Jest jakaś część mnie, która wypiera myśl o bólu pobudek przed świtem i deficycie kąpieli w wannie wypełnionej gorącą wodą. Oglądam relacje znajomych z pielgrzymki, patrzę w grafik i zdaję sobie sprawę, że jestem w stanie wyszarpać z niego dwa dni w połowie sierpnia. A gdy okazuje się, że w podobnym terminie ma wolne moja koleżanka, wiem, że dłuższe zastanawianie się będzie jedynie szukaniem wymówek. Dzwonię do Marty. Idziemy na pielgrzymkę. Na jej ostatnie dwa dni.

Piesza pielgrzymka na Jasną Górę dzieli się na grupy. Poza podziałem regionalnym, wyróżnia się jeszcze charakter poszczególnych wspólnot. Jest grupa pokutna, nawiązująca do tradycji chrześcijańskiej i pierwotnego, pokutnego właśnie charakteru pielgrzymowania. Modlitewna skupia się na rozważaniach biblijnych i kontemplacji w ciszy.

Są też grupy wspólnotowe, o bardziej kameralnym charakterze oraz rodzinne, w których stawia się na różnorodność – każde pokolenie wnosi coś od siebie i czerpie z doświadczenia lub świeżego spojrzenia na świat innych.

Najbliższa mojemu sercu i temperamentowi jest grupa, w której stawia się na radość, spontaniczność, śpiew i taniec – tak zwani “Boży szaleńcy”. I właśnie do takiej dołączam.

Dzień zaczynamy mszą świętą odprawianą na lokalnym boisku w miejscowości o uroczej nazwie Garnek. Już tutaj dostrzegam, jak duchowy charakter pielgrzymki przeplata się ze sprawami przyziemnymi. Aby wyprawa doszła do skutku, a grupa funkcjonowała jak sprawny organizm, potrzebni są ochotnicy, którzy chcą służyć.

Służba – tak niemodne dzisiaj słowo – doskonale materializuje się w pielgrzymkowych funkcjach. Część braci i sióstr – bo takimi apostrofami zwracamy się do siebie na pielgrzymce – zakłada odblaskowe kamizelki, chwyta za gwizdki oraz “lizaki” i kieruje ruchem samochodowym. Pilnuje, aby wspólnota trzymała się prawej strony.

– Powiedz mi, co jest do zrobienia, a to zrobię. Chcę służyć – trafiają do mnie cytowane przez organizatora słowa dziewczyny, która podjęła się trudu przygotowywania codziennych posiłków. Uświadamiając sobie, że nie przejdzie ani kilometra, zrezygnuje z tej wyjątkowej atmosfery radości, modlitwy i spotkań, podziwiam jej bezinteresowność intencji. Może o to chodzi w pielgrzymce? Świdruje mi w głowie myśl.

Kwatermistrzom zawdzięczamy organizacje noclegów. To osoby, które docierają do miejsc noclegowych autem bagażowym, dbają o czystość i organizują przestrzeń namiotową. Świadomie używam słowa przestrzeń, a nie pole, bo namioty rozbijamy na podwórkach gospodarzy. Ludzie dobrej woli udostępniają nam trawnik wokół domu.

Rozstawiamy nie tylko namioty, ale też przenośne prysznice. Zażycie w nich kąpieli to nie lada logistyka. Tkanina rozpostarta na metalowym stelażu służy za kabinę. Od zewnętrznej strony znajduję coś na kształt wieszaka, na którym zostawiam swoje rzeczy.

Ostrożnie, bo prysznicom daleko do misternej konstrukcji. Niczym dom zbudowany na piasku… – podsumowuje w myślach, pozostając w nomenklaturze biblijnej. Ciepłą wodę pozyskuję ze specjalnej pompy ciśnieniowej, choć słowo ciepła jest w tym przypadku nadużyciem. Chwilę wcześniej zepsuł się podgrzewacz. Nie szkodzi. Jestem na pielgrzymce. W intencjach oddaję nie tylko trud drogi, ale też niewygodę.

Wracając, zauważam grupę zgromadzoną wokół szlauchu ogrodowego. Myją zęby, naczynia, głowy… Nikt nie narzeka – wręcz przeciwnie, wszyscy zdają się świetnie bawić. Jak niewiele potrzeba do szczęścia – kwituję w myślach.

Najbardziej podoba mi się to, że modlitwa jest połączona tu z wysiłkiem fizycznym i niewygodami – spaniem w namiocie, myciem w zimnej wodzie, czasem w misce. To z pozoru trudne, ale to oderwanie od codziennego wygodnego życia i przeniesienie się w te warunki sprawia, że skupieni jesteśmy przede wszystkim na modlitwie, kontemplacji i medytacji – moje spostrzeżenia potwierdza Piotrek, który na pielgrzymkę chodzi od 15 lat.

– Chodzę, bo kocham proste życie w drodze. Pielgrzymka dla mnie to odsunięcie rzeczy niepotrzebnych, które zajmują głowę i uwagę, a pozostawienie tylko niezbędnego minimum. Ten czas uwalnia umysł i daje mi przestrzeń do kontemplacji i pogłębiania relacji z Panem Bogiem, ponieważ moja uważność częściej niż zwykle jest skierowana na Niego.

Piotrkowi wtóruje Tomek i dodaje: – Ten czas daje także wiele okazji, żeby lepiej poznać samego siebie, czego potrzebuję, za czym tęsknię, co mnie boli, w czym nie domagam. Pielgrzymka to także doświadczenie nadzwyczajnej życzliwości i dobroci ludzi oraz możliwość, aby zrobić także coś dla innych, a atmosfera pielgrzymowania przez wiele dni bardzo sprzyja głębszemu i bardziej prawdziwemu poznaniu ludzi.

Ze wspomnianą ludzką życzliwością spotykam się tu na każdym kroku. Pomidorówka i ciasto z truskawkami od gospodarzy, którzy goszczą nas podczas jednego z przystanków, smakują niczym z najlepszej restauracji.

Ktoś dzieli się jabłkami z własnego sadu, wręcz namawiając, żeby wziąć więcej na drogę. Ktoś robi masaż bolących pleców sióstr i braci. Ktoś ustępuje miejsca matce z dzieckiem w kolejce do toi toia. Tak, tak – na pielgrzymce spotykam też rodziny z dziećmi, a nawet kobiety w ciąży.

– Jeżeli ktoś raz był na pielgrzymce, to wie, że nie kończy się na pierwszym razie. Kończysz jedną pielgrzymkę i już odliczasz do następnej – mówi Agnieszka, która po raz pierwszy pielgrzymowała w intencji błagalnej.

– Początkowo dla mnie jako nastolatki-pielgrzyma to był interes. Pójdę do Pani Jasnogórskiej i wyproszę zdanie matury i dostanie się na studia. Udało się. Kolejna pielgrzymka – dziękczynna. Ostatnie trzy lata pielgrzymuję, aby podziękować Matce Jasnogórskiej za otrzymane łaski. Aby naładować baterie wiarą, miłością, spokojem i ufnością na cały rok – będąc w tak cudownym środowisku, które tworzą pielgrzymi, ciężko powrócić do tzw. “normalnego życia” i odnaleźć się w niełatwym świecie – dodaje Aga.

Kiedy zaczyna się różaniec, jestem w trakcie rozmowy z księdzem Robertem. Przeprasza mnie i biegnie do przodu, do mikrofonu. Ma do zaniesienia intencje, o które prosili go bliscy, znajomi, parafianie. Ksiądz każdego dnia wygłasza świetne konferencje. Spowiada. Służy rozmową i dobrym słowem. Wszystko w drodze.

W naszej grupie jest również brat Piotr, kapucyn, który tym razem nie pełni posługi duszpasterskiej. – Wielokrotnie pielgrzymowałem jako osoba odpowiedzialna za przygotowanie pielgrzymki w roli kwatermistrza. Szedłem też wcześniej w grupie, gdzie za wiele spraw odpowiadali duchowni. Tym razem mogłem zobaczyć, jak świeccy przejęli odpowiedzialność za organizację grupy pielgrzymkowej, a duchowni mogli zająć się wyłącznie posługą duszpasterską – przyznaje z uznaniem.

Piotra czeka zawodowe wyzwanie, w związku z nowymi obowiązkami, które powierzyli mu przełożeni. Szuka w nim duchowego prowadzenia i zdaje się, że właśnie na pielgrzymce je znalazł.

– Chociaż na co dzień jako kapłan głoszę Słowo Boże, to tym razem przeżyłem swoje osobiste rekolekcje, bardziej słuchając niż nauczając. Pomogła mi w tym tematyka konferencji o Mojżeszu, który po czterdziestce odkrył nową jakość życia. Odnalazłem duchowego przewodnika na kolejny etap życia – kwituje. 

Po dwóch dniach czuję jednocześnie nasycenie dobrą energią i niedosyt. Myślę o tym, co sprawiłoby mi największą trudność, gdybym poszła na całość. Na szczęście mam jeszcze rok na podjęcie decyzji. Patrzę w stronę sióstr i braci, którzy pełnią posługę jako pomoc medyczna. Dostrzegam grymasy bólu na twarzach ich “pacjentów”.

Kilka metrów dalej inna grupa tańczy belgijkę. Ktoś się spowiada. Ktoś się modli. Na twarzach duetu dyskutantów widzę zamyślenie towarzyszące głębokim rozmowom. Pielgrzymka to feeria emocji, stanów ducha (i ciała) i miejsce, w którym – choć jesteśmy we wspólnocie – każdy z nas wnosi na Jasną Górą swój własny bagaż trudnych doświadczeń, ale też wdzięczność, wiarę i nadzieję na dobre życie.

Samce komarów formują roje, w których usiłują przyciągnąć uwagę samic. Przez długi czas uważano, że komary są niemal ślepe i nie widzą siebie nawzajem. W dodatku słabego wzroku miał nie rekompensować choćby dobry słuch. 

Tymczasem najnowsze badania naukowców z University of Washington w Seattle wykazały, że owady te mają zdecydowanie bardziej czułe zmysły, niż sądzono. 

– Nie tylko odkryliśmy, że komary potrafią rozpoznawać sygnały wizualne innych osobników latających w pobliżu, ale także, że samce potrafią łączyć sygnały akustyczne z sygnałami wizualnymi w celu znalezienia samicy – powiedział dokrot Saumya Gupta.

W toku badań naukowcy próbowali wabić samce komara ruchomymi punktami świetlnymi, jednak to nie wpłynęło znacząco na ich zachowanie, nie licząc zmiany w częstotliwości uderzeń skrzydeł. Natomiast po odtworzeniu dźwięku imitującego samicę, komaty próbowały przechwycić jasny obiekt. 

Zdaniem naukowców eksperyment może w znacznym stopniu przyczynić się do udoskonalenia pułapek na osobniki przenoszące groźne choroby, takie jak malaria. 

Do tej pory komary kojarzone były przede wszystkim z rozprzestrzenianiem malarii, jednak okazuje się, że w kontekście rozwoju chorób owady te mogą zacząć odgrywać coraz większą rolę.

Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) pod koniec czerwca stwierdziło wprost, że coraz częstsze fale upałów i powodzie w Europie “sprzyjają pojawieniu się i rozwojowi inwazyjnych gatunków komarów, takich jak Aedes albopictus i Aedes aegypti”. 

Drugi z nich odpowiedzlany jest za przenoszenie m.in. dengi, żółtej febry, wirusa chikungunya, Ziki i gorączki Zachodniego Nilu.

Źródło: “The Guardian”

Bądź na bieżąco i zostań jednym z ponad 200 tys. obserwujących nasz fanpage – polub Interia Wydarzenia na Facebooku i komentuj tam nasze artykuły!

Imiona będą nadawane w porządku alfabetycznym, więc pierwsza silna burza w tej części Starego Kontynentu będzie się nazywać Ashley. Kolejną silną burzą będzie Bert, a następnie Conall. Listę 21 potencjalnych imion na jesień tego roku i połowę przyszłego zamyka Wren.

Ta apka mówi, kiedy spadnie deszcz – co do minuty! Wypróbuj nową aplikację Pogoda Interia! Zainstaluj z Google Play lub App Store

Brytyjski Met Office nadaje imiona najgwałtowniejszym zjawiskom wspólnie z irlandzkim Met Éireann i holenderskim KNMI. Na takie wyróżnienie zasługują jednak tylko wybrane burze, które według prognoz mogą się okazać najgroźniejsze.

Imiona otrzymują zwykle burze niosące bardzo silny wiatr lub niezwykle intensywne opady deszczu albo śniegu.

Ponieważ te zjawiska nazywane są przez brytyjskie, irlandzkie oraz holenderskie służby meteorologiczne, to imiona są typowe dla tych państw. Nadawanie nazw silnym burzom odbywa się w okresie od września do końca sierpnia kolejnego roku, czyli w czasie kiedy w tej części Europy występuje najwięcej silnych burz.

Zgodnie z opublikowaną listą najsilniejsze burze w sezonie 2024/2025 będą w kolejności otrzymywać następujące imiona:

Ashley, Bert, Conall, Darragh, Éowyn, Floris, Gerben, Hugo, Izzy, James, Kayleigh, Lewis, Mavis, Naoise, Otje, Poppy, Rafi, Sayuri, Tilly, Vivienne, Wren.

Imiona dla burz wybiera się spośród propozycji nadsyłanych przez mieszkańców tych państw. Stosuje się też historyczne imiona proponowane przez Met Office.

Na liście nie ma jednak imion zaczynających się na litery Q, U, X, Y i Z. Chodzi o to, by przypadkowo nie nadawać imion identycznych z tymi, które nadaje huraganom amerykańskie Narodowe Centum Huraganów (NHC).

Amerykanie używają w tym celu sześciu list z imionami, które co sześć lat są używane ponownie. Przykładowo ta sama lista z imionami huraganów z 2023 roku zostanie wykorzystana w 2029 roku.

Ponieważ imion zaczynających się na Q, U, X, Y i Z jest stosunkowo mało, to żeby uniknąć ewentualnego zdublowania niektórych z nich, na zachodzie Europy takie imiona nie zostaną nadane.

Will Lang, dyrektor biura ds. świadomości sytuacyjnej w Met Office, podkreśla że nadawanie imion najsilniejszym burzom ma głęboki sens. Chodzi o to, żeby zwiększać społeczną świadomość zagrożeń, jakie niesie pogoda.

– To dziesiąty rok, w którym nadajemy burzom imiona i robimy to, bo to się sprawdza. Nazywanie burz pomaga w łatwiejszym komunikowaniu groźnych zjawisk i zapewnia przejrzystość [komunikatu – red.] – powiedział Lang cytowany przez BBC.

Jak dotąd najwięcej imion zyskały burze w sezonie 2023/2024. Nazwano wtedy 12 zjawisk tego typu.

Bądź na bieżąco i zostań jednym z ponad 200 tys. obserwujących nasz fanpage – polub Interia Wydarzenia na Facebooku i komentuj tam nasze artykuły!

• Cotygodniowy, piątkowy cykl “Interia Bliżej Świata” to najciekawsze artykuły najważniejszych zagranicznych gazet
• Pola Flegrejskie – superwulkan leżący niedaleko Neapolu – to tykająca bomba
• Uczeni uznają, że erupcja tego wulkanu sprzed wielu tysięcy lat przyczyniła się do zniknięcia neandertalczyków
• Dziennik “The Washington Post” sprawdził na miejscu, jak żyje się w cieniu wielkiego zagrożenia

Jesteśmy w czerwonej strefie budzących się Pól Flegrejskich, najniebezpieczniejszego superwulkanu w Europie, gdzie liczące ponad dwa tysiące lat ruiny są wypychane z ziemi przez siłę sejsmiczną. 

W mieście Pozzuoli nieopodal Neapolu linia wybrzeża cofa się wraz z puchnięciem gruntu. Tysiące silnych drgań ziemi niepokoją malowniczą okolicę. W maju br. tysiące mieszkańców spędziło ze strachu noc pod gołym niebem z uwagi na dużą aktywność sejsmiczną.

Mieszkańcy szykują się na najgorsze. Pakują dobytek, przygotowując się na silniejsze wstrząsy lub na erupcję, która według niektórych ekspertów może okazać się katastrofalna w skutkach. 

Pola Flegrejskie to kaldera superwulkanu o średnicy 13 kilometrów. Znajduje się pod nią olbrzymie jezioro płynnej magmy. Liczące około 80 tys. Pozzuoli, gdzie wstrząsy podczas trwającej od kilku miesięcy aktywności sejsmicznej są szczególnie odczuwalne, umiejscowione jest w centrum kaldery.

I tak od wielu lat mieszkańcy beztrosko zamieszkują niebezpieczną kalderę, prowadząc codzienne życie w domach z widokiem na słynne Capri oraz Ischię, wspaniałe szmaragdowe wyspy po drugiej stronie Zatoki Neapolitańskiej.

Łącznie szacuje się, że w strefie zagrożenia dymiącego behemota – starożytni Rzymianie uważali Pola Flegrejskie za bramę do piekła – mieszka 485 tys. osób. 

Najbardziej pesymistycznie nastawieni eksperci sugerują, że być może nadszedł czas, by rozważyć całkowitą ewakuację mieszkańców. 

Bo kryzys eskaluje debatę na temat zagrożenia ze strony szerokiego na 13 kilometrów potwora, na którego składają się 24 formacje wulkaniczne różnego rodzaju (kratery, źródła termalne i fumarole). Uczeni podają, że włoski superwulkan jest odpowiedzialny za najbardziej gwałtowną erupcję w historii Europy. 

I chociaż nic nie wskazuje na nagły wzrost poziomu magmy, który mógłby sygnalizować zbliżającą się erupcję, jednak wydarzenia wulkaniczne mogą być wysoce nieprzewidywalne, a nowy cykl trzęsień ziemi – wraz z mierzalnym wzrostem gruntu o 2 cm miesięcznie – są niepokojącymi sygnałami.

Erupcja może przybierać różne formy – od ograniczonego wybuchu, który w zeszłym miesiącu wyrządził niewielkie szkody w Parku Narodowym Yellowstone, po realizację katastrofalnej wizji. Eksperci twierdzą, że erupcja włoskiego superwulkanu może spowodować większe spustoszenie niż wybuch nieodległego Wezuwiusza podczas zniszczenia Pompejów w 79 r. n.e.

Wielu naukowców ostrzega przed nadejściem punktu krytycznego – wśród nich Giuseppe Mastrolorenzo, badacz z włoskiego Narodowego Instytutu Geofizyki i Wulkanologii (INGV). Badacz oskarża macierzysty instytut o lekceważenie ryzyka. 

Mastrolorenzo kreśli najgorszy scenariusz, wedle którego z głębokiej szczeliny w ziemi wyleciałaby chmura trującego gazu, przegrzanego popiołu i materiału piroklastycznego. W następstwie erupcji biało-szary popiół i skały pokryłyby ziemię.

Według włoskiego naukowca nawet znacznie mniejsza, ale wciąż silna erupcja “mogłaby zdewastować cały obszar metropolitalny Neapolu, zamieszkiwany przez 3 mln mieszkańców”.

– Ciśnienie może uwolnić się niczym bomba – mówi Mastrolorenzo, stojąc w palącym słońcu i spoglądając w dół na ogromne jezioro kraterowe utworzone podczas ostatniej znaczącej erupcji Campi Flegrei w 1538 r.

Niektórzy z przełożonych Giuseppe Mastrolorenzo – a także burmistrz Pozzuoli Luigi Manzoni – odrzucają takie wypowiedzi jako niepotrzebnie podsycające strach. Argumentują, że nie ma potrzeby porzucania domostw. Twierdzą, że niebezpieczeństwo jest poważne, ale możliwe do opanowania, a groźba poważnej erupcji jest odległa. 

Większym zagrożeniem byłaby nowa fala wulkanicznych trzęsień ziemi. Według części ekspertów można sobie z tym poradzić bez kosztownych społecznie i ekonomicznie ewakuacji i wzmacniania budynków. Ostatnie takie inicjatywy miały miejsce w latach 80., kiedy Pola Flegrejskie po raz ostatni przypomniały o swej niszczycielskiej sile. 

Tymczasem rząd premier Giorgii Meloni wysyła sprzeczne sygnały. Z jednej strony Rzym w zeszłym miesiącu nałożył tymczasowy zakaz nowych inwestycji w okolicy, a jeden z czołowych ministrów nazwał “przestępstwem” fakt, że ludzie kiedykolwiek mogli osiedlać się w miejscu zagrożenia. 

Jednak szefowa włoskiego rządu wydaje się zachęcać do pozostania. Uległa lokalnym politykom i poparła wartą 1,2 miliarda euro przebudowę zniszczonego nabrzeża zagrożonego przez wulkan, w tym nowy park miejski, projekty rekultywacji gruntów, nowe mieszkania i infrastrukturę.

Zagrożenie “zawsze istniało w Pozzuoli” – twierdzi Manzoni. – Musimy nauczyć się z nim żyć – przekonuje. 

Włochy są najbardziej aktywnym wulkanicznie krajem w Europie kontynentalnej, a dwa z najbardziej aktywnych wulkanów w kraju są w trakcie niewielkich erupcji. Położony na włoskiej wyspie wulkan Stromboli uaktywnił się kilka tygodni temu i wyrzucił w powietrze fontannę lawy. Na Sycylii erupcja Etny kilkanaście dni temu spowodowała liczne niedogodności, w tym problemy na lotnisku w Katanii. 

W przypadku Pól Flegrejskich prawie połowa kaldery znajduje się na Morzu Śródziemnym. Próbki skał sugerują, że ogromna erupcja w tym miejscu 39 tys. lat temu zapoczątkowała wulkaniczną zimę w Europie związaną z wyginięciem neandertalczyków.

I chociaż magma pod Polami Flegrejskimi nie wzrasta, wulkan staje się coraz bardziej niebezpieczny – twierdzi Giovanni Chiodini, emerytowany geochemik, który był odpowiedzialny za nadzór tego obszaru. Magma wulkanu zmniejsza ciśnienie, uwalniając gaz i parę, która unosi się przez skały i skrapla.

– Gdyby chodziło o wulkan na Antarktydzie, wszyscy mówilibyśmy, że zmierza on w kierunku erupcji – przekonuje Chiodini, sugerując, że istnieje większa niechęć do alarmowania ludzi w zaludnionym obszarze, takim jak Włochy.

Według Chiodiniego wulkan może się równie dobrze uspokoić, jak i wybuchnąć, a niepewność wzmaga niepokój. Nikt nie wie przecież, ile ostrzeżeń otrzymają mieszkańcy. Podczas erupcji w 1538 r. trzęsienia ziemi były tak silne i ciągłe, że mieszkańcy mieli wiele dni, a nawet tygodnie na opuszczenie niebezpiecznej strefy. Obecne plany ewakuacji – dopracowywane pod kątem szybkości – zakładają 72 godziny na zapewnienie bezpieczeństwa 0,5 mln ludzi.

Mastrolorenzo twierdzi jednak, że erupcja może nastąpić z zaledwie kilkugodzinnym wyprzedzeniem i zagrozić Neapolowi, trzeciemu co do wielkości miastu we Włoszech. To duże wyzwanie dla służb, a mieszkańcy twierdzą, że ewakuacje podczas majowego trzęsienia ziemi o magnitudzie 4,4 stopni były katastrofalne w skutkach. Część kierowców utknęła w korkach i była zmuszona udać się pieszo na bezpieczną plażę. W kolejnej ewakuacji wzięła udział tylko garstka osób.

Przez dziesięciolecia macellum w Pozzuoli, ruiny starożytnego rynku z kolumnami, wznosiły się i opadały, w rytm aktywności wulkanu pod fundamentami. Ruiny ponownie znajdują się w fazie podniesienia, a poziom wody rośnie się od 2 do 4 cm na miesiąc od zeszłego roku, choć nadal jest znacznie niższy niż rekordowe 14 metrów na niecały rok przed erupcją w 1538 r.

Carlo Doglioni, dyrektor INGV, twierdzi, że podwyższenie poziomu gruntu nie jest tak dramatyczne, jak ostatnie poważne zaburzenia wulkaniczne 40 lat temu. Przekonuje on, że obywatele powinni się niepokoić, krytykuje jednak fatalistyczne prognozy Mastrolorenza. I chociaż na tym obszarze obowiązuje żółta strefa alarmowa, to obecne odczyty, jego zdaniem, nie sugerują, że “w tej chwili ludzie powinni się ewakuować”.

– Mastrolorenzo chce przyciągnąć uwagę – przekonuje. Mimo to Doglioni podkreśla, że “błędem” byłoby niedocenianie ryzyka. Na pytanie, czy mieszkańcy powinni opuścić Pozzuoli, odpowiada: – Osobiście nie chciałbym tam mieszkać. 

A jak może wyglądać codzienne życie mieszkańców na tykającej bombie? 26 lipca o godzinie 13:46 Andrea Vitale, 67-letni emerytowany nauczyciel, zamarł w kuchni mieszkania zbudowanego w kalderze Pól Flegrejskich. Usłyszał wielki huk i poczuł falowanie, jakby budynek płynął. W salonie jego wnuczka krzyknęła. Pies szczekał bez przerwy. Na ścianie salonu pojawiło się pęknięcie.

– W Pompejach nie mieli pojęcia o zagrożeniu. Ale dla nas jest ono jasne. To właśnie powiedzą, gdy znajdą nas w popiele – twierdzi. 

Lipcowe trzęsienie ziemi o magnitudzie 4,0 było drugim znaczącym w ciągu dwóch miesięcy. Trzęsienie ziemi z 20 maja o magnitudzie 4,4 wyrządziło więcej szkód, zmuszając do ewakuacji trzech szkół, więzienia dla kobiet i ponad 100 rodzin. Inni mieszkańcy, jak Vitale, mają domy wzmocnione w latach 80., kiedy ewakuowano jego okolicę na 18 miesięcy. Ale nawet niektóre z tych budowli zaczęły pękać.

Organizacje obywatelskie twierdzą, że samorząd celowo bagatelizuje zagrożenie, a rząd powinien zrobić więcej, m.in. oferując dodatkową, szybszą pomoc w naprawach, a także ułatwienia dla chcących się przenieść w bezpieczniejsze miejsce.

– Zminimalizowali problem, aby nie straszyć ludzi, ponieważ bardziej przejmują się gospodarką – mówi Laura Lovinelli, przewodnicząca grupy obywatelskiej Campi Flegrei.

Nello Musumeci, włoski minister ds. obrony cywilnej, przyznał, że rządowy plan przebudowy sąsiedniego miasta znajdującego się w czerwonej strefie wydaje się sprzeczny z wysiłkami mającymi na celu zniechęcenie do nowych inwestycji w okolicy. 

Władze lokalne po majowym trzęsieniu ziemi oferują doraźną pomoc w postaci np. tymczasowych mieszkań, a rząd krajowy zatwierdził dotacje na pomoc w remontach. Jednak państwo nie jest w stanie pokryć wszystkich wydatków, powiedział Musumeci, sugerując, że mieszkańcy, którzy zdecydują się tu zamieszkać, muszą także ponieść własne koszty.

Niepewna sytuacja ma wpływ na lokalną gospodarkę. Wraz ze spadkiem liczby odwiedzających cierpi turystyka, zamykane są restauracje, biznes mierzy się z trudnościami. 56-letnia Rossana Maurelli twierdzi, że sprzedaż w rodzinnym sklepie z ceramiką, w którym można nabyć naczynia ozdobione ognistymi scenami erupcji wulkanów, spadła od zeszłego roku o 60-70 procent.

Kobieta nie lekceważy niebezpieczeństwa. Dla niej lokalna plaża jest jedynym miejscem, w którym odnajduje spokój. Chodzi tam codziennie, by uniknąć siedzenia w swoim mieszkaniu, w którym wyobraża sobie, jak zapadają się ściany.

Nie wyobraża sobie jednak opuszczenia Pozzuoli, domu jej rodziny od wielu pokoleń. – Jesteśmy bardzo zakochani w naszej ziemi. Tutaj są nasze firmy i domy – kończy. 

Artykuł przetłumaczony z “The Washington Post”. Autorzy: Anthony Faiola, Stefano Pitrelli 

Tłumaczenie: Mateusz Kucharczyk

Tytuł i śródtytuły oraz skróty pochodzą od redakcji.