Strona główna > Polska > Żydowscy mordercy Polaków, oto oni Żydowscy mordercy Polaków, oto oni a303 Polska 4
Komentarz: materiał pochodzi ze nieistniejącej już dzisiaj strony amerykańskiej polonii, polonica.net. Jej kopia zapasowa znajduje się pod linkiem:
http://web.archive.org/web/20071027054055/http://polonica.net/
Więcej zdjęć w źródle:
http://web.archive.org/web/20071027123954/http://www.polonica.net/mordercy_Polakow.htm
Żydowscy mordercy Polaków
Żydowscy komuniści – spis zwyrodnialców, zbrodniarzy w stalinowskim aparacie represji, terroru i ludobójstwa PRL – przeciwko narodowi polskiemu.
Zanim pójdziesz na jakiekolwiek wybory, glosowanie, poszukaj tych katów POLSKI oraz ich potomstwa u siebie w rejonie zamieszkania.
Aparat terroru i ludobójstwa:
Resort Bezpieczeństwa Publicznego Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego
Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego MBP
Urząd Bezpieczeństwa UB
Państwowa Komisja Bezpieczeństwa PKB
Komisja Bezpieczeństwa KB
Komitet ds Bezpieczeństwa Publicznego KBP
Milicja Obywatelska MO
Zwiad Wojsk Ochrony Pogranicza
Główny Zarząd Informacji Wojska Polskiego BZIWP
Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego KBW
Zarząd II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
Ludowe Wojsko Polskie
Sądownictwo i prokuratura
I. Organy
Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego – utworzone w lipcu 1944 w celu ochrony komunistycznych władz okupacyjnych oraz pacyfikacji oporu cywilnego i zbrojnego. Do 31 grudnia 1944 stanowiło resort bezpieczeństwa publicznego PKWN. Organ stworzony przez sowieckie służby bezpieczeństwa państwowego i przez nie dowodzony. Oficjalnie nadzorowane przez Politbiuro KC PPR, następnie PZPR od 1949 przez Komisję Bezpieczeństwa Publicznego. MBP podlegały wojewódzkie i powiatowe urzędy bezpieczeństwa publicznego (WUBP, PUBP) oraz Milicja Obywatelska, Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego, więzienia i obozy pracy.
Funkcję ministra pełnił Stanisław Radkiewicz. MBP prowadziło wywiad, kontrwywiad, kontrolę wszystkich organizacji i instytucji społecznych, politycznych, gospodarczych. Organizowało ludobójczy terror wobec Polaków, w szczególności podziemia niepodległościowego 1944-56 i Kościoła, którego ofiarami padło ok. 100 tysięcy osób. W grudniu 1954 przekształcone w Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Komitet ds. Bezpieczeństwa Publicznego. Jednostką wykonawczą ministerstwa był Urząd Bezpieczeństwa.
Państwowa Komisja Bezpieczeństwa – została powołana w marcu 1946 na podstawie decyzji Politbiura KC PPR w celu koordynacji działań jednostek Wojska Polskiego, Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Wojsk Oochrony Pogranicza, UB, MO, ORMO w walce z podziemiem niepodległościowym i UPA. Przewodniczącym został minister obrony narodowej M. Żymierski, w skład wchodzili S. Radkiewicz, komendant główny MO F. Jóźwiak, dowódca KBW B. Kieniewicz. Obszar państwa podzielono na 14 stref bezpieczeństwa i powołano w nich wojewódzkie komisje bezpieczeństwa (przedstawiciel okręgu WP, szef WUBP, komendant MO oraz dowódca jednostki KBW). Do walki z podziemiem wydzielono siły liczące 150-180 tysięcy żołnierzy i milicjantów. Ich działania wspierało ponad 50 tysięcy członków ORMO. Od końca 1947 stopniowo wycofywano z działań wojsko i rozwiązywano wojewódzkie komisje bezpieczeństwa.
Komisja Bezpieczeństwa (Komisja Biura Politycznego KC PZPR ds. Bezpieczeństwa Publicznego) – powołana w 1949 w celu kontroli i koordynacji działalności Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP) oraz Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego (GZI WP) przez ścisłe kierownictwo PZPR.
W jej obradach uczestniczyli Bolesław Bierut jako przewodniczący, Jakub Berman, Hilary Minc, Stanisław Radkiewicz, Mieczysław Mietkowski, Roman Romkowski, K. Świetlik, dyrektor X Departamentu MBP A. Fejgin. W 1954 r. KB rozwiązana wraz z MBP.
Milicja Obywatelska (MO) – początkowo podlegała resortowi bezpieczeństwa publicznego PKWN, w latach 1945-1954 MBP, następnie ministerstwu spraw wewnętrznych. Pełniła rolę pomocniczą w organizacji terroru i zwalczaniu podziemia niepodległościowego.
Główny Zarząd Informacji Wojska Polskiego (GZI WP) – kierowniczy organ kontrwywiadu wojskowego, faktycznie policja polityczna organizująca terror w wojsku w latach 1945-57, odpowiednik Smiersza na Polskę. Organy informacji wojskowej powstawały wraz z tworzącymi się w ZSRR 1943-1944 komunistycznymi jednostkami wojskowymi. We wrześniu 1944 powołano Zarząd Informacji Naczelnego Dowództwa WP, w listopadzie 1944 przemianowany na Kierownictwo Informacyjne WP, a w marcu 1945 – na GZI WP. Podlegały mu zarządy informacji przy dowództwach okręgów wojskowych i rodzajów sił zbrojnych. Szefami GZI WP byli pułkownicy: w 1945 P. Kożuszko, 1945-1947 J. Rutkowski, 1947-1950 S. Kuhl, 1950-1953 D. Wozniesienski, 1953-57 K. Bąkowski. Sądy wojskowe wydawały wyroki zgodnie z żądaniami kierownictwa GZI WP (szczególnie płka Wozniesienskiego i jego zastępcy ds. śledczych, płka A. Skulbaszewskiego).
Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW) – specjalna formacja wojskowa, powołana 1945 do walki z niepodległościowym podziemiem oraz zbrojnymi organizacjami ukraińskimi i niemieckimi i do zapewnienia porządku wewnętrznego. Podlegał MBP (1945-54), następnie ministerstwu spraw wewnętrznych.
II. Kierownictwo aparatu terroru – MBP
Jakub Berman (1901-84) – w Politbiurze kierował terrorem przez podporządkowane sobie MBP. 1949-1954 członek Komisji Biura Politycznego KC PZPR ds. Bezpieczeństwa Publicznego, odpowiedzialny za działalność Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego
Gen. Stanisław Radkiewicz – w latach 1944-1954 ministrem bezpieczeństwa publicznego. W latach 1949-1954 członek Komisji Biura Politycznego KC PZPR ds. bezpieczeństwa publicznego, jeden z głównych stalinizatorów Polski, współodpowiedzialny za zbrodnie
Gen. Mieczysław Mietkowski – Mojżesz Bobrowicki – w 1944 zastępca kierownika resortu bezpieczeństwa publicznego PKWN, wiceminister bezpieczeństwa publicznego 1945-1954
Mieczysław Mietkowski – Mojżesz Bobrowicki
Gen. Roman Romkowski – Natan Grunsapan-Kikiel – wiceminister bezpieczeństwa publicznego 1946-1954
Gen. Konrad Świetlik – 1946-1948 dowódca KBW, 1948-1954 wiceminister bezpieczeństwa publicznego
Edmund Pszczółkowski (ur. 1904) – członek KPP, PPR, PZPR. Przewodniczący Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego od 30 marca 1956. Odwołany 13 listopada 1956
Gen. Antoni Alster – Nachum Alster – wiceminister bezpieczeństwa publicznego, pierwszy zastępca przewodniczącego Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego i wiceminister MSW
Gen. Bukojemski – wiceminister bezpieczeństwa publicznego
Gen. Jan Ptasiński – wiceminister bezpieczeństwa publicznego
Ppłk. Gajewski – doradca ministra bezpieczeństwa publicznegogen. Konrad Świetlik
Płk. Mikołaj Orechwa – dyrektor Departamentu Kadr MBP
Płk. Słuczek – dyrektor Departamentu Łączności i Podsłuchu MBP
Płk. Faustyn Grzybowski – dyrektor Departamentu Ochrony Rządu MBP, szef WUBP w Lublinie i Wrocławiu
Płk. Kisielew – dyrektor Departamentu Finansów MBP
wysocy funkcjonariusze MBP / UB
Gen. Milewski,
płk. Eugeniusz Gruber,
Antoni Gutowski,
płk. Jarczewski,
płk. Maksymilian Darewski,
ppłk. Ryszard Nazarewicz,
płk. Józef Jurkowski – morderca Polaków w Bydgoszczy (1945-48), Gdańsku (1948-50) i Katowicach (1951-55),
ppłk. Marian Stecki,
ppłk. Stefan Tewel,
ppłk. Henryk Zamorski,
płk. Modecki, płkKowalik,
gen. Józef Maria Różański (Rosenzweig),
płk. Marian Reniak (Strużyński),
J. Siedlecki,
płk. Szeryński – Szchenkman,
M. Fajdman,
płk. Rubinstein,
Sajewski,
Krupski,
Zabłudowski,
K. Krakowski,
płk. Orłowski – Kugelschwanz,
mjr. Fegman,
mjr Trochimowicz,
kpt. Branda,
kpt. Dąbrowski,
kpt. Grunblat (I sekretarz PPR w UB),
por. Tron,
por. Madalińska,
ostatnie 7 osób służyło w żydowskiej policji w gettach podczas okupacji hitlerowskiej
Płk. Hipolit Duliasz – dyrektor VI Departamentu MBP
Płk. Józef Różański – Goldberg – dyrektor Departamentu Śledczego MBP
Płk. Adam Humer – wicedyrektor Departamentu Śledczego MBP
płk. Adam Humer
Płk. Galczewski – dyrektor Departamentu IV MBP
Płk. Sienkiewicz – Lewi – dyrektor Departamentu VII MBP
Płk Zabawski – dyrektor VIII Departamentu MBP, do 1939 był rezydentem NKWD w Polsce
Płk. Górecki – Goldberg) – dyrektor IX Departamentu MBP
Leon Andrzejewski – Lejb Wolf Ajzen – dyrektor Gabinetu Ministra BP, p.o. dyrektora Departamentu III MBP, zastępca dyrektora Biura Personalnego MBP, zastępca Komendanta Centrum Wyszkolenia MBP, wicedyrektor IV, nastepnie III Departamentu MBP
Ryszard Matejewski – Kugelschwanc – wicedyrektor Departamentu Śledczego MBP
Julia Brystygier (pseudonimy Julia Prajs, Daria, Ksenia, Luna, Maria) – w latach 1945-1956 dyrektor V, a później III Departamentu MBP, odpowiedzialna za sprawy polityczno-społeczne i dotyczące Kościoła
Płk. Józef Czaplicki – dyrektor Departamentu VII, a później dyrektor Departamentu III MBP, jego zadaniem było prześladowanie Armii Krajowej. Ze względu na znęcanie się tego Żyda nad akowcami, przezwano go w bezpiece „Akower”, co było żydowską wersją inicjałów AK.
(na zdjęciu) =>>
Płk. Anatol Fejgin – dyrektor Biura Specjalnego MBP, a następnie Departamentu X MBP
Płk. Józef Światło – Izaak Fleischfarb – wicedyrektor Departamentu X MBP
Julian Konar – wicedyrektor Departamentu I MBP, naczelnik Wydziału II w tym Departamencie
Józef Kratko – dyrektor Departamentu IV MBP, szef MO w Katowicach i Krakowie, dyrektor Departamentu Szkoleniowego MBP
Leon Rubinstein – dyrektor Departamentu II MBP
Ludwik Szenborn – oficer V Departamentu MBP, kierownik obiektu w Miedzeszynie, szef UB na miasto stołeczne Warszawę, szef WUBP Bydgoszcz
Aleksander Wolski-Dyszko – dyrektor Departamentu IV MBP
Zygmunt Braude – p.o. dyrektora Gabinetu Ministra BP
Mieczysław Broniatowski – dyrektor Centralnej Szkoły MBP w Łodzi, później dyrektor Departamentu Społeczno-Administracyjnego MSW
Juliusz Burgin – dyrektor Gabinetu Ministra BP
Michał Drzewiecki – dyrektor Gabinetu Ministra BP (na zdjęciu) =>>
Michał Hakman – dyrektor Departamentu Organizacji i Planowania MBP
Maria Kamińska – dyrektor Departamentu Szkolenia MBP
Dagobert Jerzy Łańcut – dyrektor Departamentu Więziennictwa MBP, 1944-1945 oficer tzw. Ludowego Wojska Polskiego
Michał Taboryski – p.o. dyrektor Departamentu II MBP, były policjant w getcie
Dr. med. Leon Gangel – dyrektor Departamentu Służby Zdrowia MBP
Feliks Goldsztajn – dyrektor Centralnych Konsumów MBP
Edward Kalecki – wicedyrektor Departamentu Finansowego MBP
Ludwik Przysuski – dyrektor Departamentu Służby Zdrowia MBP
Leon Stach – wicedyrektor Departamentu Służby Zdrowia MBP
Marek Fink – wicedyrektor Departamentu VII MBP
Helena Gruda – wicedyrektor Departamentu Szkolenia MBP
Bernard Konieczny – wicedyrektor Departamentu IV MBP
Czesław Ringer – wicedyrektor Departamentu III MBP
Józef Tymiński – wicedyrektor Departamentu V MBP
Zygmunt Okręt – dyrektor Centralnego Archiwum MBP, odpowiadał za nagrania i teczki osobowe
Zygmunt Okręt
Ppłk. Wiktor Herer – naczelnik w V Departamencie MBP, wysoki funkcjonariusz UB, który miał powiedzieć w śledztwie w 1948 r. do jednego z więźniów: „zadaniem naszym jest nie tylko zniszczyć was fizycznie, ale my musimy zniszczyć was moralnie w oczach społeczeństwa”
Ppłk. lekarz med. Kamil Warman – szef Centralny Szpital Kliniczny MSWiA w Warszawie
Płk. dr. med. Henryk Rotter – pierwszy kierownik CSK
Anatol Akerman – tłumacz, następnie cenzor Wydziału Cenzury MBP. W latach 1945-1946 funkcjonariusz Sekcji Szkolenia Zarządu Personalnego MBP, 1946-1947 funkcjonariusz Sekcji I Wydziału II Zarządu Personalnego MBP, 1947-1950 funkcjonariusz Wydziału Polityczno-Wychowowczego Departamentu Więziennictwa MBP, 1950-1951 kierownik sekcji szkoleniowej Wydziału Polityczno-Wychowawczego Departamentu Więziennictwa MBP.
Michał (Mojżesz) Fajgman – 1945-1946 naczelnik Wydziału Zakupów Departamentu Zaopatrzenia MBP, 1946 naczelnik Wydziału Żywnościowego Szefostwa Zaopatrzenia MBP. Pełnomocnik rządu ds. przejęcia sowieckich obozów jenieckich w Polsce. Kierownik Centralnego Zarządu Obozów Jeńców Wojennych w Żaganiu.
Mjr. Helena Altenberg – oficer śledczy MBP
mjr. Barbara Biller (Basza Lea) – oficer śledczy MBP
Ferber – przedstawiciel Przedsiębiorstwa Budowlanego MBP
Józef Gabryelski – naczelnik Wydziału Szkoleniowego WUBP w Bydgoszczy
Jakub Hammerszmidt – naczelnik Wydziału Więziennictwa WUBP w Krakowie
Teofil Hazelmajer – 1945 zastępca naczelnika ds. polityczno-wychowawczych więzienia w Sieradzu, 1945-1946 naczelnik więzienia w Radomiu, 1947-1948 naczelnik więzienia we Wrocławiu, 1948-1949 naczelnik COP w Jaworznie, 1949 naczelnik więzienia w Sanoku.
O. Rozenberg – naczelnik COP w Potulicach
Bronisław Nechamkis – 1945 funkcjonariusz Wydziału Pracy Departamentu Więziennictwa i Obozów MBP, 1949-1950 zastępca naczelnika Wydziału Polityczno-Wychowawczego Departamentu Więziennictwa MBP. 1950-1951 oficer ds. specjalnych w Departamencie III MBP.
Marceli Stauber – 1946-1948 zastępca i p.o. naczelnika Wydziału Lekarskiego Departamentu Więziennictwa MBP, 1948-1950 naczelnik Wydziału Zdrowia Departamentu Więziennictwa MBP, 1950-1951 inspektor ds. więziennictwa Szefostwa Służby Zdrowia.
Leonard Sztejman – inspektor w Wydziale IV Departamentu Więziennictwa MBP
Julian Teitel – 1946 inspektor Departamentu Więziennictwa MBP, 1946-1947 zastępca naczelnika Wydziału Inspekcji Departamentu Więziennictwa MBP, 1947 zastępca i p.o. naczelnika Wydziału IV Departamentu Więziennictwa MBP. W latach 1947-1950 naczelnik Wydziału IV Departamentu Więziennictwa MBP.
Salomon Morel – komendant obozu koncentracyjnego w Świętochłowicach i Jaworznie. (uciekł do Izraela)
Anna Madalińska – w 1944 kierownik Kancelarii Resortu BP PKWN, 1945-1946 p.o. kierownika Sekretariatu Gabinetu Ministra BP, 1947-1948 naczelnik Sekretariatu Departamentu I MBP (Kontrwywiad), 1948-1951 zastępczyni naczelnika Wydziału Ogólnego Departamentu I MBP.
Zdzisław Szymczak – wicedyrektor Departamentu IV MBP
Stanisław Pizło – 1944 politruk w LWP, następnie przeniesiony do pracy w PKWN, 1945-1946 wicedyrektor Departamentu Więziennictwa i Obozów MBP, 1946-1947 p.o. dyrektora Departamentu Więziennictwa MBP, 1947-1951 szef Departamentu Więziennictwa MBP.
Henryk Chmielewski – wicedyrektor Departamentu V MBP
Jan Kwiatkowski – inspektor ORMO
Karol Grabski – zastępca naczelnika Wydziału V w Departamencie IV
Jerzy Nowicki – naczelnik Wydziału II w Departamencie IV
Stefan Sobczak – naczelnik wydziału ds. funkcjonariuszy MBP
Mjr. Josef Jurkowski – szef Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego na obszar Śląska
Pinek Mąka – sekretarz Bezpieczeństwa Publicznego na obszar Śląska. Stwierdził, że w podległym mu regionie liczba żydowskich oficerów bezpieczeństwa wynosiła od 150 do 225. Powołując się na te dane, żydowski autor John Sack ustalił, że 70 do 75% oficerów bezpieczeństwa na tym terenie było Żydami.
Płk. Rubinstein – szef KBW we Wrocławiu
Pinek Piekanowski – szef MO w Katowicach
Mieczysław (Szmul) Gross – szef MO we Lublinie i Wrocławiu. John Sack, powołując się na niego, stwierdza, że 80% oficerów milicji w Lublinie i 50% tamtejszych milicjantów było Żydami.
Płk. Alef Bolkowiak – Gutman – dowódca oddziału partyzanckiego Armii Ludowej; pułkownik MO, kierownik Wydziału Personalnego Komendy Głównej Milicji Obywatelskiej; twórca tzw. band pozorowanych używanych do rozbijania polskiego podziemia; prezes Związku Partyzantów Żydowskich, attache wojskowy w Waszyngtonie.
Jechiel Grynszpan – szef MO w Hrubieszowie
Ajzer Mąka – szef MO w Bielsku-Białej
Marian Konwizor – pierwszego komendant wojewódzki MO w Gdańsku
Stefan Finkel – szef więziennictwa MBP w Krakowie
Schumacher – szef więziennictwa MBP na obszarze Dolnego Śląska
Alojzy Grabicki – szef więzienia mokotowskiego
Lola Potok – naczelnik więzienia w Gliwicach
kliknij poniżej na mapę jeśli chcesz zobaczyć większą [uwaga: 9 MB – może się wolno ładować]
http://web.archive.org/web/20071126205133/http://www.polonica.net/imag/obozy_pracy_PRL.jpg
mordercy UB w systemie więzienno-obozowym:
Adam Krawecki
Berek Eisenstein
Szlomo Singer
Ichak Klein
Adela Glickman
Mojżesz Grossman
Szymon Nunberg
Salek Zucker
Dawid Feuerstein
Ajzer Mąka
Aaron Lehrman
Jadwiga Gutman-Sapirstein
Hanna Tinkpulwer
Efraim Lewin (Nysa)
Mojżesz Mąka
Major Frydman (Bytom)
Jakubowicz
Mordechaj Kac
Mojżesz Kalmewicki
Józef Kluger
Nahum Solowic
Mojżesz Szajnwald
Szmul Kleinhaut (Mysłowice)
Berek Eisenstein Adam Krawecki Pinek Mąka
Henryk Studencki Studniberg Szlomo Singer Lola Potok
Henryk Studencki – Chaim Studniberg – naczelnik Wydziału Więziennictwa WUBP w Katowicach, dyrektor Wydziału Więzień i Obozów na obszarze Śląska.
Andrzej Kornecki – Dawid Kornhendler (1917-1986) – szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Kielcach. W latach 1946-1948 pełnił stanowisko szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu, a od 1948 do 1949 roku we Wrocławiu.
Kpt. Marceli Reich-Ranicki – cenzor Cenzury Wojennej Resortu BP, kierownik Grupy Operacyjnej WUBP w Katowicach w 1945 r.
Ignacy Szlajfer – oficer UB we Wrocławiu w latach 1947-1952, a następnie cenzor w Głównym Urzędzie Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk Regina Okręt – działaczka KPP, w latach 1946-1949 UB w Łodzi, dyrektor Biura Kadr Radiokomitetu.
Krystyna Poznańska-Gebert – chorąży UB, organizatorka w latach 1944-1945 WUBP w Rzeszowie
Płk. Ryszard Nazarewicz – zastępca szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, następnie pracownik Instytutu Historii Ruchu Robotniczego partyjnej Akademii Nauk Społecznych.
Albert Grunbaum – zastępca szefa PUBP w Kielcach
Eta Lewkowicz-Ajzenman – szef Sekretariatu WUBP w Kielcach
Baumgarten – wiceszef PUBP w Jeleniej Górze
Kwaśniewski – szef wydziału personalnego WUBP w Kielcach
Jan Tataj – szef WUBP w Kielcach
Tadeusz Paszta – szef WUBP w Warszawie
Józef Mrożek – szef WUBP w Gdańsku
Józef Pluta – zastępca szefa WUBP w Białymstoku
Jan Olkowski – szef WUBP w Krakowie
Zbigniew Paszkowski – szef UBP na miasto Warszawę
Płk. Kornecki – szef WUBP w Poznaniu
Jan Frey-Bielecki – szef UBP w Warszawie i Krakowie
Edward Słowik – szef UBP w Siedlcach
Płk. Bielecki (Moniek Buchman) – szef WUBP Kraków
Józef Rozenwaks – UB w Szczecienie
Por. Michał (Mendel) Dym – UB w Zamościu
Fidelis Wentland – MBP Warszawa
Lucjan Białobrzeski – oficer śledczy MBP
Florian Mederer – WUBP Rzeszów
Honorata Franeiszer – oficer śledczy PUBP Miastko
Ignacy Wittlieb – PUBP Lębork
Hubert Kreft – PUBP Lębork
Eliasz Kotoń – szef UB w Białymstoku
F. Piątkowski – szef WUBP w Lublinie
Abram Tauber – szef UB w Chodlu
Chaim Hirszman – WUBP Lublin
Markus Kac – WUBP Katowice
Por. Albert Grynbaum – zastępca szefa PUBP w Kielcach
Henryk Mendelbaum – PUBP Będzin
Feliks Rozenbaum – WUBP Wrocław
Wacław Salamon – WUBP Rzeszów
Ryszard Grajnert – Centrum Szkolenia MBP Łódź
Stanisław Wolender – WUBP Poznań
Jan Guttman – PUBP Rybnik
Stanisław Elceser – PUBP Lubaczów
Herszel Zimmerman – porucznik UB w Lublinie i Łodzi w latach 1945-1946
Zofia Nimen – była sekretarzem technicznym KC Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MOPR), po wojnie pełniła funkcję kierownika Wydziału Śledczego w Komendzie Wojewódzkiej MO w Krakowie.
Jerzy Wilkier – szef personalny Komendy Wojewódzkiej MO w Krakowie
Płk. Izaak Stolzman – oficer NKWD nadzorujący terror UB na Pomorzu
Siemion Dawidow – zwierzchnik sowieckich doradców aparatu terroru
Według raportu Nikołaja Seliwanowskiego, głównego doradcy sowieckiego przy MBP, wysłanego do Berii 20 października 1945, Żydzi stanowili 82,3% w radomskim PUBP (por. „Komunizm. Ideologia. System. Ludzie”, Warszawa 2001, s. 196, 198).
W Łodzi – według sprawozdania instruktora Wydziału Organizacyjnego KC PPR, Stanisława Brodzińskiego, który 12-18 sierpnia 1945 roku przeprowadził inspekcję na terenie Łodzi w organach UB, Żydzi zajmowali 50% etatów (wg K. Lesiakowski: „Mieczysław Moczar ‚Mietek’. Biografia polityczna”, Warszawa 1998, s. 101).
III. Sądownictwo i prokuratura
Leon Chajn (1910-83) – w latach 1945-1949 wiceminister sprawiedliwości
Maria Górowska – Sand – urodzona w 1915, córka Moryca i Frajdy (z domu Einsenman). W Powstaniu Warszawskim była łączniczką AL. W 1946 roku była dyrektorem łódzkiej szkoły prawniczej, która po kilkumiesięcznych kursach nadawała aktywistom partyjnym „kwalifikacje sędziowskie”. Sędzina, która skazała na karę śmierci w procesie politycznym generała Augusta Fieldorfa. Od 1951 roku była sędzią Sądu Wojewódzkiego w Warszawie. Należała do sekcji tajnej – grona sędziów, wyznaczonych przez wiceministra MBP Romana Romkowskiego do wydawania wyroków na polskich patriotów.
W latach 1950-54 tajne sekcje osądzily 506 spraw. W sekcji tajnej byli również Emil Merz, Igor Andrejew i Gustaw Auscaler. Podjęta próba osądzenia jej za mord sądowy nie znalazła się na wokandzie ze względu na jej śmierć. Zmarła na raka w 1998 roku.
Stefan Zygmunt Kurowski – Stefan Leon Warszawski (1897-1959) – prawnik, od 1929 obrońca w procesach politycznych. Od 1942 w PPR, później PZPR. W latach 1946-1948 pierwszy prokurator Najwyższego Trybunału Narodowego. Uczestniczył w przygotowaniu dekretów: o amnestii, o postępowaniu doraźnym i odpowiedzialności za klęskę wrześniową i faszyzację kraju i przewodniczył delegacji polskiej na proces w Norymberdze. Od 1956 prezes Sądu Najwyższego.
Oskar Szyja Karliner – zastępca prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego (NSW), od 1953 roku pracował w Generalnej Prokuraturze Wojskowej, w marcu 1954 roku powołany na szefa Zarządu Sądownictwa Wojskowego.
Płk. Leo Hochberg – w latach 1947-1955 sędzia i sekretarz Zgromadzenia Sędziów Najwyższego Sądu Wojskowego, a w latach 1955-1957 sędzia Sądu Najwyższego.
Maciej Maksymilian Majster – prokurator do zadań specjalnych, naczelnik wydziału w Departamencie Nadzoru Prokuratorskiego Ministerstwa Sprawiedliwości, bliski współpracownik Podlaskiego.
Władysław Dymant – wicedyrektor Departamentu Specjalnego Prokuratury Generalnej, faktycznie kierował departamentem, którego zadaniem było nadzorowanie śledztw prowadzonych przez MBP.
Henryk Podlaski – Hersz Fink – zastępca Prokuratora Generalnego
Benjamin Wajsblech – wiceprokurator Prokuratury Generalnej PRL
Ppłk. Helena Wolińska – Fajga Mindlak (Danielak) – prokurator wojskowy Naczelnej Prokuratury Wojskowej, szef Oddziału VII Naczelnej Prokuratury Wojskowej (październik 1950 – wrzesień 1953), członek Partii od 1942.
Wilhelm Świątkowski – prezes Najwyższego Sądu Wojskowego
Roman Rawicz – Vogel – Najwyższy Sąd Wojskowy
Ppłk. Beniamin Karpinski, ppłk. Zygmunt Krasuski – sędzia NSW
Płk. Kryspin Mioduski – sędzia W, zastępca prezesa NSW (sierpień 1949 – sierpień 1955)
Emil Merz, Gustaw Auscaler, Igor Andrejew, Roman Kryze, Mieczyslaw Szerer – sędziowie NSW
Ilja Rubinow – prezes Sšdu Wojewódzkiego m. st. Warszawy
Płk. Marian Frenkiel – prokurator wojskowy Naczelnej Prokuratury Wojskowej, szef Oddziału Naczelnej Prokuratury Wojskowej (październik 1950 – listopad 1956), członek Partii od 1954, do którego obowiązków należało prowadzenie i nadzorowanie śledztw w sprawach wojskowych.
morderca sądowy – prokurator Marian Frenkiel
Jakub Lubowski – Chase Smen – prokurator Departamentu Służby Sprawiedliwości WP
Benedykt Jodelis – prokurator w Prokuraturze Generalnej
płk. Feliks Aspis – prokurator w Prokuraturze Generalnej
płk. Eugeniusz Landsbergis – prokurator w Prokuraturze Generalnej
Paulina Kern – prokurator w Prokuraturze Generalnej
Ppłk. Stefan Piekarski – prezez sądu II Armii Polskiej, oficer Armii Czerwonej od 1920 r.
Płk. Henryk Holder – naczelny prokurator LWP
Mjr. Marian Malinowski – Samuel Haber – zastępca szefa Wojskowego Sądu Okręgowego w Krakowie
Leon Prenner – funkcjonariusz Prokuratury Generalnej
Ppłk. Jerzy Szerszeń – szef Zarządu Informacji Marynarki Wojennej
Ppłk. Aleksander Demner – komendant Oficerskiej Szkoły Prawniczej, produkującej w trybie przyspieszonym morderców sądowych
Kpt. Stefan Michnik – sędzia WSR w Warszawie
Maksymilian Bartman – prokurator WPR w Warszawie
Mjr. Marian Doerffer – WSR w Kielcach, Szczecinie i Poznaniu
Filip Feld – szef Wojskowego Sądu Rejonowego w Szczecinie
Płk. Zygmunt Wizelberg – prokurator w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej w Warszawie
Płk. Krasucki – sędzia wojskowy
Mjr. Bolesław Wnorowski – sędzia wojskowy
Mjr. Rilkin – prokurator wojskowy
Ppłk. Juliusz Krupski – sędzia wojskowy, sędzia NSW i szef wydziału w NSW
Jerzy Drohomirecki – sędzia wojskowy
Płk. Marian Muszkat – w 1944 został sędziš wojskowym. W następnym roku przewodził „polskiej” delegacji na proces w Norymberdze. W 1957 wyemigrował do Izraela, gdzie po studiach został profesorem Uniwersytetu w Tel Awiwie. Według teorii tego żydowskiego mordercy sšd winien zrozumieć, że do każdego przepisu należy stosować marksistowskš wykładnię, według której dobro demokracji ludowej jest naczelnym nakazem i jeśli pewien przepis temu warunkowi nie odpowiada, to nie może być stosowany. Żšdał wyposażenia prokuratury w nadzwyczajne uprawnienia w nowej rewolucyjnej sytuacji. Prokuratorzy mieli zostać panami życia i śmierci każdego człowieka. Adwokat winien zapomnieć o przedwojennej zasadzie, że jego zadaniem jest obrona oskarżonego przed karš. W ludowym wymiarze sprawiedliwości miał on teraz stać się, obok sšdu i prokuratury, trzecim organem, którego zadaniem jest wykrycie przestępcy, choćby był nim jego własny klient.
Ppłk. Teofil Karczmarz – sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego
Por. Eugeniusz Krzewski – sędzia wojskowy
Płk. Feliks Aspis – sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego
Kpt. Zygmunt Linauer – prokurator wojskowy
Ppłk. Zenon Rychlik – prokurator Wydziału IV i VIII Naczelnej Prokuratury Wojskowej (1948 – czerwiec 1955)
Kpt. Mieczysław Mett – pracownik Najwyższej Prokuratury Wojskowej, a następnie prokurator Wojskowej Prokuratury Rejonowej.
Alicja Graff – prokurator wojskowy, wicedyrektor Departamentu III Prokuratury Generalnej
Wacław Lange – w latach 1945-1953 wojskowy prokurator w Warszawie, Białymstoku, Poznaniu i Lublinie
Zajcew – morderca sądowy
Piotr Samsonow – morderca sądowy
Władysłw Sieracki – morderca sądowy
Henryk Ligęza – morderca sądowy
Aleksiej Milcyn – morderca sądowy
Mieczysław Widaj – morderca sądowy
Kazimierz Golczewski – Bauman – stalinowski prokurator w Kielcach, pracownik Naczelnej Prokuratury Wojskowej
S. D. Mojsezon – Mojżeszowicz – prokurator wojskowy
Witold Gatner – prokurator, który nadzorował m.in. egzekucję gen. Fieldorfa
Gen. Julian Polan-Harasim – sędzia wojskowy
Poważna koncentracja pracowników narodowości żydowskiej wystąpiła w Departamencie Służby Sprawiedliwości Wojska Polskiego, Najwyższym Sądzie Wojskowym, Naczelnej Prokuraturze Wojskowej oraz w sądach i prokuraturach terenowych.
Nie było takiego sądu ani prokuratury w wojsku, w której oficerowie żydowskiego pochodzenia nie piastowaliby kluczowych stanowisk. W Departamencie Służby Sprawiedliwości stanowiska szefa Departamentu, szefów Wydziałów, Radców i Inspektorów piastowali oficerowie tegoż pochodzenia w osobach:
Henryk Holder
Winawer
Mieczysław Halski
Jakub Lubowski – Chasze Smen
Helena Wolińska
Borys Ołomucki
Mieczysław Freudenhaym
Leopold Kielski
Marian Malinowski
Arnold Rak
Franciszek Szeliński
Jan Zaborowski
Ludwik Fals
W Najwyższym Sądzie Wojskowym funkcje zastępców Prezesa bądź sędziów NSW pełnili:
Marian Muszkat, Oskar Karliner, Marcin Dancyg, Leo Hohberg, Roman Rawicz (Vogel), Marian Rozenblit, Marian Berton, Józef Warecki. W Naczelnej Prokuraturze Wojskowej stanowiska zastępców Naczelnego Prokuratora, szefów Wydziałów i Prokuratorów pełnili: Henryk Podlaski, Maksymilian Lityński (Lifsches), Stanisław Lex-Majewski, Marian Frenkiel, Mieczysław Bogucki, Feliks Aspis, Edward Gol, Witold Grodziński, Adam Masz, Jerzy Modlinger, Tadeusz Miernik, Mojżesz Ponarski, Zenon Rychlik, Feliks Słonimski, Rubin Szweig, Włodzimierz Winawer, Emil Ziegler i Henryk Zelnik.
W terenowych prokuraturach i sądach wojskowych funkcje szefów bądź zastępców szefów pełnili oficerowie tejże narodowości m.in. tacy jak:
Kazimierz Graf, Arnold Załęski (Załkind), Adolf Brunicki, Marek Szauber, Stanisław Śliwa, Piotr Smolnicki, Józef Fledman, Maks Auster, Jerzy Tranier, Józef Rajch, Filip Berski (Badner), Mieczysław Fajnsztajn, Antoni Mamrot, Eugeniusz Landsberg, Jan Orliński (Unterweiser), Jan Kant, Roman Bojko, Julian Wilf, Edward Milewski, Juliusz Surozki, Ryszard Wierciech, Józef Rajch i Aleksander Warecki.
Uciekli do Izraela:
Marian Muszkat, Jan Kant (prokurator Marynarki Wojennej w Gdyni), Ludwik Fels, Marcin Dancyg, Edward Gol, Edward Milliblit, Eugeniusz Landsberg, Adolf Brunicki, Michał Salpeter, Mieczysław Mirski i Andrzej Makowicz.
morderca sądowy – sędzia Marcin Dancyg
Mieczysław Bringajzen – funkcjonariusz wojskowego terroru sądowego
Mieczysław Dytry – funkcjonariusz wojskowego terroru sądowego
Czesław Konieczny – funkcjonariusz wojskowego terroru sądowego
Franciszek Kapczuk (Nataniel Frau) – Sąd Wojskowy we Wrocławiu
Płk. Piotr Parzeniecki – sędzia wojskowy, szef Wojskowego Okręgu Warszawskiego, sędzia NSW
Jan Amons – szef Prokuratury Wojskowej w Lublinie i Gdańsku, prokurator Wojsk Lotniczych (1952-1955)
Ch. Mett – prokurator wojskowy
Leonard Azarkiewicz – szef Prokuratury Marynarki Wojennej
Mjr. Julian Wilf – sędzia WSR Gdańsk
Stanisław Gutaker – sędzia WSR Warszawa
Mjr. Władysław Litmanowicz (Abram Wolf) – sędzia WSR Warszawa
Czesław Reutt – prokurator WPR Wrocław
Florian Kirschke – sędzia WSR Lublin
Oswald Sznepf – sędzia WSR Rzeszów
Julian Polan-Haraschin – sędzia WSR Kraków
Emanuel Weinberg – „obrońca” w Rzeszowie
Józef Feldman – prokurator WPR Lublin, zastępca naczelnego prokuratora wojskowego do spraw szczególnej wagi (październik 1950 – sierpień 1955), członek partii od 1946
morderca sądowy – prokurator Józef Feldman
Leon Midro – prokurator wojskowy GO „Wisła”, WUBP Katowice
Ludwik Goettinger – sędzia WSR Lublin
Marek Szauber – prokurator WPR Katowice
Wiktor Altschuler – sędzia WSR Katowice
Ppłk. Jerzy Tramer – prokurator WPR Warszawa
Tadeusz Lercel – sędzia WSR Wrocław i Gdańsk
Eugeniusz Landsberg – prokurator WPR Wrocław i Warszawa
Jakub Menasze – „obrońca” we Wrocławiu
Jan Orliński – Unterweiser – prokurator WPR Kraków
Feliks Finkelstein – prokurator WPR Katowice
Bernard Gerszon – „obrońca” we Wrocławiu
Roman Abramowicz – sędzia WSR Warszawa
Izaak Nutman – „obrońca” w Warszawie
Jan Prause – prokurator wojskowy GO „Wisła”
Sykstus Guzy – WPR Katowice
Salomon Wilf – „obrońca” w Katowicach
Zbigniew Szwarc – „obrońca” w Rzeszowie
Jerzy Mering – „obrońca” w Warszawie
Aleksander Maurer – „obrońca” we Wrocławiu
Edward Strumpf – „obrońca” we Wrocławiu
Jan Erlich – „obrońca” we Wrocławiu
Stanisław Hollitscher – sędzia WSR Kraków
Alicja Pintarowa – „obrońca” w Warszawie
Ignacy Goldfinger – „obrońca” we Wrocławiu
Aleksander Gross – „obrońca” w Lublinie
Aleksander Warecki – Warenhaupt – sędzia WSR Wrocław, potem szef Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie
Stanisław Laks – prokurator WPR Bydgoszcz
Juliusz Kessler – prokurator WPR Bydgoszcz
Mieczysław Widaj – sędzia WSR Warszawa
Ppłk. Maksymilian Lityński – Lifszyc – prokurator WPR Warszawa, zastępca Naczelnego Prokuratora Wojskowego do spraw szczególnej wagi (sierpień 1948 – listopad 1950), członek partii od maja 1947 r.
Ppłk. Henryk Ligęza – prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej do spraw szczególnej wagi (wrzesień 1950 – styczeń 1955), w prokuraturze od 13 grudnia 1946, wydalony z Partii w kwietniu 1955, do którego obowiązków należał nadzór nad śledztwem MBP, w tym również X Departamentu.
Henryk Podlaski – prokurator WPR Warszawa
Józef Reich – prokurator WPR Lublin
Filip Berski – Badner – prokurator wojskowy
Edward Rettinger – „obrońca” w Warszawie
Antoni Landau – „obrońca” w Warszawie
Henryk Nowogródzki – „obrońca” w Warszawie
Marian Rozenblitt – w sądownictwie polskiej armii w ZSRS, potem kierownik sekretariatu w Najwyższym Sądzie Wojskowym, razem z Maślanką i Rettingerem uczestniczył w jednej z kluczowych spraw stalinizmu – „bronił” generałów WP, oskarżonych o udział w tzw. spisku w wojsku.
Benjamin Wajsfeld – „obrońca” w Warszawie
Zygmunt Gross – „obrońca” w Warszawie
Por. Mordko Goryń – sędzia WSR Wrocław
Kpt. Florian Kirschke – sędzia WSR Lublin
Filip Field – sędzia WSR w Szczecinie
Eugeniusz Saar – „obrońca” w Krakowie
Marian Wagner – „obrońca” w Warszawie
Jerzy Merlig – „obrońca” w Warszawie
Jakub Wilf – „obrońca” w Katowicach
Mieczyslaw (Mojżesz) Maślanko – „obrońca” w Warszawie, przywódca rady obrońców, dziekan grupy obrońców politycznych, których jedynym zadaniem było doprowadzenie podejrzanych do przyznania się do udziału w faktycznym lub fikcyjnym przestępstwie, po czym obrońcy zobowiązywali się do prośby o złagodzenie kary.
Aleksander Filiks – sędzia WSR Lublin
Roman Abramiwicz – sędzia WSR Warszawa
Emil Urman – „obrońca” w Katowicach
Feliks Hopfen – „obrońca” w Rzeszowie
Józef Winsz – „obrońca” w Rzeszowie
Kazimierz Graff – prokurator WPR Warszawa
A. Mamroth – prokurator WPR Wrocław
IV. Ludowe Wojsko Polskie
Wacław Komar – Mendel Kossoj – szef wywiadu i kontrwywiadu (cywilnego i wojskowego)
Gen. Wiktor Grosz
Gen. Wiktor Grosz – Izaak Medres – szef Głównego Zarządu Politycznego LWP
Gen. Edward Braniewski – Brandsteter – komendant Wojskowej Akademii Politycznej
Gen. Jan Drzewiecki – Holzer
Gen. Marian Graniewski – Gutaker
Gen. Leszek Krzemień – Maksymilian Wolf) – był kierownikiem Wydziału Wojskowego Związku Patriotów Polskich w Moskwie, nastepnie szefem Kancelarii Wojskowej Bieruta, zastepcą szefa Głównego Zarządu Politycznego LWP i pełnomocnikiem Rządu PRL ds. pobytu wojsk radzieckich w Polsce.
gen. Leszek Krzemień – Wolf
Gen. Jan Stamieszkin – szef sztabu Wojsk Obrony Powietrznej Kraju
Gen. Ignacy Blum – wojska lotnicze
Gen. Tadeusz Dąbkowski – Dowództwo Wojsk Obrony Powietrznej Kraju, zastępca ds. politycznych dowódcy WOPK
Gen. Czesław Mankiewicz – dowódca Wojsk Obrony Powietrznej Kraju
Gen. Grzegorz Korczyński – Kalinowski
Gen. Marian Naszkowski – Wasser
gen. Marian Naszkowski – Wasser
Gen. Karol Świerczewski – Goltz (1897-1947) – działacz komunistyczny, generał. Od 1915 w Rosji, od 1918 w Armii Czerwonej, członek WKP(b). 1936-1938 walczył w hiszpańskiej wojnie domowej, m.in. dowódca 35 dywizji międzynarodowej. 1943 zastępca dowódcy 1 Korpusu PSZ w ZSRR, 1944 w Armii Polskiej w ZSRR. 1944-1945 dowódca II, następnie III i ponownie II Armii WP. 1944 członek Centralnego Biura Komunistów Polskich w ZSRR, potem KC PPR. 1946 wiceminister obrony narodowej, współodpowiedzialny za zbrodnie.
gen. Karol Świerczewski – Goltz
Gen. Leon Turski – Tennenbaum
Gen. Mieczysław Wągrowski – Izaak Pustelman
Gen. Janusz Zarzycki – Neugebauer – szef Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego Wojska Polskiego
Płk. Michał Bron – Bronstein – pracownik MSZ
Płk. dr. Charbicz – Marek Heberman – komendant Szpitala Wojskowego w Warszawie
Płk. Otto Fiński – Finkenstein – szef sztabu organizacji „Służba Polsce”
Płk. Garbowski – Gruber – dowódca dywizji
Płk. Gradlewski – Goldberg – GZP WP
Płk. Mieczysław Kowalski – Kohn
Płk. Anatol Liniewski – Liberman – pracownik ASG
Płk. Rosiński – Rosenberg – DOW
Płk. Rotowski – Rotholtz – szef Zarządu Służby Technicznej WP
Płk. Stanisław Sokołowski – Szabat – pracownik WAP
Płk. Paweł Solski – Pinkus – szef Służby Samochodowej WP
Płk. Szulczyński – Szulcynger – dowódca pułku
Płk. Wadlewski – Waldman – dyrektor Departamentu Wojskowego w Ministerstwie Zdrowia
Płk. Żarski – Silberstein – pracownik WAP
Ppłk. Jerzy Bryn – Izrael Alter – pracownik MSZ
Ppłk. Jan Dolanowski – Dollinger – DOW
Ppłk. Adam Laski – Gutbrot – pracownik ASG
Ppłk. Henryk Zieman – Zysman – DOW
Płk. Pełczyński – oficer pionu Planowania i Techniki
Płk. Szulc – oficer pionu Planowania i Techniki
Płk. Michał Kochański – oficer pionu Planowania i Techniki
Płk. Jerzy Bochniewicz – oficer pionu Planowania i Techniki
Płk. Aleksander Bogusławski – oficer pionu Planowania i Techniki
Płk. Wacław Jędrzejczyk – oficer pionu Planowania i Techniki
Mjr. Roman Domanski – Rosenstand – DOW
Mjr. Marcel Kot – Abram Sterenzys
Mjr. Józef Sliwinski – Flaumenbaum – szef Wydawnictwa „Służba Polsce”
Mjr. Henryk Uminski – Keff
Lubiejski – Zygielman – II Zarząd
Rajski – Rajgrodzki – II Zarząd
Henryk Trojan – Adler – II Zarząd
Zagórski – Winter – II Zarząd
Józef Poznański – Izaak Topfer – II Zarząd
Wlodzimierz Tatarek – Salomon Szlama-Wolf – II Zarząd
Ryszard Tatarczyk – Ludwik Ruppert – II Zarząd
Henryk Walczak – Zukerman
Stefan (Szmul) Krakowski – oficer polityczny w Wojsku Polskim do 1966. Jego żona pracowała w KC PZPR. Historyk Żydowskiego Instytutu Historycznego. Dyrektor archiwum w Instytucie Yad Vashem
mjr. Henryk Dodin (ur. 1919) – oficer polskiego wywiadu wojskowego. Od marca 1944 żołnierz Armii Czerwonej, od grudnia 1944 Wojska Polskiego, pod koniec tego samego miesiąca (grudzień 1944) przeszedł do rezerwy. Od 1947 pracownik Oddziału II Sztabu Generalnego LWP, od marca 1948 szef Sekcji Finansowej Oddziału II SG LWP. Zwolniony w lipcu 1950, wyemigrował do Izraela w lipcu 1957 r.
mjr. Marceli Kot – Szterenzys (ur. 1914) – oficer polskiego wywiadu wojskowego. Od 1947 pracownik Oddziału II Sztabu Generalnego LWP, od 1948 pracownik operacyjny Oddziału II we Francji (już wtedy podległego Ministerstwu Bezpieczeństwa Publicznego jako Departament VII wywiadowczy MBP). Od kwietnia 1952 zastępca szefa Wydziału IV (francuskiego) Oddziału II (Operacyjnego) Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Zwolniony w kwietniu 1953, wyjechał do Jugosławii 27 lipca 1967.
Mjr. Józef Bryn – drugi sekretarz ambasady polskiej w Japonii
Płk. Pawel Monat – szef wydziału ataszatów wojskowych w II Zarządzie (wywiadowczym) Sztabu Generalnego, poprzednio attaché wojskowy w Waszyngtonie
Innymi pracownikami II Zarządu, którzy uciekli na Zachód byli:
gen. Izydor Modelski – attache wojskowy w Waszyngtonie, uciekł w 1948 r.
Henryk Walczak – Zukerman – pracownik cywilny, kierownik attachatu w Waszyngtonie, po otrzymaniu odwołania w 1951 nie powrócił do kraju
Aaron Goldenberg – przerzucony nielegalnie do RFN odmówił współpracy
Jan Galewicz – konsul generalny PRL w Nowym Jorku, w 1953 odmówił powrotu do kraju
Henryk Trojan – Adler
Abraham Rajski – Rajgrodzki – wysłany nielegalnie do Francji jako przedstawiciel Polskiego Biuletynu Informacyjnego, pozostał na stałe
mjr. Marcel Kot – Abram Szterenzys – w 1957 wyjechał na urlop do Jugosławii, skąd przedostał się do Francji
kpt. Włodzimierz Barankiewicz – pracował pod przykryciem w ambasadzie polskiej w Wiedniu, w 1961 przeszedł do Amerykanów
kpt. Marcin Sochaczewski – po zwolnieniu z Zarządu II został zatrudniony w jednej z instytucji krajowych, wyjechał do Berlina Zachodniego i przedostał się do RFN
Zdzisław Brandel – oficer kadrowy II Zarządu, uciekł do Brazylii i USA
kpt. Mieczysław Skorupiński – w latach 1947-1951 szef sekcji agenturalnej, w 1958, będąc szefem Polskich Linii Oceanicznych, uciekł na Zachód.
gen. Jakub Prawin
Gen. Jakub Prawin – agent NKWD, szef Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie.
Gen. Juliusz Hibner – Dawid Schwartz – dowódca Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, brał udział w Wojnie Domowej w Hiszpanii w latach 1936-1938. Był prawą ręką ministra Bezpieczeństwa Państwowego, dowódcą Przygranicznych Korpusów Obrony i Korpusów Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W latach 1951-1956 był dowódcą państwowych sił zbrojnych, a w latach 1956-1960 wiceministrem Spraw Wewnętrznych
Gen. Henryk Toruńczyk – 1944 dowódca Polskiego Samodzielnego Batalionu Specjalnego, przeformowanego w listopadzie na Brygadę Wojsk Wewnętrznych, poprzedników KBW. W 1945 p.o. dowódcy KBW.
gen. Henryk Toruńczyk
Płk. W. Tykociński – E. Tykotyner – szef Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie Zachodnim, w maju 1965 uciekł z Berlina do USA. Tam dwa lata później zmarł w hotelu, w niezbyt jasnych okolicznościach.
Płk. Jakub Wachtel – zastępca Szefa Departamentu Personalnego
płk. Stefan Kuhl – zastępca Szefa Departamentu Personalnego
płk. Jakub Wachtel
Ppłk. Julian Rotnicki – szef Wydziału I Departamentu Personalnego, zajmującego się oficerami piechoty, sztabów i instytucji
Ppłk. Adam Brandel – szef Wydzialu Awansów i Odznaczen Departamentu Personalnego
Ppłk. Edward Pfeffer – szef Wydziału VII zajmującego się powoływaniem oficerów do służby wojskowej i zwolnień z tej służby, administracją rezerw oficerskich, obsadą kadrową WKR i sprawami związanymi z przyznawaniem emerytur. Jako generał był szefem Zarządu Zaopatrzenia Sztabu Generalnego, zastępcą Głównego Ispektora Planowania i Techniki, kierownik Katedry Ekonomiki Polityki Planowania i Gospodarki Obronnej w Wojskowej Akademii Politycznej, Sekretarz Rady Ekonomicznej MON
Ppłk. Mieczysław Wodnar – szef Wydziału Oficerów Kwatermistrzostwa
Po sierpniowo-wrześniowym plenum KC Partii w 1948 do Departamentu Personalnego WP przybyli nowi oficerowie pochodzenia żydowskiego, a takze nastąpiły pewne zmiany na kluczowych stanowiskach w tej instytucji umacniające pozycję i wpływy oficerów narodowości żydowskiej. Po przeprowadzeniu wiosną 1950 reorganizacji Departamentu Kadr pomimo istniejącego szefa tego Departamentu płk. Turskiego i jego zastepcy oficera radzieckiego płk. Kożucha, wyłoniono trzyosobową kierowniczą ekipę Żydów w osobach: płk. Ziemiana, płk. Mazura i płk. Wojnara.
W wyniku polityki personalnej realizowanej przez żydowskich oficerów zajmujących kierownicze stanowiska w Departamencie Kadr i terenowych organach kadrowych, poważna część ważnych stanowisk w dowództwach okręgów wojskowvch i rodzajów Sił Zbrojnych, instytucjach centralnych MON, szefostwach rodzaju wojsk i służb była obsadzona przez oficerów żydowskiego pochodzenia, w stosunku do których nie były w zasadzie stosowane kryteria polityczno-moralne ani wymogi kwalifikacyjne.
Jeśli chodzi o obsadę szefów Wydziałów Personalnych okregow wojskowych, to przedstawiała sie ona we wspomnianym okresie następujaco:
szefem Wydziału Personalnego DOW I (Warszawa) był ppłk. Jan Wiśniewski, późniejszy kontradmirał, a po nim ppłk. Rosiński – Rosenberg;
szefem Wydziału Personalnego DOW II (Bydgoszcz) był ppłk. Adolf Kolb;
szefem Wydzialu Personalnego DOW IV (Wrocław) był ppłk. Marian Mazur, a po nim mjr. Roman Domański – Rosenband;
szefem Wydziału Personalnego DOW V (Kraków) był kpt. Bronisław Lampel, a po rozformowaniu tego okregu objął on w maju 1952 r. takie samo stanowisko w DOW IV;
szefem Wydziału Personalnego DOW VI (Łódź) był ppłk. Henryk Ziemian – Zysman, a po rozwiązaniu tego okręgu objął takie samo stanowisko w DOW III (Poznań);
szefem Wydziału Personalnego DOW VII (Lublin) był ppłk. Jan Dolanowski – Dollinger;
szefem Wydziału Personalnego w Dowództwie Wojsk Lotniczych był ppłk. Leon Turski – Tannenbaum,
w Wojskach Ochrony Pogranicza – ppłk. Michał Rudawski.
W aparacie politycznym WP przez wiele lat kluczowe stanowiska służbowe obsadzone były przez oficerów żydowskiego pochodzenia. I tak kolejno zmieniającymi się szefami Głównego Zarządu Politycznego WP byli gen. Wiktor Grosz – Izaak Medres, gen. Mieczysław Wągrowski – Izaak Pustelman, gen. Świetlik, gen. Edward Ochab, gen. Naszkowski, gen. Janusz Zarzycki – Neugebauer.
Zastępcami szefa GZP WP byli gen. Malko i gen. Leszek Krzemień – Maksymilian Wolf. Szefem Zarządu Organizacyjnego GZP WP był płk M. Jekiel, który po zwolnieniu go do rezerwy objał stanowisko zastępcy przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej.
Szefem Zarządu Propagandy GZP WP przez długi okres był pułkownik, a później gen. Blum. Ponadto w GZP WP pracowali gen. Bednarz, ppłk. Bugajski, płk. W. Strasser, płk. Grosfeld, płk. B. Szubicz, płk. Welfeld, ppłk. Hakman, płk. S. Alster, płk. Friedman, płk. Szliferstejn, płk. Lider, płk. Brones, płk. Hubert, płk. Jegier, płk. Gradlewski – Goldberg, płk. Malczewski i inni. Sekretarzem Komisji Kontroli Partyjnej WP był płk. L. Zieleniec, szefem Oddziału Inspekcji – płk. Szarek, szefem Wydziału Próśb i Zażaleń – płk. Krygie, były rabin.
Analogiczna sytuacja istniała w Zarządach Politycznych okręgów wojskowych i rodzajów Sił Zbrojnych, Wojskowej Akademii Politycznej i Wojskowym Instytucie Historycznym. Interesującym jest fakt, że w celu zatarcia śladów żydowskiego pochodzenia, na wniosek określonej grupy oficerów ówczesnego Departamentu Personalnego przeforsowano około 1947 r. wydanie odpowiedniego aktu normatywnego upoważniającego Ministra Obrony Narodowej do przeprowadzania we własnym zakresie zmiany nazwisk oficerów. Formalności z tym zwiazane zatatwiał Departament Personalny WP, opracowując odpowiednie rozkazy personalne. Sprawy takie były załatwiane bardzo operatywnie. Z tej możliwości skorzystało wielu oficerów narodowości żydowskiej.
Zespół autorów organu teoretyczno-politycznego GZP WP „Nasza Myśl” składał się prawie wyłącznie z Żydów.
W skład tego zespołu wchodzili:
gen. Janusz Zarzycki – Neugebauer,
płk. Leon Grosfeld,
płk. Henryk Werner,
ppłk. Dorian Płoński,
Roman Werfel,
mjr. Włodzimierz Brus,
mjr. Włodzimierz Baczko
mjr. Julian Lider
ppłk. Zenon Welfeld
ppłk. Leon Sternik
mjr. Zbigniew Safian,
płk. Adam Bromberg
ppłk. Ignacy Blum
Część z nich posiadała skompromitowaną przeszłość, jak np. mjr Safian, który w czasie okupacji hitlerowskiej byl policjantem żydowskim w getcie.
Od 1950 roku żydowskie czasopisma i prasa wojskowa z wyjątkową pasją podjęły problem tzw. „odchylenia prawicowo-nacjonalistycznego”, a całość wychowania politycznego kadry i żołnierzy została sprowadzona do walki z owym odchyleniem. W programach szkolenia ideowo-politycznego niebywale wyeksponowano historię WKP(b), programy zaś historii Polski wyprane z politycznego tla wekslowały ją na tory historii gospodarczej.
W tego rodzaju programach prym wiodła Wojskowa Akademia Polityczna, dla której starannie dobrano kadre wykładowczą, którą stanowili m.in.
gen. Uziębło
płk Hoffman
płk Piasecki
płk Halicz
płk Pawłowski
płk Pirko
płk Wachtel
płk Ochocki
mjr Lewandowski
płk Malczewski
płk Grot
płk Sokołowski
mjr Zillberstein.
Na szefów katedr powoływano nawet ludzi nie posiadających żadnego przygotowania (m.in. kpt. Dworniaka), czy też posiadajacych trudności w posługiwaniu sie językiem polskim (m.in. mjr Zillberstein). Zasadniczym kryterium przydatności było pochodzenie.
Po wydarzeniach październikowych 1956 grupa żydowskich działaczy zajmująca eksponowane stanowiska w Wojsku i odpowiedzialna za przestępstwa postanowiła zrzucić z siebie odpowiedzialność i przedstawić się jako ofiary kultu jednostki i główni rzecznicy odnowy. Wykorzystali do tego naradę wyższych dowódców i oficerów politycznych, która odbyła się 27 października 1956 przy udziale Gomułki, Spychalskiego, Zawadzkiego i Cyrankiewicza. Na tej naradzie specjalnie przygotowani przez Bluma i Malczewskiego polemiści przypuścili ostry atak na wojsko. Domagano się odwołania ludzi skompromitowanych z wojska, ale o jakich ludzi chodzi, tego nie precyzowano. Postulowano utworzenie Ministerstwa Spraw Wojskowych i odrębnego stanowiska naczelnego dowodcy (płk Mojsiejewicz). Postulowano zastąpienie jednoosobowego dowodzenia działnością rad wojskowych i rad wojennych na wzor chiński (gen. Frey-Bielecki). Domagano sie także otwartego pisania w prasie o sprawach wojskowych bez cenzury. Podobne postulaty zgłosili gen. Hubner i inni. Propozycje, uznane za rewizjonistyczne, spotkały sie z krytyką kierownictwa partii i rządu.
Objęcie przez gen. Janusza Zarzyckiego – Neugebauera stanowiska szefa GZP WP poważnie wzmocniło pozycję i wpływy Żydów w tej instytucji.
W skład tej grupy wchodzili
Fryderyk Malczewski,
Ignacy Blum,
Zygmunt Hofman,
Michał Friedman,
Stanisław Nadzin,
Mirosław Nadelwicz,
Jan Zamoyski,
Bronisław Bednarz,
Eugeniusz Kuszko
Piotr Borowy.
Korzystając z opieki Zambrowskiego, Morawskiego i Ochaba grupa ta zaczęła lansować tendencje „rewzjonistyczne”. Ukazały sie w piśmiennictwie wojskowym w tym duchu artykuly płk. J. Bluma, cykl artykułów Z. Baumana. Publikował się tez W. Górnicki.
Jan Zamoyski Bronisław Bednarz
Organ teoretyczny GZP WP „Wojsko Ludowe” i prasa wojskowa podjęły też dyskusję o „bohaterszczyźnie”, którą zapoczątkował płk. Janusz Przymanowski. Podjęto także walkę z urojonym antysemityzmem. Z inicjatywy szefa GZP WP gen. Zarzyckiego wydano w marcu 1957 r. broszurę poświęconą antysemityzmowi w Polsce, w której usiłowano wykazać, że Polska to kraj zagorzałych antysemitów. Dla uzasadnienia tego domniemania przedrukowano prace J. Marchlewskiego pt. „Antysemityzm a robotnicy”, szkic E. Orzeszkowej pt. „O Żydach i kwestii żydowskiej”, parszywy esej J. Tuwima pt. „My żydzi polscy…” oraz paszkwilancki artykuł z „Po prostu” pt. „Gdy budzą się upiory” pióra J. Ambroziewicza, E. Gonczarskiego i J. Olszewskiego.
Na naradzie aktywu partyjnego 27 maja 1957 ówczesny szef GZP WP gen. J. Zarzycki przestrzegał, oświadczając wprost: „poddaje się w wątpliwość nasz sojusz ze Związkiem Radzieckim. (…) Ten antyradziecki nurt wiąże się często z antysemityzmem, który jakkolwiek rzadko manifestuje się otwarcie, występuje jednak w ukryciu zazwyczaj pod postacią fałszywych, hitlerowskich niemal plotek”. W latach 1957-1958 na łamach „Żołnierza Wolności” ukazywać się zaczęły alarmujace artykuły i reportaże piętnujace ostre przejawy polskiego „antysemityzmu”. Szczególne skoncentrowanie oficerów żydowskiego pochodzenia miało miejsce w instytucjach centralnych MON.
I tak w Sztabie Generalnym WP Głównym Inspektorem Techniki i Planowania był w latach 1956-1967 gen. Marian Graniewski, szefem Zarządu Operacyjnego był w latach 1954-1960 gen. Jan Drzewiecki – Holzer, szefem Zarządu II był w latach 1946-1950 gen. Wacław Komar, szefem Zarządu Organizacyjnego był w latach 1952-1954 płk. Czesław Berman, szefem Zarządu Planowania Materiałowego był w latach 1952-1967 gen. Edward Pfeffer, szefem Oddziału Szyfrowego był w latach 1946-1952 płk. Joachim Erlich, szefem Oddziału Cenzury był w latach 1953-1963 płk. Tadeusz Polanowski.
Piastując stanowisko Szefa Zarządu II Sztabu Generalnego WP już od 1946 gen. bryg. Wacław Komar rozpoczął intensywne angażowanie do pracy w tym Zarządzie osób pochodzenia żydowskiego, wśród nich i takich, którzy nie posiadali odpowiedniego wykształcenia i niezbędnych kwalifikacji, a nawet i takich, którzy nie mieli polskiego obywatelstwa.
Pracownicy ci byli bezpośrednio ściągani z Palestyny, Francji, Włoch i roznych instytucji krajowych. Tak zostali ściągnięci z Palestyny m.in. Bryn, Trojan – Adler, Gineberg, Botwińska i inni.
Obok szefa Zarządu II gen. W. Komara, żydami byli dwaj zastępcy szefa Zarządu – płk. Stanisław Flato i płk. Witold (Władysław) Leder. Szefem Wydziału Operacyjnego był płk. Stanisław (Leon) Bielski, szefem Wydziału Informacyjnego – płk. Adam Brandel, szefem Wydziału I – płk. Michał Bron (Bronstein), szefem Oddziału III – płk. Anatol Liberman, szefem Wydziału Finansów kpt. Marcin Sochaczewski.
płk. Stanisław Bielski płk. Witold (Władysław) Leder
Ponadto pracowali tam dalsi oficerowie tego samego pochodzenia jak płk Leon Herzog, płk. Paweł Monat, płk. Jan Rochwerger, płk. Maksymilian Sznapf, mjr. Bolesław Włodynger, mjr. Maksymilian Berezowski i inni. Wszystkie ważniejsze stanowiska w podstawowych komórkach Zarządu II były obsadzone przez pracowników żydowskichj, a np. w sekcji agenturalnej amerykańskiej na 9 pracownikow kadrowych 8 z nich było żydowskiego pochodzenia wraz z szefem tej sekcji płk. Leonem Zagórskim.
Jeżeli w latach 1945-1949 stanowiska w Misjach i Attachatach Wojskowych obsadzone były oficerami przedwojennymi, to po tym okresie stanowiska te obejmują stopniowo oficerowie żydowskiego pochodzenia w osobach: płk. Tykociński – Tykotyner, płk. Herzog, płk. Monat, płk. Bron, płk. Hirszowicz, ppłk. Kornecki, ppłk. Kofler, ppłk. Czarny i mjr Rochwerger. Aparat kadrowy pod przykryciem był obsadzony przede wszystkim przez Żydów.
I tak np. w latach 1948-1953 w USA na 8 pracowników pod przykryciem wszyscy byli żydowskiego pochodzenia: Zagórski, Klon, Groniewicz, Krakowski, Maliszewski, Heliman, Welker, Hamerlak. Podobnie przedstawiała sie sytuacja na terenie innych krajów. Jedynie do pracy pomocniczej angażowano młodych oficerów narodowości polskiej. Począwszy od 1953 do pracy w attachatach wojskowych kierowani byli oficerowie polscy, a tylko nieliczni pochodzenia żydowskiego jak np. Monat do Waszyngtonu, a Bron do Jugosławii.
Do organizowania siatek agenturalnych w różnych krajach począwszy od 1948 wysyłano pracowników wyłącznie żydowskiego pochodzenia. m.in. zostali wysłani Trojan – Adler), Lubiejski – Zygielman), Rajski – Rajgrodzki, Kot – Szterenzys, Zagórski – Winter, Wolf, Hubner, Tykocinski – Tykotyner i inni. Organizowali oni siatki wywiadowcze w oparciu o koneksje rodzinne i środowiska żydowskie. Werbowali najczęściej osoby bezwartościowe, skorumpowane, a w wielu wypadkach wykazywali fikcyjne werbunki w celu uzasadnienia nadmiernych wydatków finansowych.
W Inspektoracie Szkolenia ważne stanowiska zajmowali tacy oficerowie żydowskiego pochodzenia jak płk Szulczyński – redaktor naczelny „Przeglądu Wojsk Lądowych”; płk. Welfeld – p.o. szefa Zarządu Szkolnictwa Wojskowego, który kierował całokształtem spraw organizacyjnych, programowych i personalnych w tym Inspektoracie i płk. Sadykiewicz – z-ca szefa Zarzadu I. W Akademii Sztabu Generalnego czołowe stanowiska zajmowali tacy oficerowie jak płk. Broch, płk. Berman, płk. Demner, płk. Bielawski, płk. Makowski, płk. Szlifersztejn i inni.
W Biurze Studiow MON – płk. Heistein i płk. Speizer. W aparacie kwatermistrzowskim dzięki Głównemu Kwatermistrzowi WP gen. Komarowi i szefowi Wydzialu Kadr Głównego Kwatermistrzostwa ppłk. Tatarynowiczowi znaczną część kierowniczych stanowisk zajmowali oficerowie żydowscy, m.in. płk. Cukierman, ppłk. Zawadzki, ppłk. Pakier, ppłk. Haliński, ppłk. Małachowski i ppłk. Weis.
Do osób, które były specjalnie wyróżniane i przewidywane do objęcia eksponowanych stanowisk należeli płk. Herc Antopolski, płk. Henryk Flikielski, płk. Henryk Ebensztejn, płk. Józef Guterman i płk. Henryk Cukierman. W pionie technicznym wojsk pancernych ważniejsze stanowiska były w latach 1950-1954 obsadzone przez oficerów żydowskiego pochodzenia takich jak płk. Rotowski – Rotholtz, płk. Szulc, płk. Bochniewicz, płk. Bergerson, płk. Sztuhl, płk. Krygier, płk. Wohlmuth, płk. Magler i ppłk. Neuberg.
Po odwolaniu płk. Rotowskiego ze stanowiska szefa Zarządu Służby Techniczno-Czołgowej, zgodnie z decyzją b. szefa Departamentu Kadr MON gen. Fonkowicza, na powyższe stanowisko został wyznaczony płk. Ludwik Szulc, mimo zgłoszonych bardziej odpowiednich kandydatow. W wielu przypadkach oficerowie żydowscy zajmujący odpowiedzialne stanowiska w pionie technicznym tych wojsk nie posiadali nawet średniego wykształcenia, jednak zawsze oceniani byli przez kierownictwo służby jako wybitni fachowcy.
W służbie samochodowej MON jej kierownictwo w osobach: płk. Paweł Solski – Pinkus w latach 1948-1950 i gen. Nowicki od 1952 w sposob świadomy i celowy obsadzali ważne stanowiska w tej służbie oficerami narodowości żydowskiej, często o niskich wartościach fachowych i moralnych jak np. b. płk. Józef Malagowski – zdegradowany za nadużycia i skazany na 6 lat wiezienia; płk. Ukraiński – zdegradowany, porzucił żonę i dzieci, szczególną opieką otaczał go szef służby gen. Nowicki; płk. Bolesław Badian – pełnił służbę do 1967 r. w pionie organizacyjno-mobilizacyjnym; ppłk. Rafał Lekach – nie posiadal w ogóle wykształcenia i praktyki w służbie samochodowej; ppłk. Henryk Majsiak – wyrzucony z informaji w 1967 r., został przyjety do służby samochodowej bez jakichkolwiek kwalifikacji; ppłk. Tadeusz Sarzycki – zwolniony z wojska za wrogą dzialalność w czasie okupacji, po zabiegach gen. Nowickiego powtórnie powołany do służby wojskowej; ppłk. Szymon Gładysz – posiadal zaledwie 7 klas szkoły powszechnej, wyjechal do Izraela w 1956 r. oraz płk. Ignacy Rutkowski z wykształceniem 6 klas szkoły powszechnej byl naczelnym dyrektorem WZ Mot. Wybierał się do Izraela, lecz zmarł na zawał serca na krótko przed planowanym wyjazdem.
Szczególnie duże skupisko oficerów żydowskich było w służbie zdrowia, a zwlaszcza w Departamencie Służby Zdrowia WP. Stało się tak dzięki temu, że przez wiele lat szefował temu Departamentowi pułkownik, a później generał Leo Samet, który do 1958 nie posiadał dyplomu lekarza, aczkolwiek przez cały czas swego szefowania tytułował się „doktorem”. Jego nastepcą był gen. Kowalski, wyznaczony na to stanowisko po październiku 1956.
Na przełomie lat 40-50-tych oficerowie narodowości żydowskiej zajmowali też sporo odpowiedzialnych stanowisk dowódczych w tym dowódcow pułków i dywizji wprowadzanych w miejsce odkomnderowanych oficerów Armii Radzieckiej.
Do nich m.in. należeli:
płk Szulczyński – Szulcyger – dowódca pułku,
płk Izydor Helin – dowódca pułku czołgów, wyjatkowo nieudolny, o niskich wartościach etyczno-moralnych, który już w 1948 napisał raport o wyjazd do Izraela;
dowódcy dywizji i korpusów:
płk Sadykiewicz
płk Gross
płk Lech
płk. Heistein (szef sztabu korpusu)
płk Majtek
płk Peste
płk Garbowski – Caber
Dobór na studia w radzieckich akademiach wojskowych dokonywał się również pod określonym kątem narodowościowym. Spora część oficerów kierowanych na te studia była pochodzenia żydowskiego. Wśród absolwentów tych uczelni znaleźli się m.in. tacy oficerowie tego pochodzenia jak płk Wiśniewski (późniejszy wiceadmirał), płk. Spajzer, płk. Drzewiecki – Holzer – późniejszy generał, płk. Frey-Bielecki (późniejszy generał), płk. Lach, płk. Łapiński (późniejszy generał), płk. Grabowski i płk. Heinrich.
Oficerowie żydowscy nie wykazujący wystarczających wartości umysłowych lub nie widzący realnych możliwości objęcia odpowiednich eksponowanych stanowisk w dotychczasowych ich pionach pracy, kierowani byli na kluczowe stanowiska w departamentach i biurach wojskowych ministerstw i urzędów centralnych. W 39 tego typu komorkach na kierowniczych stanowiskach było 40 oficerów pochodzenia żydowskiego, z tego 17 dyrektorów biur i departamentów. Przez około 10 lat procesem szkolenia i wychowania wojskowego w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego jako Dyrektor Departamentu Wojskowego kierował płk. Bartkiewicz.
Dyrektorem Departamentu Wojskowego w Ministerstwie Żeglugi był płk Horoszewicz, a w Ministerstwie Oświaty nadzór i opiekę nad realizacją programu przysposobienia obronnego młodzieży w szkołach średnich i technikach sprawował płk. Woch. W Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej dyrektorem Departamentu Wojskowego przez ponad 10 lat był płk. Wadlewski – Waldman. Podobnie było z obsadą kierowników utworzonych na początku 1950 r. wojskowych studiów przy wyższych uczelniach cywilnych. Kierownikiem takiego studium Uniwersytetu Jagiellońskiego był płk. Cynkin skazany wyrokiem sądu za sprzedaż dyplomów, a po nim na tymże Uniwersytecie – płk. Józef Morzycki. Wieloletnim kierownikiem Studium na Uniwersytecie Warszawskim był płk. Maksymilian Sznepf.
Wielu z pracowników studium było skorumpowanych i skompromitowanych na uprzednio zajmowanych stanowiskach. I tak np. płk Stanisław Garder przed objęciem funkcji kierownika Studium Wojskowego zamieszany był w nadużycia gospodarcze; płk Andrzej Liwocki obciążony był odpowiedzialnoscią moralną za fałszowanie dokumentów, w wyniku czego został usunięty ze stanowiska Szefa Oddziału Kadr SOW. Skompromitowani byli też płk Helin, ppłk Namedyński i ppłk Szeremeta. Tolerowano na stanowiskach kierowników Studiów Wojskowych ludzi, którzy nie mieli żadnych predyspozycji fachowych bądz ideowo-moralnych. Do takich m.in. należeli: płk Wiktor Szyszka z Politechniki Częstochowskiej, płk Adam Gloca z Uniwersytetu Wrocławskiego, płk Piotr Pióro z Uniwersytetu Lubelskiego, ppók Konrad Żywicki z Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Poznaniu, płk Klemens Nussbaum z Politechniki Warszawskiej, mąż przewodniczącej Ligi Kobiet – Zawadeckiej. Nussbaum w 1968 wyjechał z rodziną na urlop do Jugosławii, zaproszony przez polskiego attaché wojskowego, i stamtąd, choć nie bez trudu, przez Włochy przedostał się do Izraela. Jego „katolicka” żona była nie tylko przewodniczącą Ligi Kobiet, ale też członkiem Rady Państwa i członkiem Komitetu Centralnego PZPR. W Izraelu przeszła na judaizm. Dość często przenoszono skompromitowanych oficerów narodowości żydowskiej z jednej do drugiej uczelni jak miało to miejsce m.in. z płk Diduchem i ppłk Jurkowskim.
W młodzieżowej organizacji „Służba Polsce” powołanej w 1948 skoncentrowała się wiekszość oficerów i pracowników pochodzenia żydowskiego. Zajmowali oni w tej organizacji kluczowe stanowiska.
I tak Komendantem Głównym tej organizacji byli po sobie płk. Edward Braniewski – Brandsteter – późniejszy generał i płk. Aleksander Sław. Szefem sztabu był do maja 1949 r. Otto Fiński – Finkenstein, a od maja 1949 r. płk. Jerzy Siodmak. Kwatermistrzem – płk. Herc Antopolski, szefem Zarządu Polityczno-Wychowawczego – mjr. Michał Górski, szefem Oddziału Organizacyjnego sztabu – mjr. Henryk Umiński – Keff, szefem Oddziału Propagandy Zarządu Politycznego – mjr. M. Sawicki, szefem Wydziału Wydawnictw – mjr. Józef Śliwiński – Flaumanbaum i szefem Wydzialu Prawnego – dr. Jerzy Lecki.
Wielu z tych oficerów mogło znaleźć się na stanowiskach tylko z powodu pochodzenia, nie dotyczyły ich bowiem zasady obowiązujące Polaków.
Płk. Otto Fiński – wyksztalcony w Austrii i Niemczech, miał matkę na stałe zamieszkałą w Wiedniu;
płk. Jerzy Siódmak – był synem krakowskiego kamiennicznika, należał do 1939 r. do syjonistycznej organizacji „EI-Al”;
mjr. Henryk Umiński fałszywie podawał w dokumentach, że był w KZMP, rodzinnie powiązany z konfidentem policji w ruchu robotniczym;
mjr. Michał Górski – był policjantem w getcie żydowskim;
ppłk. Henryk Nachsatz – bez żadnego przygotowania fachowego, w 1957 r. wyjechał do Izraela;
ppłk. Albert Galina – syn bogatego kuśnierza warszawskiego, w 1958 r. wyjechał do Francji;
ppłk. Leon Blacharski – w 1957 r. wyjechał do Izraela;
mjr. Józef Śliwiński – nie potrafił nawet poprawnie mówić po polsku;
ppłk. Dawid Lerner – syn żydowskiego kapitalisty;
kpt. Samuel Lewin – zastrzelił nawet jednego z oficerów, za co nie poniósł oczywiście żadnych konsekwencji.
Korpus Bezpieczeństwa Wewnetrznego (KBW) – dowódcą KBW od 1946 był gen. bryg. Konrad Świetlik, następnie gen. bryg. Juliusz Hubner. Po 1956 przez okres pobytu gen. Musia w rosyjskiej Akademii Sztabu Generalnego, obowiązki dowódcy KBW pełnił gen. bryg. Wacław Komar – dowodca Wojsk Wewnetrznych.
Na stanowisku zastępcy dowódcy KBW do spraw politycznych pozostawal płk. Zdzisław Bibrowski, po nim płk. Puteczny przekazany po 1956 do MON. Szefem sztabu KBW był płk. Edward Koniński – syn fabrykanta, rzekomy działacz KZMP. Szefem Oddziału Mobilizacyjnego KBW byl płk. Kocubej – zwolniony w 1958, wyjechał do Izraela.
Szefem Oddziału Łączności był płk. Oskar Weiss. Wieloletnim szefem Oddziału Personalnego KBW byl płk. Niewiadomski. Stanowisko dowódcy Artylerii i Broni Pancemej KBW piastowal przez wiele lat (do 1964) płk. Leon Helfer, dowódcą brygady był płk. Dymitr Pliskin i płk. Stanisław Konar. Dowódcą pułku był płk. Karol Glajcher.
Płk. Hański był szefem sztabu KBW, płk. Wasilkowski i płk. Dobrowolski – komendantami Oficerskiej Szkoły KBW. Ppłk. Resiur jako szef sztabu 2 Brygady KBW wziął w 1957 udział w mundurze w zebraniu gminy żydowskiej w Białymstoku z okazji przyjazdu przedstawiciela Żydow z Kanady. W 1958 zostal zwolniony ze służby.
Również Dowództwo Wojsk Ochrony Pogranicza (WOP) stało się poważnym skupiskiem oficerów i pracownikow cywilnych żydowskiego pochodzenia.
Zajmowali w nim kierownicze stanowiska tacy oficerowie jak:
płk. Roman Grabowski
płk. Stefan Sobczak
płk. Adam Broda
płk. August Bernard
płk. Aleksander Grylak
płk. Oberhard
płk. Fuks
płk. Tubak
ppłk. Jakub Margules
płk. Michał Rajewski
ppłk. Marek Tempel
ppłk. Tadeusz Korobkow
płk. Stanislaw Bański
płk. Roman Wasilkowski.
Szefem Wydziału Informacji Głównego Inspektoratu Ochrony Pogranicza był mjr. Beniamin Pankow.
Dowództwo Pomorskiego Okręgu Wojskowego w 1947:
gen. Półturzycki – dowódca okręgu;
płk Lasota – zastępca ds. politycznych dowódcy;
ppłk A. Hajnicz – szef Wydziału Politycznego;
płk Kolb – szef Wydziału Pracy wśród oficerów;
ppłk Ostaszewski – szef Wydziału Personalnego
Płk Liberman – komendant Wyższej Szkoły Oficerów Politycznych
Płk Zieleniec – dyrektor nauk w Wyższej Szkoły Oficerów Politycznych
Płk Jakub Wachtel – szef Biura Historycznego Wojska Polskiego
Płk Frydman – komendant Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych
Płk A. Bromberg – szef Wydawnictwa MON
Płk Nadzin – redaktor naczelny „Żołnierza Polskiego”
Płk H. Hubert – włodarz Domu Wojska Polskiego i produkcji kulturalnej
Ppłk Liciński – kierownik Wieczorowego Uniwersytetu Marksizmu-Leninizmu
Ppłk Brones – szef ewidencji partyjnej w skali wojska
Płk B. Libicki (Liberman) – szef Katedry Ekonomii Politycznej w Wojskowej Akademii Technicznej
Płk Sylwester Osiński – szef Katedry Marksizmu-Leninizmu Wojskowej Akademii Technicznej, potem kierownik Cyklu Przedmiotów Społeczno-Politycznychw Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu
Płk A. Gradlewski (Goldberg), ppłk B. Bednarz – szefowie Wydziału Politycznego Wojskowej Akademii Technicznej
Ppłk Gładysz – zastępca ds. politycznych Komendanta Fakultetu Lotniczego Wojskowej Akademii Technicznej, w 1956 wyjechał do Izraela
Płk Turski – wykładowca Katedry Marksizmu-Leninizmu Wojskowej Akademii Technicznej, w 1956 wyjechał do USA
Ppłk Wianecki – zastępca ds. politycznych Komendanta Katedry Łączności Wojskowej Akademii Technicznej, w 1956 wyjechał do Kanady
Ppłk Bergelson – szef Katedry Eksploatacji Czołgów Wojskowej Akademii Technicznej, w 1956 wyjechał do Izraela, lecz osiadł w NRF
Ppłk A. Lubiński – zastępca szefa Katedry Produkcji i Naprawy Czołgów Wojskowej Akademii Technicznej, odrzucono mu prośbę o wyjazd do Izraela w 1956
Płk Bochniewicz – Komendant Fakultetu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Wojskowej Akademii Technicznej, potem Wydziału Mechanicznego, szef Biura Remontów i Eksploatacji Sztabu Generalnego
Ppłk Nowicki – szef Katedry Marksizmu-Leninizmu Wojskowej Akademii Technicznej po Oksińskim
Płk Goldsztajn, płk Weiss, płk Wasserman, płk Lajbler – szefowie i zastępcy szefów katedr specjalistycznych Wojskowej Akademii Technicznej
Płk K. Sejneński – redaktor Biuletynu Wojskowej Akademii Technicznej
Ppłk Lewkowicz – szef biblioteki naukowej i tajnej Wojskowej Akademii Technicznej
Gen. T. Naumienko – szef Służby Topograficznej Wojska Polskiego
Gen. M. Graniewski (Gutaker) – Główny Inspektor Planowania i Techniki, zastępca szefa Sztabu Generalnego
Płk Rawski, Szpejzer – szef Służby Technicznej Wojsk Pancernych
Płk B. Szubicz – szef wojskowego budownictwa specjalnego
Płk B. Bochenek – szef Katedry Eksploatacji i Produkcji Samolotów Wojskowej Akademii Technicznej, sekretarz Naukowego Departamentu Wojskowego Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego
Płk K. Leśniak – komendant Fakultetu Artyleryjskiego Wojskowej Akademii Technicznej, szef Delegatury Wojskowej PAN
Płk M. Kochański (Kochane) – szef Biura Wojskowego Komitetu Nauki i Techniki
Admirał Wiśniewski – dowódca Marynarki Wojennej, następnie wiceminister żeglugi, dyplomata w Zjednoczonej Republice Arabskiej
Gen. Frey-Bielecki – dowódca Wojsk Lotniczych
Płk Aumer – zastępca ds. politycznych dowódcy Wojsk Lotniczych
Cynkin – dowódca korpusu lotniczego
Płk Zygier – zastępca dowódcy ds. politycznych dowódcy korpusu lotniczego, kierownik studium wojskowego na Politechnice Warszawskiej
Prof. Woliński – Dziekan Wydziału Historycznego Wojskowej Akademii Politycznej
Płk Halicz – szef Katedry Historii Polski
Płk Pawłowski – zastępca szefa Katedry Historii Polski
Prof. Bazylow – szef Katedry Historii Powszechnej
Płk Wachtel – szef Katedry Psychologii
Prof. Wiatr – szef Katedry Socjologii, opiekun klubu „Babel”, przyjaciel Z. Baumana
Ppłk Reiss – szef Katedry Doktryn Politycznych
Doc. dr Chechliński – Dziekan Wydziału Ekonomicznego
Prof. Brus – szef Katedry Ekonomii Politycznej
Doc. dr Rajkowski – szef Ośrodka Badań Społecznych Wojska Polskiego, stypendysta Rockeffelera
Płk E. Malczewski – szef Katedry Pracy Partyjnej, szef Zarządu Organizacyjnego GZP WP
Płk Hoffman – zastępca Komendanta Wojskowej Akademii Politycznej
Płk Jakub Szlifersztajn – szef Katedry Nauk Politycznych Akademii Sztabu Generalnego, kierownik Zespołu Lektorskiego Zarządu Politycznego Inspektoratu Lotnictwa
V. Informacja Wojskowa
Płk. Jan Rutkowski – szef GZI do 1947
Płk. Stefan Kuhl – szef Głównego Zarządu Informacji WP od 25 kwietnia 1947 do 6 czerwca 1950
Płk. Jan Poniedzielnikow, płk. F. Bycan – zastępcy szefa GZI
Michał Chęciński – funkcjonariusz IW i wykładowca Oficerskiej Szkoły Informacji
płk. Stefan Kuhl
Zastępcy szefa GZI :
płk. Adam Gajewski (Odz II)
płk. Eugeniusz Zadrzyński
płk. Anatol Fejgin
płk. Antoni Skulbaszewski
płk. Jerzy Dobrowolski
oficerowie zarządów (oddziałów) GZI :
płk. Curanow (Odz I),
płk. Ignacy Krzemień (Odz II),
płk. Jerzy Szerszeń,
ppłk. Eugeniusz Wyszkowski,
ppłk. Aleksander Synaj,
ppłk. Aleksander Andruszewicz,
ppłk. Naum Lewandowski,
ppłk. Stefan Sarnowski,
płk. Stefan Lewkowicz,
mjr. Jerzy Fonkowicz (Odz III),
płk. Aleksander Barszczów,
mjr. Mateusz Frydman,
ppłk. Wincenty Klupiński (Odz V),
ppłk. Robert Knapp,
ppłk. Józef Wargin-Słonieński,
ppłk. Andrzej Szydłowski,
mjr. Edward Umer,
płk. Władysław Halbersztadt,
mjr. Stanisława Sowińska,
ppłk. Anatol Leszczyński,
płk. Isser Rabinowicz,
płk. Aleksander Kokoszyn (Odz I),
płk. Władysław Kochan (Odz IV)
Podobnie obsadzone były kierownicze stanowiska w Zarządach Informacii Okręgów Wojskowych.
Po rozwiązaniu Głównego Zarządu Informacji, została powołana w lutym 1957 Wojskowa Służba Wewnętrzna. Zwolnieni z organów informacji żydowscy zbrodniarze otrzymali eksponowane stanowiska w administracji panstwowej, dyplomacji itd.
Płk. Stefan Kuhl został mianowany wiceministrem,
płk. Ignacy Krzemień został sekretarzem ambasady PRL w Sofii,
płk. Bolesław Jeleń został ambasadorem PRL w Meksyku,
płk. Jerzy Dobrowolski został szefem Departamentu Kadr MON,
płk. Józef Maruszewicz i ppłk. Władysław Godlewski zostali kierowniczymi pracownikami w Orbisie,
ppłk. Leopold Cetkin został pracownikiem misji handlowej PRL w Moskwie,
mjr. Aleksander Mirecki i mjr. Jerzy Żukowski zostali zatrudnieni w dziennikarstwie.
Adam Meller – pracownik Informacji Wojskowej, a następnie dyplomata do roku 1968
Mjr. Izaak Maciechowski – od początku 1946 do jesieni 1952 pełnił służbę w GZI na stanowisku oficera śledczego. Jesienią 1952 został przeniesiony do rezerwy ze względu na zły stan zdrowia. W latach 1949-1952 Maciechowski prowadził wspólnie z innymi śledztwo w sprawie spisku w wojsku
Płk. Marian Cimoszewicz – Goldstein – oficer IW w Wojskowej Akademii Technicznej, w 1951 roku na jego rozkaz aresztowano komendanta Wojskowej Akademii Technicznej oraz kilkunastu oficerów pracujacych na tej uczelni, którzy wcześniej byli w Armii Krajowej
Płk. Władysław Kochan – szef Zarządu Śledczego GZI w okresie lipiec 1948 – maj 1954. Oficer Informacji od grudnia 1944, zastępca szefa Informacji Marynarki Wojojennej do maja 1947, szef Informacji w Poznaniu do lipca 1948, zastępca szefa GZI do listopada 1954, członek partii od 1944
Ppłk. Mieczysław Notkowski – oficer śledczy do spraw szczególnej wagi w GZI (maj 1950 – styczeń 1959), zastępca szefa Zarządu Śledczego GZI (styczeń 1951 – lipiec 1955), oficer Informacji od 1945, członek partii, funkcjonariusz Informacji Wojskowej Okręgu III
Ppłk. Mateusz Frydman – szef Sekcji Śledczej Informacji w Bydgoszczy (1946 i 1947), zastępca szefa Wydziału Śledczego GZI (1948 – czerwiec 1951), szef Wydziału Specjalnego GZI (czerwiec 1951 – kwiecień 1953), członek partii, członek Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego
Płk. Ignacy Krzemień – zastępca szefa II Oddziału GZI (sierpień 1945 – grudzień 1945), szef II Oddziału GZI (grudzień 1945 – grudzień 1950), szef I Oddziału GZI (grudzień 1950 – grudzień 1952)
Płk. Jerzy Szerszeń – zastępca szefa Zarządu Informacji Okręgu Pomorskiego (listopad 1947 – czerwiec 1949), szef Zarządu Informacji Okręgu Pomorskiego (maj 1948 – maj 1949), szef Zarządu Informacji Lotnictwa (maj 1949 – lipiec 1949), szef Zarządu Informacji Warszawskiego Okręgu Wojskowego (lipiec 1949 – sierpień 1951), szef Zarządu Marynarki Wojennej (lipiec 1951 – maj 1954), szef Oddziału I GZI (od maja 1954 do zniesienia GZI)
Płk. Antoni Skulbaszewski – zastępca szefa GZI (sierpień 1950 – sierpień 1954), poprzednio naczelny prokurator wojskowy (1948 – październik 1950)
płk. Antoni Skulbaszewski
Kpt. Zygmunt Lindauer – pracę w organach Informacji rozpoczął w 1945 r. jako oficer śledczy GZI, później pracował jako zastępca szefa Zarządu Informacji Marynarki Wojennej, następnie jako Szef Informacji w Poznaniu i od sierpnia 1948 jako Szef Oddziału Śledczego GZI. Jesienią 1954 r. został zwolniony ze stanowiska zastępcy szefa GZI do rezerwy
Mjr. Włodzimierz Mosiejczuk – były oficer 3 Dywizji Piechoty
Stanisław Laufer – Informacja 9 DP
oficerowie śledczy Informacji Wojskowej
kpt. Anatol Borel,
kpt. Marian Urbaniak,
kpt. Józef Kulak,
kpt. Michał Stern,
por. Kazimierz Turczyński,
kpt. Mikołaj Kulik
ppor. Gieca
Z pełnym poszanowaniem i respektem dla autorów, wydawców i praw autorskich, w dzisiejszych czasach powszechnego przemilczania i fałszowania historii i faktów historycznych, uważamy za szczególnie ważną powinność i obowiązek rozpowszechniania informacji, celem edukacji i uświadamiania, oraz bezpardonowej walki z owymi przemilczeniami i fałszami.
aparat terroruprlstalinizmUBRead the full article – wolna-polska.pl
1-W od 1919 do 1933 roku rząd USA w trosce o swoich obywateli truł alkohol, w wyniku czego zmarło co najmniej 10 000, a wg niektórych ocen nawet 50 000 osób.
Czy powyższy plan nie przypomina Państwu ataku na Pearl Harbor lub incydentu w Zatoce Tonkińskiej, który dotyczył rzekomego ostrzelania okrętu USA przez wietnamskie jednostki, dzięki czemu prezydent Lyndon B. Johnson rozpoczął wojnę w Wietnamie? Czy nie przypomina to ataku z 11 września 2001 r. na World Trade Center, o którym to rząd amerykański wiedział miesiąc wcześniej? A wszystko po to, by uzasadnić atak na Irak. I ta dziwna przyjaźń Bushów z Saudami i rodziną Bin Ladenów… Operacja z Szachem Pahlavi przypomina arabska wiosnę. Nie wiem też, czemu nikt nie mówi o tym, że to amerykańskie wojska dosłownie kierowały muzułmańskich „uchodźców”, wskazując im, jak mają dotrzeć do Europy. Odzyskująca suwerenność Polska budzi wrogość. Z pomocą pożytecznych idiotów i jawnych zdrajców wciąż będzie destabilizowana. Skoro o zmianach w ustawie o IPN nasi przyjaciele – Żydzi i USA – wiedzieli od września 2016 r., a Beata Szydło uzgadniała ją z Binjaminem Netanjahu – premierem Izraela posądzonym o przyjęcie wielomilionowych łapówek, a który by odwrócić podejrzenia od siebie, rozpętuje antypolską furię – to jest to zaplanowana akcja złupienia Polski. Ci ludzie posuną się do wszystkiego, choćby do sprowokowania wojny z Rosją na naszym terenie.
