Z niecodziennym dotąd przypadkiem podpalenia spotkali się miejscowi strażacy w mieście Trypolis w Grecji, którzy po raz kolejny w krótkim czasie otrzymali zgłoszenie o pożarze.

Służby zaczęły nabierać podejrzeń, kiedy dostrzegły, że podczas każdej akcji gaśniczej w tym mieście obecna jest 44-letnia kobieta. Jak poinformowali, za każdym razem Greczynka bacznie przyglądała się ich działaniom.

Podejrzenia strażaków szybko się potwierdziły. Portal Greek Reporter poinformował, że zatrzymano kobietę, która miała celowo podładać ogień na gruntach rolnych wywołując przy tym dwa pożary.

Według greckiej telewizji Skai kobieta świadomie wywoływała pożary, ponieważ “chciała flirtować i oglądać strażaków“. Jak podano, jej marzeniem było poznanie mężczyzny w mundurze. Kobieta uznała, że celowe podpalenia będą ku temu idealną okazją. 

Za umyśle spowodowanie pożarów Greczanka została skazana na trzy lata pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości tysiąca euro. Jak przekazały greckie media, dzięki szybkiej reakcji strażaków ogień nie spowodował dużych szkód. 

Bądź na bieżąco i zostań jednym z ponad 200 tys. obserwujących nasz fanpage – polub Interia Wydarzenia na Facebooku i komentuj tam nasze artykuły! 

Dożynki to największe święto w świecie rolnym, które przypada na koniec kalendarza wegetacyjnego, czyli na przełom sierpnia i września. Właśnie wtedy są już zebrane plony zbóż takich jak pszenica, owies, żyto czy jęczmień, które zapewniały mieszkańcom wsi pożywienie aż do następnych zbiorów.

Okres dożynek to wyjątkowy czas radości i wdzięczności za otrzymane plony oraz odpoczynku po wyczerpujących zbiorach. Dożynki są również nazywane jako okrężne od obrzędowego okrążania pól po żniwach. Jeszcze innym określeniem na dożynki są wieńczyny od ich największego atrybutu, tj. wieńca dożynkowego.

Korzenie dożynek są mocno związane z polską gospodarką folwarczną z XVI wieku, skąd też sięgają pierwsze źródła o tym wydarzeniu. Ten typ gospodarki polegał na produkcji zboża przez chłopów pańszczyźnianych w szlacheckich folwarkach. Po zakończonych żniwach dziedzice, bogatsi gospodarze czy też szlachcice organizowali wielką ucztę i zabawę przy ludowej muzyce w podziękowaniu za ich pracę w polu przez cały sezon. 

Znane nam dzisiaj dożynki parafialne, gminne czy też powiatowe zaczęto organizować dopiero w okresie międzywojennym. Do czasów współczesnych przetrwały nieliczne tradycje związane z tym świętem, jednak jego zamysł i przesłanie są dalej aktualne. 

Obecne dożynki organizowane przez stosowną władzę na terenach wiejskich oprócz świętowania końca żniw, są czasem spotkania się lokalnej społeczności. To też dobra okazja do poznania regionalnych specjałów takich jak własnoręcznie robione przetwory czy rękodzieła.

Aby jak lepiej zrozumieć intencję i formę organizacji dożynek, które są kultywowane na polskiej wsi od wieków, musimy pamiętać jaka była niegdyś mentalność ich uczestników. Mieszkańcy XVI-wiecznej wsi nie mieli dostępu do edukacji, a wszystkie niezrozumiałe dla nich zjawiska tłumaczyli sobie w sposób mityczny. Dlatego tak ważne było dla nich zaklinanie natury poprzez różne obrzędy, zapewniające pomyślność zbiorów na przyszły rok.  

Magiczny ostatni kłos – przepiórka

Jedną z takich tradycji było pozostawienie na polu podczas żniw ostatniej kępki zboża zwanej przepiórką, którą później bogato przyozdabiano. Wierzono, że aby zapewnić pomyślność na przyszły rok mógł ją ściąć tylko najlepszy kośnik, który następnie ofiarował ją gospodarzowi. To było swoiste otwarcie dożynek, ponieważ gospodarz w podziękowaniu za ww. przepiórkę musiał zorganizować poczęstunek. 

Dodatkowo w trakcie dożynek na Podlasiu czy Kurpiach odbywało się tzw. “oborywanie przepiórki”. Polegało ono na ciągnięciu wokół przepiórki wszystkich dziewczyn, które brały udział w żniwach, co też miało zapewnić pomyślność. Ostatnie kłosy zebrane z pola były też wplatane w wieniec dożynkowy, który plotły żniwiarki pod okiem przodownic – kobiet rozpoczynających i nadających tempo pracy na żniwach. W ten sposób symbolicznie łączono koniec żniw z ich początkiem.  

Najważniejszy atrybut dożynek w postaci wieńca nawiązywał kształtem do regaliów królewskich, a w szczególności do korony. Wieniec dożynkowy był i nadal jest pleciony z czterech połączonych u góry części w postaci pałąków lub warkoczy. Jest dodatkowo dekorowany jarzębiną, jabłkami, orzechami, a niegdyś również żywymi ptakami np. kogutem lub kaczką. 

Aby zapewnić pomyślność dla przyszłorocznych zbiorów przodownice niosły gotowy wieniec przez całą wieś, tworząc rozśpiewany korowód. Stąd też jest aż tyle znanych pieśni i przyśpiewek dożynkowych. Wieniec najpierw był niesiony do kościoła, gdzie był święcony, a następnie do dworu gospodarza.  

Obecnie wieńce dożynkowe powstają w wielu sołectwach w Kołach Gospodyń Wiejskich. Wiele gmin organizuje konkursy z nagrodami na najpiękniejsze wieńce. Te najciekawsze prace trafiają do muzeów, gdzie mogą być podziwiane przez znacznie szerszą widownię. Wieńce dożynkowe to piękny choć nietrwały przykład tradycyjnej plastyki obrzędowej.

Reporterzy PAP weszli do aresztu, przez który od początku operacji Kijowa w obwodzie kurskim przewinęło się ponad 350 rosyjskich jeńców wojennych.

Cele umieszczone są w piwnicy. Przed ewentualnym atakiem chronią je grube ściany, jak w schronie. W pierwszej celi, którą wielkim kluczem otwiera strażnik, na pryczach siedzi ośmiu młodych mężczyzn. Gra telewizor, ustawiony na stoliku, przy którym jeden z nich wyjada kaszę z aluminiowej miski.

– Trafiają do nas przerażeni, bo boją się tortur, którymi straszono ich w Rosji. Ich dowódcy mówili im, żeby lepiej wysadzili się w powietrze, aby nie trafić do ukraińskiej niewoli. Po kilku dniach, gdy już zobaczą, że nikt ich nie torturuje, robią się spokojniejsi. Są wykąpani, nakarmieni, mają pomoc medyczną – mówi naczelnik aresztu, Wołodymyr.

Jak mówi, więźniowie “dostają też dobre jedzenie”. – Ledwie skończą obiad, a już im kolację niosą. Wszystko według norm: mięso, ryba, ukraiński barszcz, surówki ze świeżej kapusty, i ogóreczki, i cebulka, i pomidorki – wymienia z dumą.

Reporterzy rozmawiali m.in. z dwoma młodymi mężczyznami – Saszą i Wanią, którzy twierdzą, że są cywilami, a do niewoli trafili, bo są w wieku poborowym.

– Złapali nas w Sudży, tam mieszkamy. Jesteśmy cywilami, ale jesteśmy w wieku mobilizacyjnym, dlatego nas wzięli. Mam nadzieję, że szybko nas wymienią. Mam dowód osobisty, tam jest napisane, że odbyłem już służbę wojskową w latach 21-22. Jestem cywilem, nie walczyłem – zapewnia Wania.

Kolejni dwaj mówią, że są żołnierzami służby zasadniczej. Odbywali ją przy granicy z Ukrainą, choć obaj pochodzą z Syberii. Rusłan jest z miasta Tiumeń w sąsiedztwie z Kazachstanem, a Rustam z Jamału na dalekiej północy.

– My nawet nie pomyśleliśmy, że będziemy walczyć. Jako żołnierze służby zasadniczej według prawa w ogóle nie powinniśmy uczestniczyć w działaniach bojowych. No, ale ukraińska armia weszła do Rosji, i stało się, co się stało – tłumaczy Rustam.

Rosjanie w armii służyli osiem miesięcy. Gdy odcinek granicy, którego pilnowali, przekroczyły wojska ukraińskie, rzucili się do ucieczki.

– Słyszeliśmy w naszej telewizji, że Ukraińcy bardzo źle traktują jeńców i bardzo się ich baliśmy. Ale kiedy nas złapali, dali nam papierosy, jedzenie i picie. My nie jedliśmy i nie piliśmy przez dwa tygodnie. Piliśmy wodę z kałuży albo niedopitą z butelek znalezionych gdzieś na poboczach drogi, w krzakach. Dobrze nas traktują – powiedział Rusłan.

– Przez dwa tygodnie ukrywaliśmy się przed ludźmi, unikaliśmy jakichkolwiek kontaktów. W nocy 21 sierpnia udało się nam wyjść poza krańce Sudży. Zamierzaliśmy iść pieszo do Kurska. Ruszyliśmy polami i trafiliśmy na ukraińskich żołnierzy – dodaje więzień.

Rosjanie powtarzają, pytani o ocenę wojny, że “to zło” i “źle, kiedy cierpią ludzie”. Wielu z nich ma wyroki sądowe, a – zdaniem strony ukraińskiej – 90 proc. żołnierzy kontraktowych to dłużnicy banków. Ich rodziny wiedzą, gdzie się znajdują. 

– Dzwonimy do ojca w Rosji, mówimy, że syn jest u nas w niewoli. A ten odpowiada: nie mam czasu, wyjechałem na ryby. Trudno jest pojąć, co to za ludzie – relacjonuje jeden z ukraińskich oficerów, obecny w areszcie.

Potwierdza, że Rosjanie, którzy trafili do ukraińskiej niewoli, nie odczuwają winy w związku z toczącą się wojną. – Tam, w Rosji, ludzie nie wyjdą na protesty przeciwko wojnie. U nich pomiędzy zdrowym rozsądkiem a telewizorem wygrywa telewizor – stwierdza. 

Od początku operacji w obwodzie kurskim przez placówkę, której dokładnego położenia nie wolno ujawnić, przeszło ponad 350 rosyjskich jeńców, a obecnie jest ich 70. – Najwięcej mamy żołnierzy służby zasadniczej, jakieś 70 proc. to młodzi chłopcy, 19-21 lat. Pozostali to zmobilizowani i żołnierze kontraktowi – mówi naczelnik aresztu.

Siły Zbrojne Ukrainy weszły do obwodu kurskiego 6 sierpnia i prowadzą tam operację do dziś. Według naczelnego dowódcy ukraińskiej armii generała Ołeksandra Syrskiego w tym czasie do niewoli trafiło 594 żołnierzy Federacji Rosyjskiej.

Bądź na bieżąco i zostań jednym z ponad 200 tys. obserwujących nasz fanpage – polub Interia Wydarzenia na Facebooku i komentuj tam nasze artykuły!