcia kolejnego. Przedstawia się go w formie tabeli z podziałem na aktywa, czyli składniki majątku oraz pasywa, czyli źródła finansowania tego majątku. Suma aktywów musi być równa sumie pasywów. Uproszczony wzór bilansu zgodny z ustawą o rachunkowości przedstawia tabela 2 (w załączeniu).

Zazwyczaj obok siebie prezentuje się wartości na ostatni dzień danego roku oraz roku poprzedniego. Za rok obrotowy przyjętych jest kolejnych i pełnych 12 miesięcy, przez co w większości przypadków rok obrotowy pokrywa się z kalendarzowym. Przez aktywa rozumie się zasoby, które: są wynikiem zdarzeń przeszłych, podlegają kontroli jednostki, przyniosą korzyści ekonomiczne w przyszłości. Uporządkowuje się je według kryterium zapadalności, tzn. od najtrudniej do najłatwiej zamienialnych na gotówkę i jej ekwiwalenty. Z tego względu najwyżej prezentowane są aktywa trwałe, tj. środki trwałe czy wartości niematerialne i prawne. Poniżej wykazuje się składniki obrotowe, do których zalicza się m.in. zapasy, należności krótkoterminowe czy środki pieniężne. Ich cykl obrotowy nie przekracza roku. Z zasady aktywa wycenia się według ceny nabycia lub kosztów wytworzenia.

Pasywa w podstawowym ujęciu klasyfikuje się jako kapitał własny lub zobowiązania i rezerwy na zobowiązania. Są uporządkowane według okresu wymagalności, tzn. od trwale pozostających w przedsiębiorstwie kapitałów własnych do zobowiązań krótkoterminowych o najpilniejszym terminie zwrotu.

Rachunek zysków i strat

Kolejnym istotnym elementem sprawozdania finansowego jest rachunek zysków i strat. Podstawowy układ zaprezentowano w tabeli 3 (w załączeniu).

Rachunek zysków i strat stanowi zestawienie kosztów i przychodów z działalności podstawowej, finansowej, pozostałej działalności operacyjnej oraz z tytułu podatku dochodowego za dany okres, dlatego ma charakter dynamiczny. Może być sporządzony w wersji porównawczej lub kalkulacyjnej. Niezależnie od wybranej wersji musi wykazywać tę samą wartość wyniku finansowego. Główną różnicę w tym zakresie stanowi ujęcie kosztów.

W ustawie o rachunkowości za przychody i zyski uznaje się uprawdopodobnione korzyści ekonomiczne oczekiwane w okresie sprawozdawczym, z wiarygodnie określoną wartością, zwiększające wartość aktywów lub pomniejszające zobowiązania, przez co doprowadzają do wzrostu kapitału własnego lub spadku jego niedoboru, jednak w inny sposób niż wniesienie środków przez właścicieli. Z kolei za koszty przyjmuje się uprawdopodobnione pomniejszenie korzyści ekonomicznych w okresie sprawozdawczym, z wiarygodnie określoną wartością, prowadzące do zmniejszenia wartości aktywów lub zwiększenia wartości zobowiązań, co skutkuje pomniejszeniem kapitału własnego lub zwiększeniem jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez właścicieli. Analiza rachunku zysków i strat nie powinna ograniczać się do interpretacji pojedynczych wartości. Należy brać pod uwagę poszczególne składowe wyniku finansowego, szczególnie przychody i zrównane z nimi koszty.

Rachunek przepływów pieniężnych

Dokumentem odzwierciedlającym stan płynności finansowej przedsiębiorstwa jest rachunek przepływów pieniężnych, inaczej zwany „cash flows”. Tabela 4 przedstawia wzór rachunku przepływów pieniężnych ukazujący przepływy z działalności operacyjnej dwoma metodami, bezpośrednią i pośrednią.

Rachunek przepływów pieniężnych rejestruje faktyczne wpływy i wydatki gotówkowe przedsiębiorstwa w podziale na trzy rodzaje jego działalności, to znaczy: operacyjną, inwestycyjną oraz finansową.

Działalność operacyjna jest równoznaczna z podstawową działalnością przedsiębiorstwa. Do działalności inwestycyjnej zalicza się kupno i sprzedaż aktywów trwałych oraz krótkoterminowych aktywów finansowych. Dodatkowo dolicza się wszelkie pieniężne koszty i przychody z nimi związane. Przez finansową działalność rozumie się pozyskanie lub stratę źródeł finansowania wraz ze związanymi z nimi pieniężnymi korzyściami i kosztami. Istnieją dwa sposoby prezentacji danych z działalności operacyjnej. Metoda bezpośrednia jest różnicą faktycznych, zaistniałych wpływów i wydatków, czyli ustalonych w myśl zasady kasowej. Natomiast punktem wyjścia w metodzie pośredniej jest wynik finansowy ustalony wcześniej według zasady memoriałowej, następnie jest on skorygowany o operacje gospodarcze o charakterze niepieniężnym i o operacje niezaliczane do działalności operacyjnej. Do najczęstszych korekt zalicza się: amortyzację, wynik z tytułu różnic kursowych, dywidendy uzyskane od innych spółek, wynik na działalności inwestycyjnej, zmiany stanu rezerw, zapasów, należności, rozliczeń międzyokresowych i zobowiązań krótkoterminowych, z wyłączeniem kredytów i pożyczek.

W wyniku obliczeń otrzymuje się przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej. Bez względu na wybraną metodę, wynik powinien być taki sam. Następnie powinna zostać obliczona różnica wpływów i wydatków z działalności inwestycyjnej oraz finansowej. W konsekwencji otrzymuje się całkowite przepływy pieniężne netto oraz środki pieniężne na koniec okresu.

Zestawienie zmian w kapitale własnym i informacja dodatkowa

Zestawienie zmian w kapitale własnym to informacje na temat zmian poszczególnych składowych funduszu własnego. Dotyczy obecnego oraz minionego roku obrotowego. W tym dokumencie ujmowane są takie zdarzenia jak wyniki aktualizacji aktywów, korekty błędów czy tworzone rezerwy. Informacja dodatkowa jest uzupełnieniem sprawozdania finansowego. Zawiera kluczowe dane oraz wszelkiego rodzaju sprostowania i wyjaśnienia. Dokument obejmuje wstęp do sprawozdania finansowego, w którym opisuje przyjętą politykę rachunkowości oraz metody sporządzania sprawozdania finansowego i wyceny składowych, dodatkowo określa zakres i długość trwania roku obrotowego. Ponadto zawiera noty, czyli objaśnienia dla lepszego zrozumienia składowych sprawozdania, informacje na temat pracowników i organów spółki oraz zaproponowany podział zysku lub pokrycia straty.

Źródło informacji: Serwis Samorządowy PAP

Przykładem opisu stanu polskich przedsiębiorstw w czasach pandemii COVID-19 może być poniższy raport NBP.

Z lipcowego Szybkiego Monitoringu NBP wynika, że pandemia COVID-19 i towarzyszący jej wstrząs administracyjny (m.in. czasowy lockdown znacznej części gospodarki) doprowadziły do tego, że w II kwartale ocena bieżącej sytuacji przedsiębiorców gwałtownie pogorszyła się i jest najniższa od momentu przystąpienia Polski do UE.

Jak zaznaczono w raporcie NBP, wpływ pandemii COVID-19 na ocenę sytuacji bieżącej charakteryzował się dużym zróżnicowaniem – zarówno pomiędzy branżami, jak i przedsiębiorstwami, spośród których aż 68 proc. nadal uważa swoją sytuację za dobrą albo bardzo dobrą. Z ankiety prowadzonej wśród firm w okresie od lutego do czerwca br. wynika, że w II kwartale pogorszyła się deklarowana ocena płynności przedsiębiorstw oraz zdolność do terminowej obsługi zadłużenia. Jednocześnie większość ankietowanych przez bank centralny przedsiębiorców przewidywała dość szybki powrót do sytuacji sprzed wybuchu pandemii, choć w niektórych obszarach może być on trudniejszy.(…) Według opinii respondentów – ok. 2/3 przedsiębiorstw deklaruje odzyskanie kondycji przedkryzysowej w przeciągu co najwyżej 2-3 kwartałów, a w sumie niemal 80 proc. w czasie nie dłuższym niż rok (…).

Pamiętajmy jednak, że powyższe dane odnosiły się do sytuacji z wiosny i pierwszej „fali” epidemii i dziś, w obliczu nowych restrykcji i ograniczeń wprowadzanych przez rząd, ocena sytuacji przez część przedsiębiorców mogłaby być inna.

Niemniej jednak, żeby łatwiej zrozumieć, jak radzą sobie firmy i jaka jest ich kondycja, warto przypomnieć najważniejsze terminy i ich definicje, które odnoszą się do funkcjonowania przedsiębiorstw. W poniższym artykule omawiamy takie pojęcia jak: przedsiębiorstwo – jego kapitał i majątek, sprawozdanie finansowe oraz mierniki kondycji finansowej przedsiębiorstwa.

Czym jest przedsiębiorstwo?

Kodeks cywilny definiuje przedsiębiorstwo jako zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),

2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,

3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,

4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,

5.koncesje, licencje i zezwolenia,

6. patenty i inne prawa własności przemysłowej,

7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,

8. tajemnice przedsiębiorstwa,

9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Cel działalności gospodarczej przedsiębiorstwa, począwszy od zysku księgowego do maksymalizacji wartości wszystkich interesariuszy, ewoluował wraz ze zmianami wiedzy ogólnej, zmieniających się światopoglądów czy też rozwoju demokracji. We współczesnych finansach przyjmuje się, że głównym celem działalności przedsiębiorstwa jest pomnażanie bogactwa właścicieli, który jest realizowany poprzez maksymalizację wartości przedsiębiorstwa. Osiąganie głównego celu przedsiębiorstwa możliwe jest dzięki wypełnieniu celów cząstkowych, wzajemnie powiązanych, tworzących hierarchiczną siatkę celów firmy zaprezentowaną w tabeli 1.

Istnieje wiele kryteriów dokonywania podziału przedsiębiorstw uwzględniających ich wielkość, rodzaj działalności, formę własności przedsiębiorstwa czy formę prawną. Powszechnie stosowaną klasyfikację przedsiębiorstw zaprezentowano na rysunku 1.

Najbardziej rozbudowaną oraz rozwiniętą formą prawną przedsiębiorstw jest spółka akcyjna należąca do najczęściej wybieranych form prawnych przedsiębiorstw działających na dużą skalę. Minimalny kapitał zakładowy spółki akcyjnej wynosi 100000 zł, a cena jednej akcji nie może być niższa niż 1 gr. Spółka akcyjna jest zobowiązana do powołania rady nadzorczej oraz zarządu reprezentującego spółkę na zewnątrz oraz prowadzącego jej interesy. Kapitał zakładowy spółki powstaje z wkładów założycieli, którzy w ten sposób stają się współwłaścicielami przedsiębiorstwa w formie posiadania pakietu akcji spółki. Kapitał akcyjny może zostać podniesiony w dalszej działalności przedsiębiorstwa poprzez dodatkową emisję akcji skierowaną do dotychczasowych akcjonariuszy lub przeznaczoną do publicznej oferty. Właścicielem akcji może być zarówno osoba fizyczna jak i prawna. Akcjonariusze, w zależności od zysku wypracowanego przez przedsiębiorstwo, posiadają prawo do dywidendy.

Kapitał w firmie

Kapitał w przedsiębiorstwie można scharakteryzować według różnych kryteriów. Jednym z nich jest źródło jego pozyskiwania. Kapitał ogółem dzieli się na własny i obcy. Do kapitałów własnych zalicza się:

· kapitał podstawowy, inaczej nazywany zakładowym,

· kapitał zapasowy,

· kapitał z aktualizacji wyceny,

· kapitał rezerwowy.

Kapitał własny w spółce akcyjnej stanowią środki wniesione przez właścicieli oraz wypracowane w trakcie działalności przedsiębiorstwa. Do najważniejszych funkcji kapitału własnego zaliczają się następujące:

· założycielska – kapitał własny stanowi podstawę spółki akcyjnej i jest niezbędny do zarejestrowania działalności,

· pomiarowa – na podstawie wysokości wpłaty na kapitał zakładowy dokonuje się podziału wypłacanej dywidendy,

· gwarancyjna – kapitał własny jest zabezpieczeniem dla wierzycieli spółki, ponieważ w przypadku upadłości są oni spłacani przed właścicielami,

· finansowa – kapitał własny zapewnia środki finansujące działalność i pozwala na zwiększenie jej skali,

· reprezentacyjna – wysokość kapitału własnego świadczy o pozycji, skali działalności przedsiębiorstwa i kondycji finansowej,

· wyrównawcza – rezerwy utworzone w ramach kapitału własnego są wykorzystywane do pokrywania strat i wypłaty dywidendy.

Należy podkreślić bezpieczeństwo i stabilność, jakie zapewnia kapitał własny. Jest on wniesiony do spółki na czas nieokreślony, czyli bezterminowy. Stanowi gwarancję dla wierzycieli, ponieważ to oni są zaspokajani w pierwszej kolejności w przypadku bankructwa.

Kapitał obcy to kapitał pozyskiwany tylko i wyłącznie na zewnątrz firmy. Do źródeł pozyskiwania kapitału obcego zalicza się m.in. kredyty bankowe, leasing finansowy oraz wpływy z emisji papierów dłużnych. Do zalet finansowania pozyskiwanego od wierzycieli, określanego mianem kapitału obcego, zalicza się m.in.:

· zwiększenie własnych zdolności inwestycyjnych przedsiębiorstwa,

· korzystny wpływ na rentowność kapitału własnego, przez zakwalifikowanie do kosztów podatkowych obciążeń wynikających z obsługi długu pomniejszających podstawę opodatkowania.

Aktywa przedsiębiorstwa

Majątek firmy dzieli się na aktywa trwałe i obrotowe. Zgodnie art. 3 pkt. 1 ustawy o rachunkowości środki trwałe to zdatne do użytku, kontrolowane przez jednostkę, przeznaczone na potrzeby jednostki rzeczowe aktywa trwałe, których okres użytkowania określa się na dłużej niż rok. Przez aktywa obrotowe rozumie się środki majątku przeznaczone do wykorzystania lub sprzedaży w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego. Tym samym, do aktywów trwałych zalicza się:

· wartości niematerialne i prawne, np. licencje, znaki towarowe, prawa do patentów,

· rzeczowe aktywa trwałe, np. budynki, budowle, grunty, środki transportu, maszyny i urządzenia techniczne,

· inwestycje długoterminowe, np. nabyte obce długoterminowe papiery wartościowe, nieruchomości i grunty nabyte nie na własne potrzeby, a z zamiarem późniejszej odsprzedaży z korzyścią ekonomiczną,

· należności długoterminowe,

· długoterminowe rozliczenia międzyokresowe, np. aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego.

Z kolei wśród aktywów obrotowych wymienia się:

· zapasy (w tym materiały), wyroby gotowe, półprodukty, towary,

· inwestycje krótkoterminowe, np. krótkoterminowe papiery wartościowe, udzielone krótkoterminowe pożyczki, środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych,

· należności krótkoterminowe, np. z tytułu podatków i ubezpieczeń społecznych, dostaw i usług,

· krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe, np. ubezpieczenia majątkowe, podatki od nieruchomości, czynsze płacone z góry.

Zgodnie z praktyką firmy produkcyjne charakteryzują się zazwyczaj relatywnie dużym udziałem majątku trwałego w aktywach ogółem. W przedsiębiorstwach usługowych udział ten będzie najniższy, ponieważ swoją wartość opierają one na wypracowanej marce, rozpoznawalności oraz jakości świadczonych usług. W firmach handlowych udział aktywów trwałych w aktywach ogółem jest zależny od przyjętego modelu biznesowego. Korzystając z wynajętego magazynu i powierzchni sklepowej, mogą ograniczać zapotrzebowanie na majątek trwały. W firmach handlowych obserwuje się za to wysoki udział zapasów ze względu na zamrożenie kapitału w zaopatrzonych sklepach. Spółki mogą minimalizować wartość tych aktywów przez optymalizację wielkości i częstotliwości dostaw oraz wysyłek.

Sprawozdanie finansowe firmy

Sprawozdanie finansowe jest usystematyzowanym zbiorem danych finansowych. W Polsce sprawozdania są tworzone według ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku. Wszystkie jednostki gospodarcze, które prowadzą księgi rachunkowe, są zobligowane do tworzenia uproszczonych sprawozdań finansowych, w których skład wchodzą: bilans, rachunek zysków i strat oraz informacja dodatkowa, stanowiąca uzupełnienie sprawozdania finansowego. Dodatkowo sprawozdanie jednostek określonych w art. 64 ust. 1 ustawy o rachunkowości obejmuje: zestawienie zmian w kapitale bądź funduszu własnym (w przypadku funduszy inwestycyjnych – zestawienie zmian w aktywach netto) oraz rachunek przepływów pieniężnych.

Bilans

Bilans określany jest jako jeden z podstawowych dokumentów sprawozdawczych. Sporządzany jest na dany dzień, w języku polskim i w obowiązującej walucie. Bilans zamknięcia poprzedniego okresu jest bilansem otwarcia kolejnego. Przedstawia się go w formie tabeli z podziałem na aktywa, czyli składniki majątku oraz pasywa, czyli źródła finansowania tego majątku. Suma aktywów musi być równa sumie pasywów. Uproszczony wzór bilansu zgodny z ustawą o rachunkowości przedstawia tabela 2.

azwyczaj obok siebie prezentuje się wartości na ostatni dzień danego roku oraz roku poprzedniego. Za rok obrotowy przyjętych jest kolejnych i pełnych 12 miesięcy, przez co w większości przypadków rok obrotowy pokrywa się z kalendarzowym. Przez aktywa rozumie się zasoby, które: są wynikiem zdarzeń przeszłych, podlegają kontroli jednostki, przyniosą korzyści ekonomiczne w przyszłości. Uporządkowuje się je według kryterium zapadalności, tzn. od najtrudniej do najłatwiej zamienialnych na gotówkę i jej ekwiwalenty. Z tego względu najwyżej prezentowane są aktywa trwałe, tj. środki trwałe czy wartości niematerialne i prawne. Poniżej wykazuje się składniki obrotowe, do których zalicza się m.in. zapasy, należności krótkoterminowe czy środki pieniężne. Ich cykl obrotowy nie przekracza roku. Z zasady aktywa wycenia się według ceny nabycia lub kosztów wytworzenia.

Pasywa w podstawowym ujęciu klasyfikuje się jako kapitał własny lub zobowiązania i rezerwy na zobowiązania. Są uporządkowane według okresu wymagalności, tzn. od trwale pozostających w przedsiębiorstwie kapitałów własnych do zobowiązań krótkoterminowych o najpilniejszym terminie zwrotu.

Rachunek zysków i strat

Kolejnym istotnym elementem sprawozdania finansowego jest rachunek zysków i strat. Podstawowy układ zaprezentowano w tabeli 3.

Rachunek zysków i strat stanowi zestawienie kosztów i przychodów z działalności podstawowej, finansowej, pozostałej działalności operacyjnej oraz z tytułu podatku dochodowego za dany okres, dlatego ma charakter dynamiczny. Może być sporządzony w wersji porównawczej lub kalkulacyjnej. Niezależnie od wybranej wersji musi wykazywać tę samą wartość wyniku finansowego. Główną różnicę w tym zakresie stanowi ujęcie kosztów.

W ustawie o rachunkowości za przychody i zyski uznaje się uprawdopodobnione korzyści ekonomiczne oczekiwane w okresie sprawozdawczym, z wiarygodnie określoną wartością, zwiększające wartość aktywów lub pomniejszające zobowiązania, przez co doprowadzają do wzrostu kapitału własnego lub spadku jego niedoboru, jednak w inny sposób niż wniesienie środków przez właścicieli. Z kolei za koszty przyjmuje się uprawdopodobnione pomniejszenie korzyści ekonomicznych w okresie sprawozdawczym, z wiarygodnie określoną wartością, prowadzące do zmniejszenia wartości aktywów lub zwiększenia wartości zobowiązań, co skutkuje pomniejszeniem kapitału własnego lub zwiększeniem jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez właścicieli. Analiza rachunku zysków i strat nie powinna ograniczać się do interpretacji pojedynczych wartości. Należy brać pod uwagę poszczególne składowe wyniku finansowego, szczególnie przychody i zrównane z nimi koszty.

Rachunek przepływów pieniężnych

Dokumentem odzwierciedlającym stan płynności finansowej przedsiębiorstwa jest rachunek przepływów pieniężnych, inaczej zwany „cash flows”. Tabela 4 przedstawia wzór rachunku przepływów pieniężnych ukazujący przepływy z działalności operacyjnej dwoma metodami, bezpośrednią i pośrednią.

Rachunek przepływów pieniężnych rejestruje faktyczne wpływy i wydatki gotówkowe przedsiębiorstwa w podziale na trzy rodzaje jego działalności, to znaczy: operacyjną, inwestycyjną oraz finansową.

Działalność operacyjna jest równoznaczna z podstawową działalnością przedsiębiorstwa. Do działalności inwestycyjnej zalicza się kupno i sprzedaż aktywów trwałych oraz krótkoterminowych aktywów finansowych. Dodatkowo dolicza się wszelkie pieniężne koszty i przychody z nimi związane. Przez finansową działalność rozumie się pozyskanie lub stratę źródeł finansowania wraz ze związanymi z nimi pieniężnymi korzyściami i kosztami. Istnieją dwa sposoby prezentacji danych z działalności operacyjnej. Metoda bezpośrednia jest różnicą faktycznych, zaistniałych wpływów i wydatków, czyli ustalonych w myśl zasady kasowej. Natomiast punktem wyjścia w metodzie pośredniej jest wynik finansowy ustalony wcześniej według zasady memoriałowej, następnie jest on skorygowany o operacje gospodarcze o charakterze niepieniężnym i o operacje niezaliczane do działalności operacyjnej. Do najczęstszych korekt zalicza się: amortyzację, wynik z tytułu różnic kursowych, dywidendy uzyskane od innych spółek, wynik na działalności inwestycyjnej, zmiany stanu rezerw, zapasów, należności, rozliczeń międzyokresowych i zobowiązań krótkoterminowych, z wyłączeniem kredytów i pożyczek.

W wyniku obliczeń otrzymuje się przepływy pieniężne netto z działalności operacyjnej. Bez względu na wybraną metodę, wynik powinien być taki sam. Następnie powinna zostać obliczona różnica wpływów i wydatków z działalności inwestycyjnej oraz finansowej. W konsekwencji otrzymuje się całkowite przepływy pieniężne netto oraz środki pieniężne na koniec okresu.

Zestawienie zmian w kapitale własnym i informacja dodatkowa

Zestawienie zmian w kapitale własnym to informacje na temat zmian poszczególnych składowych funduszu własnego. Dotyczy obecnego oraz minionego roku obrotowego. W tym dokumencie ujmowane są takie zdarzenia jak wyniki aktualizacji aktywów, korekty błędów czy tworzone rezerwy. Informacja dodatkowa jest uzupełnieniem sprawozdania finansowego. Zawiera kluczowe dane oraz wszelkiego rodzaju sprostowania i wyjaśnienia. Dokument obejmuje wstęp do sprawozdania finansowego, w którym opisuje przyjętą politykę rachunkowości oraz metody sporządzania sprawozdania finansowego i wyceny składowych, dodatkowo określa zakres i długość trwania roku obrotowego. Ponadto zawiera noty, czyli objaśnienia dla lepszego zrozumienia składowych sprawozdania, informacje na temat pracowników i organów spółki oraz zaproponowany podział zysku lub pokrycia straty.

Źródło informacji: Serwis Samorządowy PAP

W październiku jabłka cieszyły się największą popularnością pośród wszystkich owoców. Spożywało je 89% Polaków, w tym przynajmniej 4-5 razy w tygodniu przez 28% badanych. Na drugim miejscu śliwki (57%), na trzecim miesiącu w badaniu pojawiły się gruszki (52%). W porównaniu do września spadła popularność wielu owoców, co ma związek z kończącym się sezonem letnim.

„Wyjątek stanowi minikiwi, spożywało je 11% respondentów” – mówi Agata Zadrożna, ekspert Kantar.

Top trzy wśród warzyw to ziemniaki (98%), pomidory (95%) oraz cebula (89%). Przy czym odpowiednio 19%, 16% i 6% respondentów spożywało je codziennie. W październiku na stołach Polaków pojawiały się także ogórki (87%), marchew (87%), papryka (63%) oraz kapusta (62%). Rzadziej jedzone są kalafior (52%), pieczarki (51%) oraz brokuły (38%). Odnotowano spadek spożycia większości warzyw, z wyjątkiem ziemniaków, pomidorów, oraz marchwi, których to poziom spożycia nie zmienił się.

Jedynie pieczarki odnotowały wzrost spożycia. Ten ewenement wyjaśnili sami producenci.

„Grzyby nie przeprowadzają fotosyntezy, dlatego pieczarki i boczniaki nie są produktami sezonowymi. W środku zimy nie różnią się niczym od pieczarek kupionych latem czy wiosną. Ich jakość i walory odżywcze zawsze pozostają na tym samym, bardzo wysokim poziomie. Co trzecia pieczarka na europejskich stołach pochodzi z Polski” – mówił Maciej Spychał ze Stowarzyszenia Branży Grzybów Uprawnych.

Wskaźnik „Wczoraj na talerzu”

Dietetycy zalecają, aby warzywa i owoce stanowiły co najmniej połowę tego, co zjadamy w ciągu dnia.

40% badanych jadło warzywa i owoce w 4-5 posiłkach, a 16% w każdym z 6 posiłków w ciągu dnia (wliczając przekąski między posiłkami). Zdecydowanie mniej optymistyczne są dane obrazujące w ilu posiłkach w ciągu dnia warzywa i owoce stanowią co najmniej połowę. 29% Polaków nie je takich posiłków.

Na podstawie deklaracji dotyczących posiłków z dnia poprzedzającego badanie widoczne jest, że jedynie 15% Polaków odżywiało się zgodnie z zaleceniami dietetyków, jeśli chodzi o spożywanie właściwej ilości warzyw i owoców. Wskaźnik „Wczoraj na talerzu” przyjmuje w ich przypadku bardzo wysoki poziom.

Natomiast 32% badanych odżywiało się nieco gorzej, ale warzywa i owoce na ogół są składnikiem ich posiłków, a w części jest ich co najmniej połowa. Zbyt ubogą dietę w warzywa i owoce ma 53% Polaków, przy czym u 40% jednak pojawiały się one w przynajmniej połowie posiłków (choć za mało). 13% badanych jadło bardzo mało warzyw i owoców, a czasem nie jadło ich wcale.

Przeciętna wartość wskaźnika wynosiła 46,2 pkt., czyli była na średnim poziomie. Wartość wskaźnika w porównaniu do września spadła o 1,3 p. proc.

Pełen raport na stronie: https://bit.ly/3jEyiFK

Więcej na temat ulubionych przetworów Polaków na: https://bit.ly/35JgKn1

„Narodowe badania konsumpcji warzyw i owoców” realizowane są przez KANTAR dla Krajowego Związku Grup Producentów Owoców i Warzyw. Projekt realizowany jest we współpracy z agencją INSPIRE smarter branding.

Zadanie finansowane jest ze środków Funduszu Promocji Owoców i Warzyw.

Patronat honorowy: Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

#NBKWiO #KZGPOiW #WczorajnaTalerzu #PołowaTegoCoJemy

Źródło informacji: Krajowy Związek Grup Producentów Owoców i Warzyw