Zmiana czasu na zimowy najczęściej przywodzi na myśl dłuższy, spokojniejszy poranek i chwilę oddechu przed nadejściem długich, zimowych nocy. 

W 2024 roku ten przełom nastąpi w nocy z 26 na 27 października. To właśnie wtedy, dokładnie o 3:00 nad ranem, cofniemy zegarki o godzinę – wracając do 2:00.

Chociaż zmiana czasu z letniego na zimowy często odczuwana jest jako przyjemność, to nie wszystko jest tak proste. Nasz zegar biologiczny, tzw. rytm dobowy, dostosowuje się do naturalnych cykli światła i ciemności, więc nawet jedna godzina może wpłynąć na jakość snu i ogólną kondycję organizmu. 

W ciągu pierwszych kilku dni po zmianie czasu wiele osób odczuwa dezorientację, zmęczenie, a nawet większy stres, zwłaszcza gdy powrót do codziennych obowiązków wymaga przystosowania do nowych warunków

Zmiana czasu z letniego na zimowy jest regulowana w Polsce przez rozporządzenie premiera, zgodnie z unijnymi przepisami, które z kolei oparte są na dyrektywie 2000/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 stycznia 2001 roku. W Polsce i większości krajów Unii Europejskiej, zmiana czasu odbywa się dwa razy do roku: w ostatnią niedzielę marca (na czas letni) oraz w ostatnią niedzielę października (powrót do czasu zimowego).

Podstawowym celem wprowadzenia zmiany czasu była optymalizacja wykorzystania światła dziennego i oszczędność energii elektrycznej, szczególnie w krajach leżących w umiarkowanych szerokościach geograficznych. W XIX wieku, kiedy Benjamin Franklin jako pierwszy zaproponował ideę przesunięcia zegarów, chodziło o lepsze dopasowanie aktywności ludzkiej do naturalnego rytmu dnia. 

Pierwsze masowe wprowadzenie zmiany czasu miało miejsce m.in. w Niemczech w 1916 roku, w trakcie I wojny światowej, a w Polsce po raz pierwszy wprowadzono ją w okresie międzywojennym.

W Europie zmiana czasu jest powszechnie stosowana, choć od lat trwa debata na temat jej sensowności. Komisja Europejska w 2018 roku zaproponowała zniesienie zmiany czasu, argumentując to brakiem istotnych oszczędności energii oraz problemami zdrowotnymi, jakie może powodować zmiana rytmu dobowego u ludzi. Mimo to, nie osiągnięto jeszcze pełnego porozumienia w tej kwestii. 

Z praktycznego punktu widzenia, zmiana czasu w Europie dotyczy niemal wszystkich państw członkowskich UE, z wyjątkiem Islandii, która korzysta z czasu Greenwich przez cały rok.

Wiele państw, zwłaszcza tych znajdujących się w pobliżu równika, w ogóle nie stosuje zmiany czasu, ponieważ różnice między długością dnia i nocy w tych regionach są minimalne. Przykładem są państwa Ameryki Środkowej, Karaibów, a także duża część Afryki i Azji. Mowa m.in. o takich krajach jak Kostaryka, Kenia czy Filipiny.

W Stanach Zjednoczonych zmiana czasu obowiązuje, ale nie we wszystkich stanach – Arizona i Hawaje są wyjątkami, gdzie czas nie jest przestawiany. Również Australia stosuje zmianę czasu tylko w wybranych stanach. Co ciekawe, Rosja w 2011 roku zrezygnowała całkowicie ze zmiany czasu, przyjmując czas letni jako obowiązujący przez cały rok, jednak już w 2014 roku powróciła do stałego czasu zimowego.

Ciekawym przypadkiem jest Ameryka Południowa, gdzie np. Brazylia zrezygnowała ze zmiany czasu w 2019 roku po kilkudziesięcioletniej praktyce. Z kolei Chile, choć wcześniej stosowało ten mechanizm, zdecydowało się w 2015 roku na stałe wprowadzenie czasu letniego.

Mimo że zmiana czasu jest powszechnie stosowana, coraz częściej podnoszone są argumenty o jej negatywnych skutkach zdrowotnych. Badania pokazują, że zmiana czasu wpływa na jakość snu, zwiększa ryzyko zawałów serca i może prowadzić do problemów z koncentracją. Dodatkowo, argumenty o oszczędności energii, które były kluczowe w czasach rewolucji przemysłowej, tracą na znaczeniu w erze nowoczesnych technologii.

Polacy stanowczo popierają rezygnację z dwukrotnej zmiany czasu w ciągu roku. Według badania CBOS z marca 2019 roku, 78,3 proc. respondentów sprzeciwia się obecnemu systemowi, podczas gdy tylko 14,2 proc. jest za jego utrzymaniem. Większość dorosłych Polaków, przy wyborze jednego czasu, preferuje czas letni środkowoeuropejski, znany jako czas letni. Taką opcję popiera ponad 74 proc. ankietowanych.

Komisja Europejska, na prośbę obywateli, po rezolucji Parlamentu Europejskiego oraz na podstawie licznych badań naukowych, zaproponowała we wrześniu 2018 roku rezygnację z sezonowych zmian czasu. Prace nad tym projektem zostały przerwane przez pandemię COVID-19. W 2021 roku Komisja Europejska zasugerowała, aby państwa członkowskie nadal stosowały obecne zasady dotyczące zmiany czasu do 2026 roku.

W poniedziałek rosyjski rząd poparł projekt ustawy mówiący o wprowadzeniu kary finansowej za “propagowanie odmowy posiadania dzieci”. Projekt jest podobny do tego odnoszącego się do promowania związków jednopłciowych, czy zmiany płci.

Jak podaje Radio Swoboda, za rozpowszechnianie informacji mówiących w pozytywny sposób o braku posiadania dzieci, czy nawet szerzenie neutralnych wiadomości na ten temat, Rosjanom będzie grozić kara grzywny do 100 tys. rubli (4,1 tys. zł). 

Jeśli jednak takie informacje będą przekazywane przez osoby prawne, grzywna będzie o wiele większa – nawet do miliona rubli (ok. 41,3 tys. zł), dodatkowo osoby te podlegać będą zawieszeniu w wykonywaniu pracy na trzy miesiące. Na tym jednak kary się nie kończą. W przypadku, gdy promowanie nieposiadania dzieci będzie skierowane do nieletnich, grzywna będzie podwojona. Natomiast jeśli działania będą prowadzone przez internet bądź inne środki masowego przekazu, można otrzymać nawet cztery mln rubli kary (165 tys. zł).

“Koncepcja projektu ustawy ma na celu zachowanie i wzmocnienie tradycyjnych rosyjskich wartości duchowych i moralnych oraz stworzenie skutecznego mechanizmu ich ochrony. Rząd Federacji Rosyjskiej popiera projekt ustawy, z zastrzeżeniem uwzględnienia uwag w drugim czytaniu” – brzmi fragment dokumentu, który opublikowała propagandowa agencja TASS.

Radio Swoboda wskazuje, że autorką projektu ustawy jest deputowana do Dumy Państwowej z Jednej Rosji 51-letnia Elwira Aitkułowa. Kobieta ma dwie córki oraz wnuczkę. Na swoim profilu w mediach społecznościowych zakazała pisania negatywnych reakcji i komentarzy. 

Okazuje się, że wielu wysokich rangą i wpływowych Rosjan opowiedziało się za karaniem za “promowanie bezdzietności”. Jedną z tych osób była przewodnicząca Rady Federacji Rosyjskiej Walentina Matwijenko. 

Głos w sprawie zabrał także rzecznik Kremla Dmitrij Pieskow, który podkreślił, że rosyjski rząd nie ma jeszcze jednoznacznego zdania w kwestii projektu tej ustawy, ale – jak ocenił – wszystko, co stoi na przeszkodzie przyrostu naturalnego, powinno zostać wyeliminowane.

Źródła: Radio Swoboda, TASS

Bądź na bieżąco i zostań jednym z ponad 200 tys. obserwujących nasz fanpage – polub Interia Wydarzenia na Facebooku i komentuj tam nasze artykuły! 

Wraz z rozwojem technicznym, możliwości skontaktowania się z papieżem przybyło. W obecnych czasach, wierni nie muszą pisać listów, albo udawać się na pielgrzymkę do Watykanu i aby móc porozmawiać z papieżem.

Wierni nie muszą już pisać tradycyjnych listów, aby skontaktować się z ojcem świętym. Nie muszą, ale jak najbardziej mogą. Jeżeli taka jest właśnie potrzeba i czuje się, że w ręcznie pisanym liście można zawrzeć więcej serca, taka forma jest idealna.

Ojciec święty na pewno doceni wkład oraz w pewnym stopniu pozna osobę, która posłała mu list. Przecież własnoręczne pismo jest pewnego rodzaju wizytówką i stanowi ładunek informacyjny o piszącym. Osoby, które zdecydują się na pisany list powinny zaadresować go w następujący sposób: “Jego Świątobliwość Papież Franciszek. Casa Santa Marta. 00120 Città del Vaticano”.

Czy można doczekać się odpowiedzi papieża? Czy ojciec święty przeczyta napisany do niego list? Na to pytania nie ma jednoznacznych odpowiedzi. Istnieje szansa, że korespondencja dotrze bezpośrednio do papieża Franciszka, ale nigdy nie ma na to stuprocentowej pewności.

Fizyczna forma listu, mimo prężnie działającej poczty, nie dotrze tak szybko jak jej odpowiednik elektroniczny. Może odpowiedź nie może czekać? Dobrym rozwiązaniem będzie e-mail skierowany do papieża. Należy pamiętać, że w dzisiejszych czasach, każdy z nas ma przy sobie smartfony, czy inne sprzęty, które swobodnie połączone są z siecią.

Zarówno nasz list szybko i bezpośrednio dotrze, jak i odpowiedź, którą będziemy mogli odczytać gdziekolwiek, pod warunkiem, że będziemy przy jakimkolwiek urządzeniu z dostępem do sieci. E-mail należy posyłać na adres: [email protected].

Kto powiedział, że ojciec święty nie może mieć mediów społecznościowych? Kolejnym, ciekawym sposobem na skontaktowanie się z papieżem jest napisanie do niego na platformie X. Bezpośrednia odpowiedź może nigdy nie nastąpić, albo oczekiwanie na nią będzie mocno wydłużone.

Obecnie papież pod nickiem @Pontifex publikuje co jakiś czas drobne komentarze związane z obecną sytuacją na świecie i w Kościele. Poprzez śledzenie działań papieża, wierni mogą być na bieżąco z jego myślą i czuć, że papież jest blisko nich i zna ich problemy i codzienność, choćby w internetowej przestrzeni.

Zawsze można udać się do Watykanu na cotygodniową audiencję, która odbywa się w środy. Aby się na niej pojawić, należy napisać do Prefektury Apostolskiej, gdzie należy podać swoje imię i nazwisko, datę i liczbę wejściówek. Prośby takie przesyła się za pomocą poczty, albo faksu kilka dni przed wydarzeniem. Wejścia są całkowicie darmowe. Jeżeli nie udało się napisać z wyprzedzeniem do Prefektury Apostolskiej, można zawsze zapytać strażników z Gwardii Szwajcarskiej, przy drzwiach świętej Anny, o wolne miejsca.

Podczas audiencji papież przebywa ze zgromadzonymi wiernymi. Jest to czas przepełniony modlitwą, a także wypowiedziami ojca świętego, które mają budować wspólnotę. W okresie letnim audiencje odbywają się na zewnątrz na Placu Świętego Piotra, w czasie zimowym za  audiencja odbywa się w sali audiencyjnej Pawła VI w Watykanie.

Podczas spotkań jest szansa na osobiste błogosławieństwo. Należy jednak pamiętać, że w czasie tego typu spotkań, wierni tłumnie przychodzą na spotkanie z papieżem i bezpośredni kontakt z głową Kościoła jest praktycznie niemożliwy.

Osoby wybierające się na grzybobranie czasem mogą nie zdawać sobie sprawy z tego, jak bardzo niebezpieczne są niektóre gatunki. Zjedzenie trujących okazów, takich jak muchomor sromotnikowy czy muchomor czerwony, może doprowadzić nawet do śmierci. Dlatego przed wyprawą do lasu należy dokładnie sprawdzić, jak wyglądają poszczególne grzyby i które z nich nadają się do jedzenia. 

Niektórzy grzybiarze są przekonani o tym, że wszystkie grzyby z blaszkami pod kapeluszem są trujące, a te z gąbką jadalne. Okazuje się, że nie zawsze tak jest. Istnieją grzyby z gąbką, które są niejadalne bądź trujące. Mowa tu między innymi o borowiku szatańskim (jego zjedzenie może skończyć się tragicznie), goryczaku żółciowym czy borowiku ponurym. W lasach możemy natknąć się również na grzyby z blaszkami, które są jadalne. Przykładem takich grzybów są uwielbiane przez wiele osób kurki.

Co ważne, Główny Inspektorat Sanitarny radzi, by podczas grzybobrania wykręcać grzyby w całości z podłoża. Dzięki temu ich identyfikacja będzie łatwiejsza. Warto wspomnieć, że w przypadku jakichkolwiek problemów z rozpoznaniem danego grzyba, można zanieść swoje zbiory do stacji sanitarno-epidemiologicznej, gdzie doświadczeni pracownicy pomogą w ustaleniu, z jakim gatunkiem mamy do czynienia.

Podczas grzybobrania ważne jest nie tylko to, jakie okazy zbieramy, ale również to, w jaki sposób je przechowujemy. Absolutnie odradza się wkładanie zebranych grzybów do plastikowych siatek, reklamówek, a nawet wiaderek. Tego rodzaju składowanie zbiorów może poskutkować ich szybkim zepsuciem się. A wówczas, nawet gatunki jadalne mogą wywołać po zjedzeniu nieprzyjemne dolegliwości. 

Grzyby najlepiej zbierać do wiklinowych koszyków bądź łubianek. Tego rodzaju pojemniki są o wiele bardziej przewiewne, dzięki czemu wkładane do nich grzyby mogą poleżeć więcej czasu. 

Dodatkowo zebrane grzyby dobrze jest oczyścić zaraz po powrocie do domu. Lepiej nie zostawiać tego na ostatnią chwilę, ponieważ z czasem zbiory mogą się zepsuć. W trakcie oporządzania zebranych okazów trzeba pozbyć się tych uszkodzonych oraz spleśniałych.