“Je partia pas”, czyli “nie wyjadę”. Utwór został wygenerowany przy wsparciu sztucznej inteligencji i nawołuje migrantów do wyjazdu z Francji.

Organizacje praw człowieka protestują ze względu na tekst piosenki, ale kompozycja była wykorzystywana w kampanii przez niektórych polityków, na przykład Erica Zemmoura, lidera skrajnie prawicowej Rekonkwisty. Tekst dotyczy polityki migracyjnej.

W utworze pojawia się też wers o Jordanie Berdelli, przewodniczącym skrajnie prawicowego Zjednoczenia Narodowego, który według słów piosenki ma doprowadzić do “powrotu do domu” migrantów.

“Le Monde” ocenił piosenkę jako “rasistowską”. 26 czerwca organizacja zajmująca się prawami człowieka SOS-Racisme złożyła zawiadomienie o podżeganiu do nienawiści. W oświadczeniu przekazano, że “niedopuszczalny tekst należy natychmiast usunąć z platform cyfrowych“.

Rzeczywiście, portale społecznościowe w czwartek zaczęły usuwać filmy z piosenką. Działania podjął YouTube i TikTok. Jednak filmy z “Je partia pas” zaczęły błyskawicznie wracać na platformy, były ponownie udostępniane. YouTube usuwa filmy z piosenką ze względu na naruszenie praw autorskich, bo w filmie towarzyszącym utworowi są kadry stacji telewizyjnej France 2.

Piosenka z różnymi wersjami filmu została wielokrotnie udostępniona w serwisie X, gdzie funkcjonuje bez przeszkód. Na tej platformie wciąż dostępne są wersje postów piosenki z milionowymi zasięgami.

Bądź na bieżąco i zostań jednym z ponad 200 tys. obserwujących nasz fanpage – polub Interia Wydarzenia na Facebooku i komentuj tam nasze artykuły!

“Czas podróży” w Google Maps to nowe rozwiązanie, które ma ułatwić planowanie przemieszczania się. Przede wszystkim pozwala określić, ile czasu potrzeba, aby dojechać z wybranego miejsca w konkretnym, wybranym w narzędziu czasie. 

W Google Maps możemy wybrać podróż samochodową lub pieszą. To spore ułatwienie na przykład w sytuacji, gdy podczas wakacji znajdujemy się w obcym mieście i chcemy sprawdzić okolicę. Nowa funkcja w Google Maps “Czas podróży” wskaże niebieskim kolorem miejsca, do których w konkretnym czasie można dotrzeć. Wystarczy zerknąć na zdjęcie poniżej. 

Jak włączyć “Czas podróży” w Google Maps? Na początku z menu po lewej stronie na dole ekranu należy wybrać “Warstwy”. Następnie wybieramy opcję “Więcej”. Kolejno w sekcji “Narzędzia mapy” wybrać “Czas podróży”. Kiedy wybierzemy konkretną miejscowość lub obiekt, na mapie pojawi się niebieski obszar, który określa czas. 

Czas podróży, który ma zostać określony w niebieskim obszarze, znajduje się w menu poniżej. W tym wybieramy opcję podróży samochodem lub też pieszo. 

Po lewej stronie można wybrać czas – przy jeździe samochodem to od 15 min do 6 godzin. W przypadku spaceru to 15 lub 30 minut. Nowa funkcja w Google Maps nie działa na aplikacji mobilnej. To oznacza, że “Czas podróży” działa tylko podczas przeglądania Map Google w przeglądarce na komputerze.

Google Maps do zaoferowanie ma znacznie więcej nie tylko ciekawych, ale także praktycznych funkcji. Jedną z nich jest “Dodaj przystanek”. W czasie planowania podróży można dodać kilka z nich na tankowanie, posiłek lub odpoczynek. Google Maps pozwala również na zapisywanie miejsc parkingowych. Dzięki temu łatwo je później odnaleźć, a to ułatwienie można włączyć, dotykając niebieskiego punktu lokalizacji na mapie i wybierając opcję “Zapisz parking”. Miejsce parkingowe zostanie zapisane i łatwo je odnajdziemy, wpisując “Zapisane parkingi” w pasku wyszukiwania.

Przydatne funkcje Google Maps podczas wakacji to także udostępnianie postępów podróży. Jeżeli chcemy podzielić się tą informacją z bliskim, podczas aktywnej nawigacji należy w prawym dolnym rogu ekranu wybrać “Więcej” (trzy pionowe kropki), a następnie “Udostępnij postęp podróży”. Możemy wybrać kontakt z listy lub wysłać link przez dowolną aplikację komunikacyjną. Wakacyjną podróż na pewno ułatwi także monitoring ruchu drogowego w czasie rzeczywistym. Google Maps pokazuje różne kolory dróg w zależności od natężenia ruchu, co pozwala na unikanie korków. Aby włączyć wyświetlanie ruchu, w widoku mapy należy kliknąć w ikonę warstw i wybrać “Ruch drogowy”. 

Google Maps posiada jeszcze kilka interesujących funkcji. Kolejna, z której warto skorzystać, to pomiary odległości. To coś z goła innego niż “Czas podróży”. Pomiar odległości pozwala odczytać całkowitą odległość między zaznaczonymi punktami. Wystarczy wybrać punkt startowy na mapie (w wersji desktop wykorzystajmy prawy przycisk myszy), a następnie “Zmierz odległość”. Po tym wybieramy kolejne punkty na mapie. Google Maps to także ułatwienie dla rowerzystów. W ich przypadku przydatny może okazać się tryb jednokierunkowy. 

Można go włączyć podczas ustawiania trasy, wybierając odpowiedni środek transportu, co pozwala unikać dróg wielokierunkowych. Google Maps pozwala także na personalizację map. Można więc zaznaczać miejsca lub trasy poprzez opcję “Moje miejsca”. Jest to niezwykle pomocne podczas planowania wydarzeń czy zapisywania ulubionych lokalizacji.

Dwa lata temu abp Józef Górzyński z bólem przyznał, że z powodu braku kandydatów w archidiecezji warmińskiej nie będzie wyświęcony żaden nowy kapłan. W tym roku zaledwie jeden kapłan został wyświęcony dla diecezji łowickiej, podobnie będzie w archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej – prawdopodobnie po wakacjach do grona księży dołączy zaledwie jeden neoprezbiter. 

W pozostałych diecezjach liczba nowo wyświęconych jest zdecydowanie mniejsza niż w ubiegłych latach – od 2 do 7. Najwięcej księży wyświęcił kard. Kazimierz Nycz dla archidiecezji warszawskiej – czternastu. Jeszcze dwa lata temu święcenia prezbiteratu przyjęło tam niemal 30 diakonów.

Dziesięć lat temu wyświęcono w Polsce 355 księży diecezjalnych, w tym roku – 198. Ten wyraźny spadek potwierdza długoterminowa tendencja. Liczba powołań spada. Widać to i po liczbach wyświęconych, i po liczbach kandydatów, którzy są przyjmowani do seminariów. 

Dlaczego tak się dzieje – zdania są podzielone i jednej odpowiedzi na to nie ma. W prasie dominuje przekonanie o kryzysie wizerunkowym Kościoła, który wpływa na decyzje młodych. Ujawnione przykłady pedofilii, brak wyrazistej reakcji ze strony hierarchii Kościoła i spadek zaufania do instytucji kościelnej – to najczęściej podawane powody tego, że seminaria pustoszeją. 

Socjologowie nieco inaczej patrzą na ten problem: wskazują na zmianę stylu życia, również młodych ludzi, którego konsekwencją jest też podejście do wiary i podjęcia płynących z niej zobowiązań. “Kryzys decyzyjności” dotyka nie tylko kwestii powołań kapłańskich. Spada liczba małżeństw w ogóle, młodzi unikają zobowiązań na całe życie. Kultura tymczasowości wpływa na statystyki powołań.

Jest też trzecia grupa poglądów. Spadek liczby powołań i nowo wyświęconych księży następuje w czasie, gdy powszechnie wskazuje się na spadek liczby wiernych. Aczkolwiek nie są to “pustoszejące kościoły” ani gremialne odwracanie się od Kościoła, ale trend wskaźnika “dominicantes” czy deklaracja przynależności do Kościoła katolickiego są malejące, a socjologowie wskazują, że tendencja tak szybko nie wyhamuje. Innymi słowy, będzie coraz mniej wiernych i coraz mniej księży. 

Ta trzecia grupa opinii nie przyjmuje statystyk dotyczących powołań z obawą, lecz trzeźwo wskazuje: za około 20 lat księży będzie dokładnie tyle, ile trzeba.

To, co postrzegamy jako spadek powołań oznacza przecież liczbę księży, którzy będą posługiwali za 20-30 lat. Skoro wiernych będzie wtedy mniej, oznacza to, że procentowo liczba księży może nie okazać się zbyt mała. Jak będzie w takim razie wyglądał Kościół za 20-30 lat? Co się zmieni?

Uczciwa ocena spadku powołań w polskim Kościele powinna uwzględniać ich niebotyczny wzrost kilkadziesiąt lat temu. Wpłynęło na to wówczas wiele czynników, ale niewątpliwie największym był pontyfikat Jana Pawła II. Tzw. “górka Jana Pawła II” sprawiła, że do seminariów diecezjalnych i zakonnych zapukało mnóstwo kandydatów. 

Polska rzeczywiście stała się na tle Europy zagłębiem powołań. Seminaria zapełniły się, a nawet powstały nowe, zwłaszcza w diecezjach nowo utworzonych po reformie administracyjnej Kościoła w Polsce w 1993 roku. Powstało też wiele nowych parafii, zbudowano wiele nowych kościołów w małych miejscowościach lub dzielnicach miast, które dotąd swych świątyń nie miały. 

Obecnie schodzimy z powołaniowej “górki Jana Pawła II”. Schodzimy z niej wciąż na tyle pomału, że wciąż jesteśmy na tle Europy potęgą w powołaniach. Ale za 20-30 lat nie będzie już tylu księży, by każda z obecnych parafii mogła mieć swojego proboszcza. A innym problemem może być samo utrzymanie parafii, które utrzymują się przecież z datków wiernych.

Zjawisko łączenia parafii zaczęło się już teraz, między innymi w diecezji pelplińskiej albo częstochowskiej. W tej chwili wygląda to tak, że z reguły dwie parafie mają jednego proboszcza, który bez problemu obsłuży dwa sąsiadujące ze sobą duszpasterstwa i kościoły. 

Czy to oznacza, że znikną parafie liczące np. tysiąc wiernych lub mniej, a kościoły przestaną być użyteczne, gotowe do rozbiórki? O tym za chwilę.

2. Mniejsza liczba księży w parafiach

Przyszłość może zobligować do zastosowania innego rozwiązania, bardzo zresztą ciekawego i potrzebnego. Dotychczasowe parafie mogą być łączone w jeden rejon duszpasterski. Kilku księży mieszkałoby na jednej plebanii, tworząc razem wspólnotę kapłanów wzajemnie wspierających się. Zespół ten solidarnie obsługiwałby wiernych zamieszkujących teren danego regionu.

Trudno w tej chwili przesądzać praktyczny kształt takiego rozwiązania, ale warto zwizualizować sobie koncepcję: jeśli dziś istnieje obok siebie dziesięć niedużych parafii, a w każdej z nich posługuje i mieszka jeden ksiądz proboszcz, za 20 lat te parafie nadal będą istniały, ale posługiwać w nich będzie w ramach grafiku i powierzonych zadań pięciu księży mieszkających na jednej plebanii.  

Zmniejszy się też liczba księży posługujących w większych parafiach. Patrząc na dzisiejsze ogromne parafie wielkomiejskie, kilkunasto- bądź kilkudziesięciotysięczne, warto uprzytomnić sobie, że za kilkadziesiąt lat księży pracujących w takiej parafii nie będzie tak dużo, jak obecnie. Zawczasu warto pomyśleć, w jaki sposób przekształcić sposób funkcjonowania parafii, gdzie wiele aktywności będą mogli kontynuować świeccy.

Zmiana będzie niezauważalna w tych parafiach, gdzie udział i zaangażowanie świeckich już teraz jest znaczny. Wielu księży już teraz rozwija współpracę z parafianami, angażując ich coraz bardziej w konkretne zadania parafialne. Odpowiedzialność za posługę charytatywną, organizacje wydarzeń, a nawet liturgii, nie musi w całości spoczywać na księżach, a na pewno stanie się domeną świeckich, gdy księży po prostu będzie mniej. 

Według wielu opinii, to samo może czekać kwestię zarządzania finansami parafii – już teraz w każdej z nich powinna istnieć rada ekonomiczna złożona z osób świeckich, natomiast w przyszłości to nie ksiądz musi się zajmować potrzebnymi inwestycjami, rozliczeniami i administrowaniem, które często wymaga po prostu doświadczenia, znajomości prawa, czasu i kompetencji.

Czy religia trafi ze szkół z powrotem na parafie, trudno rozstrzygnąć, zwłaszcza że europejskim standardem jest akurat religia lub inny przedmiot aksjologiczny jako przedmiot obowiązkowy w szkołach. Zmieni się coś innego – oprócz lekcji religii, w znacznej większości nauczanej przez katechetów, muszą się narodzić w Polsce katechezy w parafiach. W tej chwili istnieje tylko forma katechez sakramentalnych, czyli przygotowujących do komunii św., bierzmowania, czy sakramentu małżeństwa.

Chodzi jednak o katechezę parafialną prowadzoną systematycznie w ramach formacji chrześcijańskiej na każdym etapie. Do każdej z tych form katechezy muszą być przygotowywani katecheci świeccy, na których będzie spoczywała w głównej mierze – wobec braku odpowiedniej liczby księży – ta odpowiedzialność.

A wszystko dlatego, że sami wierni za 20 lat będą wiedzieli, że samo “bycie zapisanym do Kościoła” to za mało, że sami potrzebują wiary świadomej, uświadomionej, popartej wiedzą, katechezą, wiedzą biblijną. Mają rację chyba ci, którzy powtarzają, że za dwadzieścia lat katolików pewnie będzie mniej, ale ich wiara będzie zdecydowanie bardziej świadoma. Ten sam proces przechodzenia ilości w jakość dotyczy powołań kapłańskich.

W wielu diecezjach to już się stało, kilka zwleka z tą decyzją, mimo że liczba kleryków jest niewielka. Chodzi o łączenie seminariów, w wyniku którego przyszli księża dla różnych diecezji studiują filozofię i teologię oraz odbywają formację w jednym miejscu. Tak się dzieje w Poznaniu, gdzie utworzono seminarium międzydiecezjalne, w którym wspólnie studiują klerycy z archidiecezji gnieźnieńskiej, poznańskiej, diecezji kaliskiej. Do kleryków z warszawskiego seminarium od tego roku dołączyli klerycy z diecezji łowickiej.

Podobnie stało się we Wrocławiu. Najmniej skłonne do połączenia są diecezje na wschodzie Polski – mimo oczywistych argumentów ekonomicznych (utrzymanie budynków, kadry profesorskiej) oraz tych obrazujących poziom kształcenia czy wielkość wspólnoty, a także silnego sygnału z Watykanu, by seminaria mające mniej niż 30 kleryków łączyć z większymi. Jednak to i tak nastąpi, w efekcie czego w Polsce pozostanie kilka – kilkanaście seminariów duchownych, najczęściej związanych z wydziałami teologicznymi.

Gdy rozmawia się z klerykami i neoprezbiterami, jasno widać, że są świadomi swojego wyboru. Kapłaństwo nie wiąże się już z żadnym prestiżem społecznym, nie jest inwestycją w społeczny czy ekonomiczny awans. Klerycy dziś bardziej niż w przeszłości wybierają bycie księdzem z motywów religijnych, wynikających z ich przywiązania do Kościoła i przekonania, że takie mają powołanie od Boga.

Oznacza to, że za 20 lat intensywność posługi kapłańskiej się zwiększy, stanie się bardziej duszpasterska, związana ze wspólnotami istniejącymi w Kościele. Jednocześnie przecież zmieni się też profil wiernych, co pokazują już dzisiaj badania. Przy malejącym procencie tzw. dominicantes, zwiększa się procent comunicantes (przystępujących do komunii św.), osób świadomie uczestniczących w życiu Kościoła i biorących na poważnie wymagania wiary. 

Masowe duszpasterstwo, które jeszcze dziś kształtuje nasze wyobrażenie pobożności, powoli będzie się zmieniało, ewoluując w kierunku pracy w mniejszych wspólnotach i mniejszych grupach. Co nie oznacza, że zarówno księża jak i wierni będą się zamykać przed światem. Wręcz przeciwnie, to, co Kościół nazywa nakazem misyjnym i nieustanną ewangelizacją, tym bardziej będzie kontynuowane. Kto wie, czy nie z większą skutecznością, skoro będzie poparte bardziej wiarygodnym świadectwem. 

Lato sprzyja spędzaniu czasu wolnego na łonie natury. Jedną z form takich aktywności jest spacerowanie po lesie, któremu niejednokrotnie towarzyszy zbieranie grzybów. W Polsce można zbierać grzyby niemalże bez ograniczeń i kosztów. Jednak nie zawsze jest to możliwe. 

Jednym z ograniczeń jest miejsce zbierania, bo nie wszędzie można to robić. Grzybów nie można zbierać głównie w częściach lasu, w których obowiązuje zakaz wstępu tj.:

• na uprawach do 4 m wysokości
• w drzewostanach nasiennych i powierzchniach doświadczalnych
• ostojach zwierząt

Kolejnymi terenami, na których zbieranie grzybów może się skończyć karą grzywny, są obszary chronione. Grzybów nie wolno więc zbierać w rezerwatach i parkach narodowych. Co więcej, po dary lasu nie można również udać się na teren wojskowy.

Za popełnienie wykroczeń podczas zbierania grzybów, w tym robienie tego w niedozwolonym miejscu grozi karą grzywny lub kara nagany. 

Za nieprzestrzeganie zakazów można dostać mandat, którego wysokość może się wynieść 500 zł, a nawet 5 tys. zł.

Poza zbieraniem w miejscach niedozwolonych, nie wolno także zabierać grzybów, które są objęte ochroną. Dotyczy to zarówno ochrony ścisłej, jak i częściowej. Łącznie takich gatunków jest ponad 200, a ich pełną listę można znaleźć w rozporządzeniu ministra środowiska z 9 października 2014 roku w sprawie ochrony gatunkowej grzybów.

Grzybów chronionych nie tylko nie wolno zbierać, ale też niszczyć czy uszkadzać. Pod karę podlega także niszczenie ich siedlisk.

Nawet jeśli nie zbieramy grzybów będących pod ochroną, to trzeba robić to w odpowiedni sposób. Karze grzywny lub karze nagany może podlegać osoba, która w lesie niszczy ściółkę, grzyby lub grzybnię (art. 163 Kodeksu wykroczeń).

W lesie zabrania się również:

• wybierania jaj, piskląt, niszczenia lęgowisk, gniazd ptasich, nor lub mrowisk
• płoszenia, ścigania, chwytania i ranienia lub zabijania zwierząt dziko żyjących
• puszczania w lesie psa bez smyczy
• śmiecenia

Zastępca szefa kancelarii prezydenta Ukrainy Mykoła Toczycki spotkał się w piątek w Kijowie z delegacją polskiego Biura Bezpieczeństwa Narodowego, której przewodniczy zastępca szefa BBN, generał broni Dariusz Łukowski.

“Polska delegacja przebywa z wizytą na zaproszenie Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy w celu omówienia bieżącej sytuacji na froncie, rozwoju dwustronnej współpracy wojskowo-politycznej i dalszego wsparcia naszego kraju ze strony Polski” – poinformowała służba prasowa ukraińskiego prezydenta.

Wiceszef kancelarii prezydenta podziękował Polsce za wszechstronną pomoc Ukrainie w przeciwdziałaniu rosyjskiej agresji.

Według informacji służby prasowej strony omówiły sytuację na polu walki, sytuację w dziedzinie bezpieczeństwa w regionie, wyniki Globalnego Szczytu Pokoju oraz dalszą współpracę w sektorze obronnym. Szczególną uwagę zwrócono na współpracę obu krajów na drodze Ukrainy do członkostwa w NATO.

Przypomnijmy, w ostatnich dniach doszło także do spotkania polskiego premiera z prezydentem Wołodymyrem Zełenskim. Stało się to w trakcie unijnego szczytu, kiedy to UE podpisała umowę o bezpieczeństwie z Ukrainą.

“Unia zrozumiała to, co Polacy wiedzą od początku tej wojny” – skomentował wtedy w sieci premier Donald Tusk. 

Prezes Rady Ministrów zapowiedział też, że z Wołodymyrem Zełenskim umówili się w Warszawie na rozmowę “jeszcze przed szczytem NATO“. Ten rozpoczyna się 9 lipca 2024 roku.

Bądź na bieżąco i zostań jednym z ponad 200 tys. obserwujących nasz fanpage – polub Interia Wydarzenia na Facebooku i komentuj tam nasze artykuły!